تخمين زده شده است که ده تا پانزده درصد تمام کودکان دست کم يکبار در کودکي در خواب راه رفته اند. بيشتر آن ها اين رفتار را ترک مي کنند ولي حدود دو درصد آن ها تا هنگام بلوغ نيز اين کار را ادامه مي دهند.در خواب راه رفتن يا خواب گردي به دليل روياي شبانه نيست و همچنين با مشکلات رواني يا تنش هاي عاطفي ارتباطي ندارد.زيرا حتي در هنگامي که کودک خواب مي بيند نيز اتفاق نمي افتد.به نظر مي رسد که اين مساله ارثي و خانوادگي باشد. وقتي کودکي در هنگام شب راه مي رود چشم هايش باز ولي خيره و بيرون زده است و اين طور به نظر مي رسد که جايي را نمي بيند.اين راه رفتن ها که بين چند دقيقه تا يک ساعت طول مي کشد معمولاً ضرري ندارد به جز اينکه کودکان (يا بالغيني) که بدون مراقبت کسي در خواب عميق در حال قدم زدن هستند مي توانند به خودشان آسيب بزنند.
اين بدان معناست که شما به عنوان پدر و مادر بايد راه هايي را پيدا کنيد که وقتي کودک در خواب راه مي رود، به خودش آسيب نرساند.اين به معناي مجبور کردن و ترساندن کودک نيست زيرا مجبور کردن و ترساندن کودک مي تواند خطرناکتر از خوابگردي کودک باشد.در عوض فکر خود را روي ترتيب دادن محيطي آرام و امن که در آن کودک آسيب نمي بيند و يا به کار بردن وسايلي که به سرعت، راه رفتن او در هنگام شب را مشخص مي کنند، متمرکز کنيد.از کودکان بزرگتر بخواهيد که در اين مورد راههاي مناسبي پيشنهاد دهند.
هشدار دهنده هايي ترتيب دهيد:
اگر هدف شما اين است که وقتي کودک راه مي رود هم کودک و هم خودتان بيدار شويد به در اتاق کودک زنگ آويزان کنيد يا اينکه در اتاق کودک چشم الکترونيکي نصب کنيد تا هنگامي که کودک بلند مي شود و شروع به قدم زدن مي کند زنگ به صدا درآيد.
راه بيرون رفتن را مسدود کنيد:
در مورد کودکان کوچک قفل را قدري بالاتر از حد معمول نصب کنيد تا دست کودک نتواند به راحتي به آن برسد.يا اينکه فنر يا کشي به در نصب کنيد که کودک در اتاق محبوس نشود ولي مجبور شود براي ترک اتاق کمي تلاش کند.بدين ترتيب کودک مطمئناً هنگامي که تلاش مي کند از اتاق بيرون بيايد از خواب بيدار مي شود و در عين حال در هنگام خطر نيز مي تواند از اتاق بيرون بيايد.توجه کنيد که هرگز در را روي کودک قفل نکنيد.
پيشنهاد زير را بکار گيريد:
هنگامي که کودک کاملاً آرام است ، از او بخواهيد که تصور کند در رختخواب نشسته است و مي خواهد شروع به خوابگردي کند، ولي درست در زماني که از جا بلند مي شود از خواب بر مي خيزد.يا او را واداريد که تصور کند گرفتن دستگيره در باعث بيدار شدن او مي شود.ابتدا صحنه را براي او شرح دهيد و سپس از او بخواهيد که صحنه را خودش تصور کند .او را واداريد که تصور کند چه احساس شادي و غروري به او دست مي دهد و حتماً موفقيت او را تحسين کنيد.
در مورد بعضي کودکان تصور منفي بهتر عمل مي کند.براي مثال کودک را واداريد که تصور کند در خواب از رختخوابش بيرون آمده است و در حال پرت شدن از پله ها ست و در اين حال به خودش مي گويد (بايست! بايست! به رختخواب برگرد!)
تا حد امکان اين صحنه را واقعي و ترسناک مجسم کنيد.سپس از کودک بخواهيد که صحنه را با تصور ذهني خودش که سالم و آرام در رختخواب خوابيده است کامل کند.
کاهش دفعات خوابگردي کودک را تحسين کنيد و به او جايزه بدهيد:
کاري کنيد که کودک بداند وقتي دفعات خوابگردي او کمتر مي شود شما خوشحال مي شويد.
از دارو استفاده کنيد:
اگر کودک شما هميشه در خواب راه مي رود با پزشک متخصص اطفال مشورت کنيد. گاهي دارو مي تواند الگوي خواب کودک را تغيير دهد.
منبع: گروه سلامت سيمرغ