امروزه به يمن ارتباطات، رازهاي ناگفته بسيار به داشته ها تبديل مي شوند.راه هاي سخت و دشوار همواره پيمودني است، ولي به هرحال خالي از لطف نيست بد نيست در عصر پرشتاب و الكترونيكي امروز كه به سرعت در موج و نقطه سير مي كند به ارتباط مستقيم با انسان ها، به احساسات و مسايل مهم انساني هم توجه كافي داشته باشيم.صحبت كردن، گوش دادن، خواندن و نوشتن، مستلزم عملكردهاي مختلف بدن است كه اهداف متفاوتي را تحقق مي بخشد. انسان از مراحل اوليه پيدايش خود بر روي زمين در مورد يافته هاي مطالعات و تأثيرات نسبي چهار رفتارفوق پيوسته موفق به ابداعاتي شده است. برابر اين تحقيقات انجام شده زمان صرف شده در مراوده هاي ارتباط عادي توسط افراد معمولي به شرح زير است:
گوش دادن(42درصد)، صحبت كردن (32 درصد)، خواندن (15درصد) و نوشتن (11 درصد) به طور متوسط تأثيرگفتاري74) درصد وقت ما را دربرمي گيرد. اما نمي توانيم مقايسه از دو نوع رفتار گفتار و نوشتار را برحسب ميزان نسبي مفهومي كه از آنها حاصل مي شود داشته باشيم، زيرا نوشتن راهي دقيق تر و روشن تر براي انتقال اطلاعات است و در گفتار، اطلاعات اضافي و كلمات و تكرار و بي دقتي است كه در نوشته اتفاق نمي افتد. بيشترين تأثير مراوده بين مردم به گفتار بستگي دارد و كمترين آن به نوشتار.
ارتباط يكي از نزديكترين و غيرملموس ترين عناصري است كه ما در تمام لحظه ها با آن زندگي مي كنيم، عاملي است بسيار قوي و مسلط بر رفتارها، باورها، عادات و نگرش به جهان هستي و نقش بسزايي در بسياري موفقيت ها و يا ناكامي ها دارد. چرا كه انسان در چهار بعد ارتباطي محدود مي باشد:
«خدا، خود، طبيعت و ديگران و جامعه جهاني»
ارتباط مؤثر، كلامي، غيركلامي و احساسي است كه طي فرآيندي فرد به احساس آرامش رضايت و بيان نيازها و عقايد و خواسته هاي خود مي رسد.
ارتباط با خدا- امري لطيف و شخصي است كه انسان از طريق آيين و دعا و عشق و فطرت به آن دست مي يابد. ولي مهم آن است كه باور كنيم در زندگي ما تكيه گاهي وجود دارد كه هيچ گاه فرو نمي ريزد. ارتباط با خود و عزت نفس در جامعه ما كلمه اي آشنا و پرمفهوم است. خداوند در قرآن كريم (سوره اسراء آيه 7) مي فرمايد «ما فرزندان آدم را كرامت بخشيديم و او را بزرگ كرديم، و در بر و بحر سيرش داديم» كه دلالت بر عظمت انسان و معادل قراردادن او با جهان هستي دارد.
اساس ارتباط با جمعيت آن در هماهنگي با طبيعت و كل جهان هستي است خصوصاً توجه به اصل بخشندگي بي دريغ طبيعت كه شبانه روز و پيوسته بدون هيچ چشم داشتي مي بخشد و مي بخشد و ما را سرشار از انرژي مثبت و ژرف نگري مي كنند.
ارتباط با ديگران، از رمزهاي كليدي موفقيت انسان است، هرچه ارتباط بهتر و مؤثرتري با بهره وري از موارد بالا با ديگران داشته باشيم احساس رضايت و موفقيت بيشتري خواهيم داشت. به فرموده مولاعلي(ع) «كسي كه خويشانش را برخودش محترم شمرد از خواسته هاي پست دوري مي گيرد» پس بجاست خود را دوست بداريم و براي خود احترام قايل شويم.
توماس هريس در كتاب وضعيت آخر، چهار حالت در ارتباط با ديگران مطرح مي سازد: الف) «من خوبم تو خوب نيستي» كه منجر به خودبيني، تحميل مواضع به ديگران و سلطه گري مي شود.
ب) «تو خوبي من خوب نيستم» موجب احساس حقارت و كوچكي شده و مانع ارتباط است.
ج) «من خوب نيستم تو هم خوب نيستي» موجب دعوا و مبارزه و تلافي مي شود.
د) «من خوبم تو هم خوب هستي» تنها اين وضعيت است كه موجب برقراري ارتباط مؤثر براساس احترام مي شود.
پس بيان خود را گزيده و با ملايمت و وقار و آرام ايراد كن و بگذار صدايت آسوده و آرامش بخش باشد به هنگام شرح دادن از لحن دوستانه و صداي بالا استفاده كن، اما در انتها به ضعف گرايش پيدا نكند و لازم است:
- خطاي افراد را از شخصيت شان جدا بدانيم و برچسب و دروغگوئي، تنبلي و... نزنيم
- با نوع نگاه، حركات چشم و جملات كوتاه خوب و بادقت گوش دهيم و از قضاوت و نصيحت بپرهيزيم.
- پيام هاي منفي غيركلامي مانند اخم كردن، بي حوصلگي، قيافه خشمگين نداشته باشيم.
- صحبت با ديگران را خوب شروع كنيم، مقدمه چيني شاد و مطلوب ما را ياري مي دهد.
- از تن صدا و آهنگ مناسب استفاده كنيم تا يكنواخت و خسته كننده نباشد.
- احساسات خود را صادقانه بيان كنيم و امنيت و اعتماد بيافرينيم.