16 آبان 1387 / 7 ذيقعده 1429 / 6 نوامبر 2008

1) 16آبان ماه سال 1357هجري شمسي: پس از روي كارآمدن دولت نظامي ازهاري راهپيمايي گسترده‎اي درسراسرايران برگزارشد. اين تظاهرات باشكوه ملت مسلمان و انقلابي كشورمان قاطعانه اعلام داشتند كه تغييرات سطحي نمي‎تواند مانعي درراه رشد انقلاب اسلامي ايجاد كند. دراين روزهمچنين به مناسبت آغازكاردولت نظامي و كشتار 13آبان دردانشگاه تهران حضرت امام خميني)ره( پيامي به اين مضمون فرستادند: " من ازجناياتي كه اخيراً درحق فرزندان اسلام دردانشگاهها كرده‎اند، درسوگم؛ من ازدانشجويان عزيزكه درراه اسلام و كشور فدائي داده‎اند و درمقابل شاه با مشتي گره كرده ايستاده و او را محكوم كرده‎اند تشكرمي‎كنم. عزيزان من! ازاين هياهوي نظامي نهراسيد كه نمي‎هراسيد شما ملت شجاع ثابت كرديد كه اين تانك‎ها و مسلسل‎ها و سرنيزه‎ها زنگ زده است و با اراده آهنين ملت نمي‎تواند مقابله كند…".

2) آغاز دستگيري شخصيتهاي سياسي پيشين كشور از سوي دولت نظامي ازهاري(1357 ش) : دولت نظامي ازهاري ظاهراً براي تسكين افكار عمومي و راضي كردن مردم انقلابي و در واقع براي عوام فريبي، تعدادي از شخصيت‏هاي سياسي پيشين كشور را دستگير و زنداني نمود.بازداشت اين بلندپايگان به هيچ وجه ارتباطي باتصميم رييس دولت نداشت و اين فكر مربوط به شخص شاه بود كه بعضي از مشاورينش به او القا كرده بودند. شاه با دستگيري اين افراد، در اقدامي فريبكارانه كوشيد خود را تبرئه كرده، مقامات پيشين دولتي را مسؤول ستم‏ها، جنايت‏ها و فسادهاي اقتصادي و اخلاقي رژيم خود معرفي نمايد. اين بازداشت‏ها از نظر افكار عمومي نه تنها كوچك‏ترين اثر تسكيني نداشت، بلكه رسوايي رژيم را بيشتر كرد و سوژه مناسبي براي بحث و انتقاد درباره فساد رژيم در گذشته، به دست مطبوعات داد. بازداشت اميرعباس هويدا، كسي كه سيزده سال نخست وزير بوده يا توقيف ارتشبد نصيري رييس ساواك كه سيزده سال رياست اين سازمان مخوف را بر عهده داشت و نيز زنداني كردن افرادي كه عالي‏ترين نشان درباري را از شاه گرفته بودند جز دليل قاطع بر محكوميت رژيم شاه، علت ديگري نمي‏توانست داشته باشد. در پي اين بازداشت‏ها، امام اين اقدامات را فريب كاري دانسته و كار رژيم را تمام شده عنوان كردند.

3) درگذشت استاد "علي اكبر مالك" سخنور و مديحه‏سراي معاصر (1377ش): استاد علي‏اكبر مالك در سال 1290ش (1329ق) در تهران پا به عرصه وجود نهاد. وي پس از طي دوران دبستان، وارد دارالفنون شد و از محضر اساتيدي همچون جلال‏الدين همايي، عباس اقبال آشتياني، نصراللَّه فلسفي و علامه محمدحسين فاضل توني بهره برد. ايشان سپس به دانشسراي عالي رفت و به تحقيق در متون نظم و نثر فارسي پرداخت. استاد مالك آنگاه وارد مدرسه حقوق شد و پس از مدتي با زبان‏هاي انگليسي، فرانسوي و آلماني آشنا گرديد و اين زبان‏ها را تدريس نمود. ايشان در طي اين سال‏ها، همواره در انجمن‏هاي ادبي حضوري فعال داشت و با ارائه آثار هنري - مذهبي خود، شيفتگان خاندان عصمت و طهارت را سيراب مي‏ساخت و دوستداران شعر و ادب را به فيض مي‏رساند. از استاد مالك بيش از پانزده اثر منظوم و منثور برجاي مانده كه وادي عشق، ترانه دل، سفرنامه حج و سلطان عشق به شعر، و كشور مقتدر اسلامي و خاطرات اجتماعي و سياسي در 2 جلد به نثر، از آن جمله‏اند. استاد مالك تا واپسين روزهاي زندگي خويش، جلسات تفسير قرآن كريم و آموزش اصول بديع و قافيه را تشكيل مي‏داد و از كار دست نكشيد. اين سخنور خستگي‏ناپذير سرانجام در اواسط آبان 1377ش برابر با رجب 1419ق در 87 سالگي در تهران درگذشت.

