رفتار، كردار و گفتار نوجوانان هميشه منطقى و مسوولانه نيست گاه شلختگى و رفتار به دور از مسووليت آنها والدين را عصبانى كرده و تا مرز مشاجره و جر و بحث با نوجوان پيش مى برد اما خشم و عصبانيت چاره كار نيست. امروزه چه بخواهيم و چه نخواهيم بين روشى كه ما براى آموزش انضباط به نوجوانان به كار مى بريم و روشى كه اجدادمان به كار مى بردند اختلاف غيرقابل انكارى وجود دارد. پيش از اين هر آنچه پدربزرگ يا مادربزرگ انجام مى داد در بيشتر موارد با قدرت و تسلط همراه بود در عوض هر آنچه والدين امروزى انجام مى دهند همراه با ترديد است و لزوما آموزش مهارت ها، روش هاى ويژه مخاطب را جلب مى كند. لطفا هشت راهكار در پى آمده را با دقت بخوانيد!
1- فكر كمك به آنها را از سرتان بيرون كنيد: شايد به مخمصه افتادن نوجوانان دشوار است اما شايد بدتر از آن كمك به نوجوانانى است كه نمى توانند مسووليت اعمال خود را به عهده بگيرند و به اصطلاح گليم خود را از آب بيرون بكشند و هميشه منتظرند تا پدر و مادر به يارى آنها بشتابند. اين كار هنگامى كه آنها خردسال ترند و پيامد كارهايشان جديت كمترى دارد بسيار آسان تر است.
2- بگذاريد نوجوانتان تصميم بگيرد: اين گفته كه نقش پدر و مادر به تدريج براى بچه ها كمرنگ مى شود تا حدى درست است. هنگامى كه نوجوان بالغ مى شود، شما و همسرتان نقش خود را از پدر و مادر و يا مشاور به يك دوست تغيير مى دهيد. انجام اين كار به صورت تدريجى بسيار آسان تر است. به بچه ها در سنين پايين تر فرصت تصميم گيرى بدهيد از آن شمار انتخاب لباس و غذا و…
3- تجربه سخت به دست مى آيد: اجازه دهيد نوجوانتان نتايج اعمالش را ببيند و از اين طريق تجربه كسب كند، اين كار را در مواقعى كه امكان خطر كمتر است انجام دهيد. شايد برايتان كاملا روشن باشد كه نوجوانتان نمى تواند يك انشا را طى 2 ساعت در عصر جمعه تمام كند اما غر زدن به او در تمام هفته براى انجام به موقع اين كار، فقط شما را بداخلاق جلوه مى دهد. اصلا چرا نمى گذاريد خودش تجربه كند كه تمام شب بيدار ماندن براى انجام وظايف چقدر رنج آور است.
4- سخنرانى را تعطيل كنيد: نوجوانان به حواس پرتى و نشنيدن حرف ها ( به ويژه غر زدن) پدر و مادر خود معروف اند. گاه فقط بيان يك عبارت دو حرفى مانند سطل آشغال راس ساعت 9 شب موثرتر از ده دقيقه سخنرانى در باب اهميت مسووليت پذيرى و مشاركت يا تكرار كارهاى روزمره اى كه وقتى شما به سن او بوديد و انجام مى داديد است، بنابراين بهتر است به تاثير اولين واژه بينديشيد.
5- فرصتى براى اطمينان دوباره: ميل به قابل اطمينان بودن در شمار طبيعت انسان است پس به نوجوانتان عملا نشان دهيد كه به آنها اطمينان داريد و اين كار را با دادن فرصت هايى به آنها براى اثبات اين فرضيه قابل قبول، انجام دهيد. چنان چه نوجوانتان پيش از اين نشان داده كه قابل اطمينان نيست، اين شانس را دوباره و با كارهاى كم اهميت تر و سپس كارهاى مهم تر به او بدهيد.
6- قيافه جدى به خود نگيريد و كمى شوخ طبع باشيد: اگر نوجوانتان فكر مى كند كه شما خسيس ترين پدر و مادر دنيا هستيد، ناراحت نشويد، مى گويند هميشه شاگرد اول ها در مدرسه خسيس از آب درمى آيند. مثال هاى ديگرى هم وجود دارند كه از تاثير اين عبارت ناخوشايند مى كاهند گرچه شنيدن اين عبارت كه شما خسيس هستيد به هيچ روى يك توهين نيست.
7- به نوجوانتان همواره مسووليت بدهيد: مديريت يك خانه در گرو كوشش گروهى خانواده است و فرقى ندارد كه پدر و مادر تمام وقت در خانه باشند يا نباشند. با سپردن كارهاى مهمى كه نقش زيادى به ويژه در رفاه و آرامش خانواده دارد اين احساس را به نوجوان بدهيد كه او بازيكن مهمى در اين تيم است.
8- از كاه كوه نسازيم: سال هاى نوجوانى، دوران احساساتى عمل كردن است. جامعه شناسان و جرم شناسان مى گويند بزه و جرم و جنايت ناشى از احساس ضعف و ناكامى، تحت كنترل بودن و احساس مغبون شدن است و آنگاه چاقو و سنگ و يا مواد مخدر، جانشين احساس محترم بودن مى شوند. به خاطر داشته باشيم نوجوانى كه مورد احترام قرار مى گيرد نيازى به سلاح براى قدرتمند شدن و يا سيگار براى كسب احساس بزرگى و قدرت ندارد بنابراين از هر مساله كوچكى مشكلى جدى نسازيم، مسايل واقعا مهم تر را از ديگر مسايل جدا كنيد و نگران مسايل كم اهميت نباشيد.