حتي در بهترين ازدواج ها نيز امکان دارد که زن و مرد بر سر تربيت بچه ها و شناساندن خوب و بد به آنها با يکديگر به اختلاف نظر برسند. اما سوال اينجاست که آيا پدران و مادران مي دانند که وقتي در رابطه با تعليم و تربيت فرزندان اختلاف نظر دارند، چه بايد بکنند؟ و چگونه عمل کنند؟
دکتر «راس پيترز»، يکي از برجسته ترين روانشناسان باليني در اين باره که چطور مي توان اين اختلافات را به توافق تبديل کرد، مي گويد: از همان قديم الايام هم بر سر تربيت بچه ها در خانواده ها مشکل وجود داشته است. اين مشکلات معمولا ترکيبي است از اينکه کداميک از والدين ابتدا کودک را حين ارتکاب جرم ديده است، هر کدام از والدين تا چه ميزان با رفتارهاي ناشايست فرزندانشان عصباني مي شوند، خلق و خو و ميزان تحمل ناکامي در پدر و مادر متفاوت است، کداميک از والدين زمان بيشتري را در روز با کودک مي گذراند و در آخر کداميک از والدين از اينکه نتوانسته است زمان بيشتري را صرف کودک خود کند احساس گناه مي کند. و اگر بخواهيد موضوع را پيچيده تر کنيد، اين مطلب را هم مي توانيد به مطالب بالا اضافه کنيد که آيا کار ناشايست کودک در خفا انجام شده است يا در ملا»عام. خوب حال چه بايد کرد؟ درک، تفاهم و اصول پايه اي را در خود پرورش دهيد. يادتان باشد که اختلاف و عدم توافق با همسرتان سر تربيت و تاديب فرزندانتان مسئله اي کاملا طبيعي و غيرقابل اجتناب است. اين اختلاف به اين معني نيست که شما والديني ناسازگار هستيد و با يکديگر تفاهم نداريد. اجازه ندهيد که اين عدم توافق برايتان تبديل به مشکل بزرگي شود.
بحث و گفتگوي مناسب در مقابل کودکان مي تواند تجربه تکاملي خوبي براي آن ها باشد. اشکالي ندارد اگر فرزندتان شما را در حال بحث، مخالفت و حل و فصل موضوعي ببينند. در واقع اگر اين بحث ها به طريقي صحيح انجام گيرد، درس زندگي فوق العاده اي براي آن ها خواهد بود. يادگيري مهارت هاي گوش دادن، عنوان کردن مشکل، درنظر گرفتن هر دو طرف قضيه و رسيدن به راه حل و توافق، از جمله ابزارهايي است که فرزند شما بايد از همان ابتداي کودکي، به تدريج آموزش ببيند. جنگ و جدل هاي نابرابر به هيچ عنوان درس زندگي خوبي براي کودکان نيست. براي بچه ها وحشتناک است که والدين خود را مشغول توي سرهم زدن، داد و فرياد و قلدري کردن ببينند. اين مسئله باعث خواهد شد که آن ها از اختلاف و عدم توافق گريزان شوند. از قبل تصميم بگيريد که چه مسئله اي در خانواده شما از اهميت بيشتري برخوردار است. مطمئنا شما و همسرتان حداقل بر سر چندين موضوع به توافق مي رسيد که اهميت زيادي داشته باشند و فکر مي کنيد که در موقعيت هاي خاص بايد انجام بگيرند.
