آثار دستورات و جلسات

چشم ترس، اثر مراقبه

آقا سيد هاشم حداد مي فرمودند:
« من در تمام مدت سلوک در خدمت مرحوم آقا (قاضي) نامحرم نمي ديدم، چشمم به زن نامحرم نمي افتاد.
يک روز مادرم به من گفت: عيال تو از خواهرش خيلي زيباتر است.
من گفتم:
من خواهرش را تا به حال نديده ام، گفت: چطور نديده اي در حالي که بيشتر از دو سال است که در اطاق ما مي آيد و مي رود و غالباً بر سر يک سفره غذا مي خوريم؟! به رسم اعراب که زنانشان حجاب درستي ندارند و در منزل غالباً همه با هم محشورند؛ در عين عصمت تام و عفت کامل.
من گفتم: والله! که يک بار هم چشم من به او نيفتاده است!!
و اين عدم نظر نه از روي حفظ و خودداري چشم بوده است؛ طبعاً حالشان اينطور بوده است.
نظير اين مطلب را مرحوم آيت الله حاج شيخ عباس قوچاني از خودشان نقل کردند؛ البته در يک اربعين يا بيشتر، مرحوم قاضي دستوراتي براي ذکر و ورد و فکر به ايشان داده بودند که از جمله آثارش اين بود که:
هر وقت در کوچه و بازار که مي رفتم چشمم به زن نامحرمي مي افتاد، بدون اختيار پلکهايم به روي هم مي آمد؛ و اين مشهود بود که بدون اراده و اختيار من است. »

ما هر چه داريم از قاضي است!

استاد سبحاني مي فرمايد:
مرحوم حاج ميرزا علي آقاي قاضي ... در دوره خود يگانه استاد اخلاق و سير وسلوک در حوزه نجف بود و شخصيت هاي عظيمي به وسيله ايشان پرورش يافته و جمع کثيري از بزرگان به يمن تربيت و تکميل او، قدم در دائره کمال گذاشته و از سکان دار خلد و محرمان حريم قرب شدند.
نمونه اي از تلامذه و تربيت يافتگان مکتب سير و سلوک وي، مرحوم استاد فقيه [ علامه طباطبائي ] است که خود در اين مورد چنين مي گفت:
« ما هر چه در اين مورد داريم از مرحوم قاضي داريم؛ چه آنچه را که در حياتش از او تعليم گرفتيم و از محضرش استفاده کرديم و چه طريقي که خودمان داريم، از مرحوم قاضي گرفته ايم. »

خسر الدنيا و الآخره

آيت الله شيخ علي سعادت پرور مي فرمود:
« مرحوم عارف کامل آيت الله ميرزا علي اکبر مرندي در برخي از نامه هايش به علامه طباطبائي، نوشته بود:
« مرحوم استاد آقا قاضي ما را خسر الدنيا و الآخره کرده!
نه از دين بهره اي داريم و نه از آخرت! »
و منظورش اين بود که کسي که بوي آقاي قاضي به او خورده بود ديگر ميل و رغبتي به دنيا و آخرت از خود نشان نمي داد و تنها غم و همش رسيدن به
« او» (خدا) بود. »

مشاهده زندگي!

از آيت الله نجابت نقل شده است که:
« آيت الله خويي مدتي محضر آيت الله ميرزا علي آقاي قاضي (ره) مشرف مي شوند، در همان اوان در اثر اذکار و دستوراتي که از آقاي قاضي اخذ کرده و مشغول بودند واقعه اي براي ايشان رخ داده بود که در آن حال، آينده خود را مشاهده کرده بودند از گسترش حوزه درسي خودشان تا مرجعيت عامي که پيدا مي کنند تا سال هاي آخر عمر که از طرف حکومت عراق در مضيقه قرار داشتند و بالجمله تا مي رسند به اين جا که صدا از گلدسته هاي حرم اميرالمؤمنين بلند مي شود که آيت الله العظمي خويي وفات کرد.
به اين جا که مي رسند ترس و هراس ايشان را فرا مي گيرد و فوراً از حجره اي که در آن بودند بيرون مي آيند و آن حال واقعه ادامه پيدا نمي کند.
آقاي قاضي(ره) فرمودند:
« اگر صبر کرده بود و نترسيده بود برزخ خودش را هم مي ديد حتي قيامت خودش را هم مي ديد. »
آيت الله نجابت فرمودند:
« آيت الله خويي يک وقت گفته بودند، بنده خدمت آقاي قاضي مشرف شدم و تا آن جا که حرف ايشان را مي فهميدم رفتم اما آن جايي که نفهميدم ديگر نرفتم ولي خدمت ايشان ارادت دارم. »
منبع:  کتاب اسوه عارفان و کتاب عطش