4) 7 ذيقعده سال 439 هجري قمري: « ابوالحسن احمد بن عبدالله» معروف به« لاعِب» از محدثان فقيد شيعه درگذشت. اين محدث بزرگ حوزه درسي گسترده اي داشت و جمع كثيري از علماي عرب و ديگر طالبان علم از دانش ايشان بهره مي‏بردند و استماع حديث مي‏كردند. خطيب بغدادي نيز از جمله كساني بود كه از لاعِب علم آموخته بود و در بيشتر آثار خود بر موثق بودن احاديث گردآوري شده به همت لاعِب تأكيد كرده است.

5) 7ذيقعده سال 725 هجري قمري: « امير خسرو دهلوي» شاعر گرانقدر زبان فارسي و از سخن سرايان برجسته در هندوستان بدرود حيات گفت. خواجه امير خسرو از جواني شور شاعري داشت و خيلي زود به سبب ذوق سليم و طبع حساسش شاعر مشهور شد و در زمره اديبان سرشناس قرار گرفت. شايان ذكر است كه اصالت او به نژاد ترك برمي‏گردد زيرا پدرش امير سيف الدين محمودي به هنگام حمله مغول از بلخ به هندوستان گريخت و در ولايت پتيالي اقامد گزيد و در همين شهر بود كه كه امير خسرو به دنيا آمد. امير خسرو دهلوي بزرگترين شاعر پارسي گوي هندوستان در پنجاه و چهار سالگي درگذشت. از آثار او ديوان اشعارش را مي‏توان نام برد.چ

6) درگذشت "ابن بُصَيْص" خوشنويس و شَيخُ الكُتّابِ دمشق(716 ق) : شيخ نجم الدين موسي بن علي بن محمد حَلَبي معروف به ابن بُصَيْص در سال 651 ق متولد شد. او به مدت 50 سال به كار آموزش خط پرداخت و مردم دمشق از دانش و هنر او بهره‏ي فراوان بردند. ابن بصيص شيوه‏هاي مختلف خط را به صورتي بسيار زيبا مي‏نوشت. اين خوشنويس مسلمان در سال‏هاي پيري،نسخه‏اي ازقرآن مجيد را با آب طلا به زيبايى نگاشت. اين نسخه‏ي نفيس قرآن، همراه با برخي از آثار وي، هنوز باقي است. ابن بُصَيص، صوفي مشرب بود و اشعار صوفيانه از او بر جاي مانده است. وي پيري نيك منظر بود و او را به مَنِش‏هاي نيكو، امانت و پرهيزكاري ستوده‏اند. ابن بُصيص در 65 سالگي در دمشق درگذشت و او را در گورستان بابُ الصَّغيرِ دمشق به خاك سپردند.

7) 6نوامبر سال 1937ميلادي: كشور ايتاليا به رياست بِننيتوموسولِني به قرارداد دو جانبه آلمان و ژاپن ملحق شد. بدين ترتيب محورتاريخي- سياسي برلن- توكيو- رم بوجود آمد و ازاين رو درجنگ جهاني دوم به اين سه كشور متحد و ديگرياران آنها دول محور مي‎گفتند. اين قرارداد سياسي و نظامي درهمان سال يعني 1937ميلادي ميان آلمان نازي و امپراتوري ژاپن به امضا رسيد.

8) پايان پيروزمندانه نبرد "سيمون بوليوار" براي آزادي ونزوئلا (1813م): سيمون بوليوار، قهرمان استقلال كشورهاي امريكاي لاتين از همان دوران جواني تصميم گرفت جهت آزادي منطقه امريكاي جنوبي از استعمار اسپانيا به مبارزه بپردازد. وي ابتدا به كمك استقلال‏طلبان ونزوئلا شتافت كه در نتيجهْ موفق شدند در 5 ژوئيه 1811م استقلال اين كشور را اعلام نمايند. اما كمتر از دو سال بعد بارِ ديگر، سلطنت‏طلبان، با كمك اسپانيا به حكومت ونزوئلا رسيدند. سيمون بوليوار، اين‏بار در ششم نوامبر 1813م در جنگ با نيروهاي استعمارگر اسپانيا، توانست با كمك 6500 نفر از ياران خود بر 13 هزار اسپانيايى پيروز شده و سرزمين ونزوئلا را به طور كلي از دست آنان آزاد سازد. بوليوار سپس در مبارزات آزادي‏خواهانه در چند كشور ديگر امريكاي جنوبي نيز شركت كرد و جان‏فشاني‏هاي فرواني از خود نشان داد. مردم امريكاي جنوبي، پس از حدود دو قرن، همچنان به مبارزات رهايي بخش سيمون بوليوار افتخار مي‏كنند و او را سرمشق آزادي‏خواهي و استقلال‏طلبي و مقاومت در برابر سلطه بيگانگان مي‏دانند.

معرفي سايت مرتبط با اين مقاله