بسياري از خانواده ها سلامتي(از گذاشتن کلاه کاسکت حين دوچرخه سواري گرفته تا مصرف موادمخدر)، آموزش و تحصيل(انجام صحيح تمرينات و تکاليف مدرسه)، احترام(در خانه، مدرسه و در اجتماع) و صداقت را در درجه اول اهميت قرار مي دهند. اگر کودکان اين مسائل را رعايت نکنند، عواقب بدي از طرف والدين در انتظار آن ها خواهد بود. از اينرو، بهتر است که والدين نتايج و عواقب اين خطاها را پيش خود تعيين کرده و آن ها را به فرزندان شان گوشزد کنند. حتي مي توانيد آن را روي تکه اي کاغذ نوشته و به يک ديوار از خانه بچسبانيد تا هميشه جلوي چشم باشد. اگر رفتاري از کودک سر زد که در آن ليست قيد نشده باشد، براي والدين آسان تر است که در مورد برخورد با آن رفتار با هم مخالفت کنند. البته اگر شما تنها سرپرست کودک هستيد که از او مراقبت مي کنيد، بايد خودتان به تنهايي برخوردي مناسب با آن اشتباه و رفتار انتخاب کنيد. اما وقتي پدر و مادر هر دو حضور داشته باشند، احتمالا آنکه بيشتر نسبت به آن رفتار حساسيت دارد مي تواند با آن برخورد کند. اما اگر همسرش با طرز برخورد او مخالف باشد، بايد تشخيص دهند که آيا ارزش بحث کردن دارد يا نه. اما يادتان باشد قصد ما امتياز دادن نيست. خانواده ها وقتي دچار مشکل مي شوند که تاديب و تربيت و تصميم گيري در مورد بچه ها فقط بر دوش يکي از والدين باشد، چه خودشان بخواهند و چه نخواهند. اگر بطور مداوم با طرز برخورد همسرتان در برابر اشتباهات و بدرفتاري هاي فرزندتان مشکل داريد، سعي کنيد موضوع را با او درميان بگذاريد. اگر آن را با لحن خوب و مناسب به اطلاع همسرتان برسانيد، مطمئنا بيشتر مورد توجه او قرار خواهد گرفت و کمتر درمورد رفتار خود حالت دفاعي خواهد گرفت. اما نمي توانيد در مورد همه تصميمات تربيتي فرزندتان جلسه تشکيل دهيد.
والديني آسوده تر هستند که زمان بيشتري براي رسيدگي به اين موضوعات در اختيار دارند و استرس و فشار کمتري متوجه آنهاست و راحت تر مي توانند به دليل و منشا» اشتباهات و بدرفتاري هاي فرزندشان فکر کنند و تصميمات تربيتي آن ها را با آرامش و اطمينان بيشتري بگيرند. اگر عادت به شرط گذاشتن براي فرزندتان داريد،(اگر تکاليفت را خوب انجام ندهي، اجازه نداري که عصر به کلاس کاراته بروي) و همسر شما با اين طرز برخورد شما مخالف است، بايد به تنهايي اين شروط را به مرحله عمل بگذاريد و مسئوليت تهديدتان تمام و کمال برعهده خودتان است. حرف آخر اينکه مهم نوع تصميمات تربيتي است، نه اينکه چه کسي اين تصميمات را گرفته است. هدف ما از اين تنبيهات و تاديبات اين است که کودک کمتر آن رفتار ناشايست را تکرار کند و رفتارهاي مناسب تري در آينده از خود نشان دهد. اگر فکر مي کنيد که همسرتان در مقابل فرزندانتان خيلي سخت گيري مي کند، سعي کنيد با او صحبت کنيد تا مشکل تان برطرف شود. اگر مي بينيد که در بحث با همسرتان مغلوب مي شويد، يادتان باشد که هيچوقت نمي توانيد اثر کلمات زشت و بد و بيراه هايي که از دهانتان خارج مي شود را از بين ببريد، اما هميشه وقت براي بحث مجدد و رسيدن به نتيجه اي که هر دو نفر از آن راضي باشند وجود دارد. مثلا اگر فرزندتان شبانه بدون اجازه وارد اينترنت شده است و شما هنوز تصميمي براي تنبيه او نگرفته ايد، مي توانيد به کودک بگوييد که، «من و پدرت هنوز سر تنبيه تو به توافق نرسيده ايم، اما بعد از شام حتما بهت مي گوييم که چه تصميمي گرفته ايم.» اينکار به شما فرصت کافي مي دهد تا با آرامش فکر همه جنبه هاي قضيه را بررسي کرده و تصميم درستي اتخاذ کنيد. انتخاب هاي خيلي زيادي پيش روي شماست. اما يادتان باشد که هدف هر دو شما يکي است، آن هم گرفتن تصميم براي تربيت و تاديب فرزندتان است، نه بحث هاي غيرمرتبط.
منبع:http://www.ebtekarnews.com