مراقبت و نظارت در رفتار کودکان، آنها را از هرگونه زياده روي و انحراف باز مي دارد. هرگاه که خواستند بيراهه بروند. و يا کار زشتي انجام بدهند، و يا در کاري دچار شک و دودلي گردند، نظارت (پدرانه) و (مادرانه) به کمک کودک مي آيد و او را با راهنمائي لازم به راه راست و خوبيها هدايت مي کند. هستند پدران و مادراني که اصلا در کار و رفتار و روابط اخلاقي کودکان خود هيچ گونه نظارت و دقتي ندارند. اگر پدر و مادر در سخن کودک بدي و زشتي شنيدند، بايد کنجکاو شوند، که از کجا ياد گرفت و با چه کسي هم بازي شد، و اين روزها به خانه چه کسي رفت؟ آنگاه بايد با تلقين و تشويق و تداوم نظارت، بديها را از کودک گرفت. اگر ديدند به برادرش ظلم کرد يا او را زد. ريشه يابي کنند آيا اعصابش ضعيف است؟ آيا به او ظلم شد؟ آيا پدر و مادر ناآگاهانه به او کمتر محبت نمودند، علت چيست؟ اگر نظارت و مراقبت دائمي ، نباشد. تربيت صحيح امکان ندارد. روزي رسول خدا (صلي الله عليه و آله) مقداري شير در ظرفي ريخت و به امام حسن (عليه السلام) داد تا بنوشد – حسين (عليه السلام) بلند شد تا از دست حسن ( عليه السلام) بگيرد رسول خدا حسين (عليه السلام) را گرفت و مانع شد. فاطمه ي زهرا (عليها السلام) فرمود يا رسول الله حسن ( عليه السلام) را بيشتر دوست داريد؟ رسول خدا فرمودند نه، حسن ( عليه السلام ) اول تقاضاي آب کرد و حق تقدم دارد بايد به کودکان آموخت که حق تقدم را رعايت کنند (1)

پي نوشت:

1- بحارالانوار ج 43 ص 283

منبع: مسئوليت تربيت