راهکارهاي اوليه براي برخورد باکودک بيمار

با محبت بيشتر خود، به کودک احساس امنيت بدهيد. حس امنيت يک کودک از اعتماد دروني او نشات مي‌گيرد. وقتي او بيمار است يا دچار صدمه‌اي شده، بدون او آن شور که بايد، عمل نمي‌کند و اين ممکن است منجر به احساس ناامني در او شود. شما با محبت و توجه بيشتر، مي‌توانيد به اين حس امنيت، نيرويي دوباره ببخشيد.
کودک را به ابراز هر نوع نگراني تشويق کنيد. احساس بيماري يا آسيب جسمي‌ممکن است هر نگراني را در کودک برانگيزد. ترس از اينکه هيچ وقت بهبود نمي‌يابد يا عصبانيت از شما چون کمکش نمي‌کنيد که زودتر خوب شود. افکار و احساسات او را طبق شرايط سني‌اش درک کنيد. گاهي اوقات، کودک اين افکار و احساسات را به طور مستقيم بيان نمي‌کند بلکه از آنچه براي دوستش اتفاق افتاده حرف مي‌زند يا از يک شخصيت داستاني تلويزيون سخن مي‌گويد. کودک را تشويق کنيد تا در مورد بيماري اش حرف بزند. شما ممکن است از يک کودکي که به راحتي حرف مي‌زند، بخواهيد که در مورد بيماري اش بگويد؛ لازم به ذکر است که شما بايد از کودکان کوچکتر يا آنهايي که به درستي حرف نمي‌زنند نيز بخواهيد که به عضو آسيب ديده يا ناراحت، اشاره کنند. طوري حرف نزنيد که کودک بزرگتر، احساس بچگي کند يا با سوالات مکرر و اضافي در آن واحد منجر به گيجي او شويد.
کمک کنيد خود کودک بگويد چه مي‌شود. مي‌توانيد با اين پرسش شروع کنيد: فکر مي‌کني چه خواهد شد؟ شايد او براساس دفعه قبلي که بيمار بوده يا آسيب جسمي‌داشته، انتظاراتي داشته باشد. در اين صورت، به سادگي به او بگوييد که بايد انتظار چه چيزي را داشته باشد- چطور نزد يک دکتر، يا بيمارستان خواهد رفت- يا خيلي ساده استراحت کرده تاسرماخوردگي بهبود يابد. تا وقتي نپرسيده، اطلاعات اضافي به او ندهيد. کودک را تشويق کنيد تا احساسش را بازگو کند، بدين ترتيب گفتگوي شما دو جانبه و به صورت تبادل نظر خواهد بود نه يک سخنراني يک جانبه.
به کودک کمک کنيد تا چشم اندازي مثبت داشته باشد. بااين پرسش آغاز کنيد که فکر مي‌کند چه زماني خوب شده و چطور بهتر مي‌شود. از افکار مثبت او حکايت کنيد و با بيان کارهايي که مي‌توانند در بهبود او نقشي داشته باشند، به کودک مايوس و نااميد کمک کنيد، به عنوان مثال: استراحت کافي و خوردن. به او اطمينان دهيد که در اين راه همراه او خواهيد بود.
منبع: ماهنامه کودک