جهان طبيعت به حکم حکيمانه الهي بر اساس محکمي استوار است. بشر که يکي از افراد مجموعه هستي است، طبيعتاً داراي حبّ ذات و تمايلات غريزي است و يکي از آنان اين است که آرزو دارد تمام پديده‏ها و رويدادهاي جهان به نفع او رقم بخورد و همه آرزوهايش جامه عمل بپوشند و در زندگي با ناکامي و شکست مواجه نشود و هرگز دچار رنج و ناملايمات نگردد، ولي اين آروز ناشدني است، زيرا خداوند حکيم نظام عالم را بر اساس يک سلسله قوانين و مقررات، پايه گذاري کرده و هر قانوني به هدايت باري تعالي مسير تکويني خود را مي پيمايد. امام اميرالمؤمنين(ع) فرمود:خداوند امور عالم را بر حسب مصلحت و طبق مقتضيات به جريان مي اندازد، نه بر وفق خواسته و رضاي بشر.(1)