راه هاى مختلفى وجود دارد تا از طريق آن به كودكان ياد بدهيم كه چطور به سايرين احترام بگذارند. والدين عادت دارند همه چيز را به فرزندانشان امر كنند: «همانطور كه من مى گويم بايد رفتار كنى.» «بايد به مادرت احترام بگذارى.» و... در واقع، والدين مى توانند دستورات خود را به كودكان تحميل كنند، اما نمى توانند آن ها را به احترام گذاشتن امر كنند. ما مى توانيم فرزندانمان را وادار كنيم آنطور كه ما مى خواهيم رفتار كنند، اما نمى توانيم مجبورشان كنيم كه به ما و بقيه مردم احترام بگذارند. احترام را بايد به دست آورد.احترام فقط با خوب و مهربان بودن به دست نمى آيد. البته خوب بودن هيچ اشكالى ندارد، اما پدر يا مادرى كه با خوبى و مهربانى بيش از حد با فرزندانشان رفتار مى كنند، مطمئناً فرزند يكدنده و سخت گيرى را بار خواهند آورد. كسب احترام به چيزى فراى خوب و مهربان بودن صرف نياز دارد.ترفند ديگرى براى كسب احترام وجود دارد، والدين سعى مى كنند با گوشزد كردن خطاهاى فرزندانشان باعث شوند آن ها بهتر رفتار كنند. اين اصلاً روش مناسبى نيست. كودكان وقتى احساس مى كنند از آن ها انتقاد شده و طرد شده اند، هيچ انگيزه اى براى بهتر شدن ندارند. وقتى كودكان مورد انتقاد قرار مى گيرند، به جاى بهبود آن مى كوشند خودشان يا ديگران را محكوم كنند.
احترام بگذار تا احترام بگذارم
افرادى كه بيشتر مورد احترام هستند، از تركيبى منحصر به فرد از دوست داشته شدن و ايجاد محدوديت به گونه اى محكم اما مهربانانه استفاده مى كنند. با اين كه كودكان تصور مى كنند هيچ نيازى به پند و اندرز ندارند، اما اگر اين نصيحت ها در قالب يك رابطه محبت آميز و حمايت كننده باشد، مى تواند آن ها را به داشتن رفتارهاى مناسب و خوب تحريك كند. كودكان به محدوديت نيز نياز دارند، اما اين محدوديت ها هم مى تواند با نرمى، مهربانى و احترام براى آن ها وضع شود.كودكان زمانى ياد مى گيرند به سايرين احترام بگذارند كه افرادى كه برايشان مهم هستند، الگويى از احترام گذاشتن باشند. اگر كودكان ببينند كه ما نزديك ترين افراد به آن ها هستيم، به ديگران و ارزش هايمان احترام مى گذاريم، به نفعشان خواهد بود. ما مى توانيم مدام در مورد چنين الگوهايى با كودكانمان صحبت كنيم و اين نمونه هاى اخلاقى را تحسين كنيم و برعكس مى توانيم افرادى را كه اذيتمان مى كنند يا با ما فرق دارند، مردمانى از كشورى ديگر، با اعتقادات يا باورهايى متفاوت، را پيش آن ها نكوهش كنيم. احترام گذاشتن ما به افرادى كه با ما فرق دارند خود مى تواند نمونه اى براى الگوپذيرى كودكان باشد.
اين به آن معنا نيست كه با آن چه بقيه مردم انجام مى دهند يا باور دارند هم عقيده ايم. بايد براى آن ها توضيح دهيم كه هر انسانى مى تواند باور خاص خود را داشته باشد و با اين كه كاملاً متضاد باور ماست ما بايد به او و اعتقاداتش احترام بگذاريم.
احترام مبناى رابطه هاى مستحكم و پردوام است و مى تواند نتيجه طبيعى برخورد و رفتار صحيح والدين با كودكانشان باشد.افرادى كه بيش از همه به آن ها احترام مى گذاريد چه كسانى هستند؟ چه كرده اند تا توانسته اند احترام شما را جلب نمايند؟
به چه راه هايى به كودكانتان احترام مى گذاريد؟ به حرف هايى كه مى زنند با احترام گوش مى دهيد؟ يا سعى مى كنيد با آن ها وقتتان را بگذرانيد؟ آيا سعى مى كنيد به علايق آن ها احترام بگذاريد؟)
بهترين راه نشان دادن احترام به فرزندتان
وقتى مردم بيش از آنچه هستند ادعا مى كنند كه خوب هستند، ما اشكالات آن ها را بيشتر مى بينيم، وقتى به قصور و اشتباهاتشان اعتراف مى كنند، ما بيشتر از آن ها چشم پوشى مى كنيم. به خصوص وقتى مى دانيم سعى مى كنند بهتر باشند، آيا شما هم كوتاهى ها و اشتباهاتتان را با كودكانتان درميان مى گذاريد و از آن ها درخواست كمك مى كنيد؟ مثلاً ممكن است بگوييد: «من وقتى خسته ام خيلى زود عصبانى مى شوم و سرت داد مى زنم و آنطور كه بايد و شايد به تو محبت نمى كنم. اميدوارم تو من را ببخشى و كمى تحملم كنى.»