تاريخچه

قدمت اين رشته به گواهي ديوارنگاره ها و نقاشي هاي به جا مانده در مقبره هاي «کاگجوچونگ» و «مويونگ چانگ» در کره شمالي (منچوري غربي) به 20 قرن پيش مي رسد.- دريکي از اين تصاوير مردي در حال اجراي يک فن دفاع با دست ترسيم شده که کاملا مشابه ضربه اول گول ماگي (دفاع بالا) در تکواندو است.- همين موجب شده تا تکواندو تاريخي کهن تر از ساير ورزشهاي مرسوم در شرق آسيا مانند کاراته و کونگ فو داشته باشد.
شواهد قابل اعتمادي وجود دارد که شکل امروزين تکواندو از رشته هاي رزمي «سوباک» و «تکوان» که در دوران حکومت سلسله گوجوريو (37 ق.م تا 668 م) در شمال کره تمرين مي شده، اقتباس شده است. در اين دوران اهميت زيادي به توانائيهاي جنگي داده مي شد و مسابقات منظمي برگزار مي شد، شامل؛ رقص با شمشير، تيراندازي، نبرد تن به تن، مبارزه اي که در آن دو نفر با شکستن يخ روي درياچه وارد آب سرد شده وبه مبارزه مي پرداختند.
در دوران پادشاهي سيلا (57 م تا 935 م) که بر بخش هاي جنوبي شبه جزيره کره حکم مي راند نيز توجه خاصي معطوف هنرهاي رزمي بود. در اين حکومت سازماني نظامي، آموزشي،اجتماعي به نام «هوارانگ دو» وجود داشت، آموزش انواع هنرهاي رزمي به ويژه سوباک نيز از جمله فعاليت هاي اين سازمان بود.
اگرچه در اين دوران هوارانگ دو فنون گلاويزي و ضربات دست فراواني را وارد سوباک کرد، اما پس از آن ميل چنداني به تمرين اين نوع فنون در کره وجود نداشت و اين رشته به شکل اوليه آن که بر مبناي ضربه زدن و جلوگيري از نزديک شدن دشمن استوار بود، ادامه يافت. تکنيک هاي گلاويزي سوباک که «يوسول» ناميده مي شد، بعدها با ورود به ژاپن پايه گذار ورزش «جودو» شد.
تمرين هنرهاي رزمي در زمان امپراتوري قدرتمند «کوريو» (935 تا 1392) نيز رواج زيادي داشت، در جشن هاي سالانه گوناگوني که در اين سلسله بر گزار مي شد، علاوه بر ورزشهاي رزمي به مسابقات کشتي و چوگان نيز بهاي زيادي داده مي شد.
روي کار آمدن سلسله يي (1392 تا1910) که مبتني بر تفکرات ايدئاليستي، رواج بوديسم و زدودن افکار کنفوسيوس از اين کشور بود، کاهش نقش نظاميان در حکومت را نيز در پي داشت. اين وضعيت اگرچه از رونق هنرهاي رزمي کاست، اما تکامل اين فنون تا هنگام اشغال کره توسط ژاپن در 1910 ادامه داشت.
در دوران حکومت استعماري ژاپن هنرهاي رزمي بومي کره نيز مانند ديگر مظاهر فرهنگي اين کشور با ممنوعيت مواجه شد، ژاپني ها مدارس کاراته را در اين کشور تاسيس و آموزش آن را جايگزين تکواندو کردند.
آموزش هنرهاي رزمي کره اي در اين دوران به طور مخفيانه در مناطق کوهستاني صعب العبور توسط گروه هاي کوچک ادامه داشت.

تکواندو مدرن(تاپ تکواندو )

پس از پايان جنگ و آزادي کره ورزشهاي رزمي سنتي اين کشور تا حد زيادي با رشته هاي ژاپني همانند کاراته، کندو و جودو آميخته شده بود، در عين حال بسياري از رزمي کاران کره هم با آموختن هنرهاي رزمي چيني آن ها را وارد کره کرده بودند. در آن زمان بيشتر اصطلاح هاي «تانگ سو دو» و «کونگ سو دو» براي نام گذاري ورزشي که بعدها به تکواندو معروف شد، به کار مي رفت.
تلاش براي بازسازي تکواندو و بازگرداندن آن به حالت اصلي خود در نهايت منجر به تبديل اين رشته به ورزش ملي کره و محبوبترين سبک رزمي در سراسر دنيا شد:
• 1961 - «انجمن تا سو دو» تاسيس شد. هدف اين نهاد ايجاد يگانگي در هنرهاي رزمي کره اي بود.
• 1962 – تکواندو به عنوان يک بازي رسمي به چهل و سومين دوره بازيهاي ملي کره جنوبي وارد شد.
• 1965 - «انجمن تا سو دو» به«انجمن تکواندو» تغيير نام داد.
• 1972 - «کوکي وان» تاسيس شد. اين باشگاه تا امروز بالاترين مرجع فني تکواندو بوده است.
• 1973 – تاسيس «فدراسيون جهاني تکواندو» ( WTF )
• 1973 – برگزاري نخستين دوره بازيهاي جهاني اين رشته در کره با شرکت 200 ورزشکار از 19 کشور. آمريکا، تايوان و مکزيک در جدول رده بندي پس از کره قرار گرفتند.
• 1976 – شوراي بين المللي ورزشهاي نظامي «سيزم» تکواندو را به عنوان يکي از بازي هاي خود پذيرفت.
• 1983 – کميته بين المللي المپيک «فدراسيون جهاني تکواندو» را به عنوان يکي از اعضاي خود اعلام کرد.
• 1986 – برگزاري تکواندو به عنوان يک بازي نمايشي در بازيهاي آسيائي سئول.
• 1988 – برگزاري تکواندو به عنوان يک بازي نمايشي در المپيک سئول.
• 1994 – تکواندو به عنوان يک رشته رسمي در بازيهاي آسيائي هيروشيما برگزار شد.
• 2000 - تکواندو به عنوان يک رشته رسمي در المپيک سيدني برگزار شد.
اولين بار به صورت رسمي در اواسط دهه 1950 گروهي از نظاميان کره‌اي با هم تصميم گرفتند اين ورزش را که آميزه‌اي از حرکات آزاد دست و ضربات پا است سازماندهي کنند که پس از آن به تکواندو معروف شد که به سرعت در طول 30 سال اخير به يکي از موثرترين و کاربردي‌ترين شيوه‌هاي دفاع شخصي بدون استفاده از سلاح سرد و گرم تبديل شد، و امروزه بسياري از ما به راحتي آن را در طي دوره‌هاي کوتاه مدت آموزشي فرامي گيريم.
اين ورزش در ايران، امريکا و اروپا نيز هواداران خود را دارد و در ميان امريکاييها و بويژه سياهپوستان بسيار طرفدار دارد و مانند ساير رشته‌هاي ورزشي در کوتاهترين زمان ممکن جاي خود را درميان آنها پيدا کرده است.