هم بازي شدن با کودک، يعني کودک را به حال خود نگذاشتن، و با تنهائي و نگراني او مبارزه کردن، و او را شاد و دل خوش نمودن، وقتي پدر يا مادر با کودکش برخورد محبت آميز داشته باشد، و همواره با او و در کنار او باشد، احساس تنهائي و خود محوري نمي کند، و عواطف و احساساتش و روح تعاون و همکاريش شکوفا مي گردد، در شرح حال رسول خدا و امامان معصوم فراوان به چشم مي خورد که با بچه ها بازي مي کردند. مخصوصا رسول خدا ( صلي الله عليه و آله) با بچه هاي توي خيابان و يتيمان بي سرپرست بازي مي کرد، آنها را بدوش مي گرفت، مي بوسيد، نوازش مي کرد، به آنها سلام مي نمود، و علي عليه السلام براي کودکان يتيم داستان مي گفت، و آنها را مي خندانيد و در آغوشش مي فشرد، که فرمودند:
چونکه با کودک سر و کارت فتاد
هم زبان کودکي بايد گشاد
رسول گرامي اسلام فرمودند. من کان عنده صبي فليتصاب له. ( کسي که در خانه کودکي دارد بايد با بازي کودکانه فرزندش را شاد نمايد) (1)

پي نوشت ها:

1- من لا يحضره الفقيه ج 3 ص 312 و وسائل الشيعه ج 5 ص 126.

منبع: کتاب مسئوليت تربيت