هنوز در غزل از اشک شمع مي‏دويد
کسي که خوب نديده، زبانه‏هامان را!
سياه مثل شبي، بي‏ستاره در باران
احاطه کرده غمي، حجم شانه‏هامان را
تو را قسم به غمِ عشق و اشک بي‏پايان
ز ما مگير همين، پشتوانه‏هامان را