شيخ عبدالحسين امينى، معروف به علامه امينى صاحب اثر گرانسنگ الغدير در سال 1322(هـ.ق)- به روايت فرزندش مرحوم دكتر هادى امينى- در روستاى «سردها» از توابع شهرستان سراب به دنيا آمد.كودكى را در كنار پدر كه از عالمان پرهيزگار آن سامان بود پشت سر نهاد. وى با استعداد و نبوغ عجيبى از همان سال هاى كودكى مقدمات علوم را در مدارس تبريز فرا گرفت، اما نفس استعلا طلب وى در آموختن دانش در محدوده آذربايجان قانع نشد، سرانجام از تبريز رخت بر بست و راهى نجف اشرف شد و در آنجا از محضر استادان بزرگى همچون سيدمحمد فيروزآبادى، سيدابوتراب خوانسارى و ديگران استفاده برد.
علامه امينى همچنين از محضر مراجع بزرگى چون سيدابوالحسن اصفهانى، ميرزا حسين نايينى، شيخ عبدالكريم حايرى و شيخ محمدحسن كمپانى اصفهانى به خطوط خود آن بزرگان اجازه اجتهاد دريافت كرد. آن عالم بزرگ شيعى در علوم اسلامى مانند تفسير، حديث، درايه و علم رجال استاد و متبحرى بى مانند و به خصوص در فقه و تاريخ گوى سبقت را از همه محققان در ربود. هنگامى كه در 35 سالگى نخستين تأليف وى تحت عنوان «شهداى راه فضيلت» منتشر شد مراجع و علماى بزرگ زمان همچون سيدابوالحسن اصفهانى، حاج آقا حسين طباطبايى قمى، شيخ آقا بزرگ تهرانى، شيخ محمدحسن كمپانى و... زبان به تحسين او گشودند و اين زمانى است كه هنوز سخنى از الغدير در ميان نبود. پس از اين مراحل است كه اين بزرگوار 40 سال ديگر از عمر پر بركت خويش را با تلاشى بى مانند و پشتكارى كم نظير در راه تحقيق وتتبع گذراند و كتاب عظيم و شاهكار خويش را به جهان اسلام تقديم داشت.
با نگارش كتاب عظيم «الغدير» كه در حقيقت خود كتابخانه اى است ناقدان، محققان، نويسندگان، فضلا و شعرا با هماوايى به ستايش اين كتاب و مؤلف اش پرداختند و آن را بزرگ ترين سند وحدت مسلمين دانستند. برخى ديگر از آثار علامه امينى عبارتند از:
1- تفسير فاتحةالكتاب
2- كامل الزيارة
3- آداب الزائرلمن يمم الحائر
4- سيرتنا و سنتنا
5- رياض الانس
6- ثمرات الاشعار
7- رساله در علم درايه
8- رساله در نيت و...
تلاش بى وقفه، معمار مدينه غدير را دچار فتور جسمانى كرد و بيمارش نمود، بيمارى اندك اندك روبه فزونى گرفت تا اين كه آن پير فرزانه و فقيه پرمايه ناچار از ادامه تأليف و تحقيق باز ماند. كتاب از جلو ديدگانش دور شد و قلم از حركت ايستاد. او را براى مداوا به تهران انتقال دادند ولى آن انديشمند به بيمارى خود نمى انديشيد. علامه در بستر بيمارى بود كه آيت الله حكيم رخت از جهان بر بست. هنوز چشم ها در سوگ مرجع بزرگ عالم تشيع اشكبار بود كه آيتى ديگر رخت از دارفانى بر بست و دل در گرو مرتضى(ع) گذاشت. روز جمعه 12 تيرماه 1349 ش نزديك اذان ظهر بعداز حدود دو سال بيمارى و كسالت اين عاشق دلباخته در آستانه 70 سالگى به ملكوت اعلى پيوست. روز بعد پيكر پاك وى در تهران تشييع و پس از چند روز به نجف اشرف منتقل و در كتابخانه عمومى اميرالمومنين(ع) به خاك سپرده شد. او رفت ولى الغدير وى چراغ خانه دل هاى
با صفا و مشعل هدايت امت تا طلوع خورشيد ولايت شد.