ما به عنوان والدين، معلم، مشاور يا هر مقام اجرايي ديگر نيازمنديم در خاطر داشته باشيم که هرگز آموزش نديديم که چگونه با پرخاشگري به عنوان يک واقعيت در طول زندگي کودکيمان مواجه شويم.
ما به سمت اين باور سوق داده شديم که پرخاشگر بودن يعني بد بودن وغالبا به خاطر بيان پرخاشگري احساس گناه داشتيم.
اگر اين باور را کنار بگذاريم راحت تر مي توانيم با پرخاشگري کودکان مواجه شويم. هدف، سرکوب يا تخريب احساسات پرخاشگرانه در کودکان يا در خودمان نيست بلکه، مي خواهيم اين احساسات را بپذيريم و آنها را به سمت پايانه هاي سازنده هدايت کنيم. والدين و معلمان بايد به کودکان اجازه دهند تا آنها تمامي احساساتشان را تجربه کنند. سپس، مهارت هاي بزرگسالي به آنها راه هاي قابل پذيرش ابراز احساساتشان را نشان مي دهد. احساسات قوي نمي توانند انکار شوند و ابراز پرخاشگري نبايد هميشه به عنوان نشانه مشکلات جدي در نظر گرفته شود، بلکه بايد با احترام شناسايي و درمان شوند.
در مواجهه با کودکان عصباني و پرخاشگر، واکنش ما بايد براساس حمايت و پذيرش باشد نه براساس ميل به تنبيه. والدين و معلمان در حالي که راه هاي ديگري را براي بيان احساسات به کودکان پيشنهاد مي کنند، بايد به آنها نشان دهند که احساساتشان را مي پذيرند.
به منظور فرونشاندن تکانه هاي پرخاشگرانه کودک به صورت فيزيکي به او نزديک شويد. کودکان کم سن اغلب با نزديک شدن يک بزرگسال به آنها و اين که بزرگسال علاقه مندي خود را در مورد اعمال کودک ابراز کند، آرام مي شوند.
محروم کردن شکل گسترده تري از بي اعتنايي است و در مواقعي که رفتار کودک کاملا نامطلوب است و بايد از محيط اجتماعي دور شود به کار مي رود. محروم کردن يک پيام بسيار قوي به کودک مي دهد و آن اين است که رفتار تو قدري غيرقابل قبول است که لازم است مدتي تنها بماني تا به رفتار خود فکر کني. محروم کردن را مي توان براي کمک به کودک در پيروي از دستورات، تکميل کارها و وظايف، اطاعت از قوانين خانه و يادگيري مهارت هاي مراقبت از خود، کاهش نافرماني و پرخاشگري و کاهش دست انداختن ديگران و مقابله جويي استفاده کرد.
محروم کردن بايد محدود به 5 دقيقه شود. به استثناي کودکان 2 يا 3 ساله که زمان محروم کردن آن ها 2 يا 3 دقيقه خواهد بود. وقتي 5 دقيقه تمام شد کودک بايد 30 ثانيه ساکت بماند تا از محروميت خارج شود. اگر پس از 30 ثانيه نتوانست سکوت را تحمل کند، 5 دقيقه ديگر محروم مي شود تا بالا خره بتواند خود را براي 30 ثانيه کنترل کند. خارج شدن از محروميت هميشه يک «خارج شدن مشروط» است يعني بيش از اين که کودک از محروميت خارج گردد بايد 30 ثانيه ساکت شود و موافقت کند کاري را که از او خواسته شده بود انجام دهد يا به خاطر کار زشتي که انجام داده بود عذرخواهي کند. مکاني که کودک را براي محروم کردن به آنجا مي بريد بايد خسته کننده باشد نه سرگرم کننده و همچنين ترسناک و تاريک نباشد.
برخي مادران مجبورند کودک خود را با دشواري زياد به طرف اتاقش ببرند به طوري که متحمل يک جنگ فيزيکي باوي مي شوند. اين نوع برخورد فيزيکي باعث آسيب خوردن به رابطه والدين با فرزند مي شود. در چنين حالتي توصيه مي شود که فقط از روش هاي غيرفيزيکي استفاده کنيد. به او بگوييد يک حق انتخاب دارد يا 10 دقيقه محروم مي شود يا اين که يکي از مزاياي خود را از دست مي دهد. مثل اين که 2 ساعت از بازي کردن يا تلويزيون تماشاکردن محروم است.
منبع:روزنامه مردم سالاري