در روايات آمده است: من عرف نفسه فقد عرف ربه.
معرفي خودشناسي، به عنوان يکي از مهارت هاي زندگي قابل تأمل است. اکثر مکاتب و روش هاي مشاوره اي و روان درماني در مباحث روان شناختي و حتي پيش از آن ها، مکاتب الهي به ويژه اسلام، افراد را به تدبر در خويشتن فرا خوانده اند. از آن جا که خودشناسي مقدمه ارتباط مؤثر با ديگران است و هر انساني نيازمند حفظ و تقويت عزت نفس خويشتن است و تخريب عزت نفس در هر فرد موجب احساس حقارت و در نتيجه اضطراب خواهد شد لازم است به انگيزه ي بسياري از رفتارها توجه نماييم.
پي بردن به انگيزه هاي اصلي رفتارها نيز نيازمند خودشناسي و بررسي زواياي وجود است، پس لازم است در جهت خودشناسي نيز از استوانه هاي متفکري کمک بگيريم تا ما را با اعماق اميال و خواسته هاي خود آشنا نموده و به توانمندي هاي خود آگاه سازند.
با فهم حقيقي توانمندي ها، احساس حقارت در آدمي از بين خواهد رفت و زمينه هاي بروز اضطراب مرضي خواهد خشکيد. در چنين حالتي اعتماد به نفس حاصل از توان موجود، آدمي را به واکنش و برخوردهاي اصولي با موقعيت هاي جديد اميدوار خواهد ساخت و در طي همين تعاملات زمينه هاي رشد و تعالي به وجود خواهد آمد.
امکان دارد آگاه نبودن از خصلت ها و استعدادهاي خود، سرچشمه ي تعارض هاي فراوان و شکست هاي اصلي زندگي انسان باشد. بنابراين، بايد نوجوانان و جوانان را ياري کرد تا ويژگي هاي اصلي شخصيت و نقاط ضعف و قوت خود را بشناسند و فشارها و دلهره هاي خود را تشخيص دهند. گذشته از اين، خودشناسي پيش نياز روابط مؤثر اجتماعي و بين فردي است و در ايجاد هم دلي و هم حسي با ديگران نقش مهمي ايفا مي کند.
منبع: کتاب مهارتهاي زندگي
تصاوير زيبا و مرتبط با اين مقاله