نويسنده:حسن فراهاني
برخى «قربانى» را به عنوان آيينى تعريف نموده اند كه طى آن، چيزى به هدر رفته و يا به هلاكت مى رسد و با اين كار، رابطه اى ميان منشأ ماوراى طبيعى با انسان ها ايجاد مى شود. حال اين رابطه مى تواند براى كسب قدرت معنوى و شركت با الوهيت در يك وعده غذاى مشترك ميان خدايان و انسان ها باشد و يا در جهت رفع نقايص و ضعف هاى انسان ها. در صورت دوم، قربانى پيشكش را نبايد خورد.
برخى ديگر «قربانى» را در اصطلاح كلى، در علم اديان چنين تعريف كرده اند: «گرفتن زندگانى موجود زنده اى (اعم از انسان، حيوان يا نبات) از راه كشتن يا سوزاندن يا دفن كردن و يا خوردن، به منظور تقرب به خدايان و جلب نظر آنان.»
لفظ «قربان» در عربى، مأخوذ از «قرب» به معناى نزديكى است. اين لفظ مى رساند كه در همه «قربانى»ها، نزديكى جستن به خدا يا خدايان يا قواى فوق طبيعى منظور بوده است، در حالى كه واژه (Sacrifice) مشتمل بر دو جزء مقدس (Sacer) و ساختن (Facere) است.
نظاير اين واژه در ساير زبان هاى اروپايى، كه تقريباً معادل «قربانى» است، مى رساند كه شىء قربانى شده براى خدايان به وسيله قربانى شدن، جنبه تقدّس و خدايى به خود گرفته است...
در شريعت اسلام، قربانى رسمى متداول است. انگيزه شارع اسلام از انجام مراسم قربانى، با انگيزه بسيارى از اديان و اقوام ديگر متفاوت است. برخلاف بسيارى از اديان و اقوام، به ويژه دين يهود، كه غرض از ذبح و سوزاندن را تقديس خون قربانى و رسيدن بوى حاصل از آن به مشام خدا مى داند، اسلام به هيچ روى، اين عقيده را نمى پسندد. قربانى كردن در اسلام قبل از هر چيز به خاطر ياد خدا مورد توجه است. با ذكر نام خدا كه هدف نهايى قربانى و قرب و نزديكى به اوست، مرز ايمان و شرك مشخص مى گردد. در آيه 28 سوره حج از قربانى با كنايه اسم خداوند ياد شده است (و يذكُروا اسم الله فى ايام معلومات على ما رزقهم من بهيمة الانعام فكلوا منها واطعموا البائس الفقير); «و نام خدا را در ايامى معين ياد كنند كه ما آن ها را از حيوانات بهائم ـ شتر و گوسفند و غيره ـ روزى داده ايم تا از آن تناول كرده و فقيران بيچاره را نيز اطعام دهند.»...
متن کتاب " قرباني در اديان! "