* اگر تابع ديگران شويد، همان راهي را مي رويد كه ديگران پيموده اند.
 

به خوبي همگي بر اين موضوع واقف هستيم كه در درون هر يك از ما انسان ها، دو تن جاي دارند، كه اولين را «نفس» مي ناميم. «نفس» كه مي خواهد همواره صاحب حق باشد و سوداي رقابت با همگان را دارد. احساس مي كند، وجودش برتر و بهتر از هر كس ديگري است. از اين كه ديگري را شكست مي دهد، كيف مي كند. و آن هنگام، خود را كسي تلقي مي كند! و از آن جايي كه به خود متكي نيست، و به ديگران اتكا دارد، مي خواهد همه را در مشت خود داشته باشد.
اگر نفر اول باشد، يعني اين كه به آرزويش رسيده. دائم در تلاش و تقلا براي به پيروزي رسيدن است، او پاداش ها و افتخاراتش را دائم به رخ ديگران مي كشد.
«نفس» انسان، سيري ناپذير است . او گمان دارد كه بايد بيشتر بخرد و بيشتر داشته باشد تا بتواند، يكه تاز ميدان باشد.

*تنها بر سر قرار حاضر شده ام. اما اين مني كه در تاريكي است كيست!؟
 

كناره مي گيرم تا از حضورش مگريزم، اما مرا از او گريزي نيست.
غبار از زمين بر مي خيزاند با گام هاي سنگينش در هر كلامي که مي گويم طنين صدايش را رساتر مي گرداند، او خود كوچك كن است، سرور من است، كه شرم ناشناس است اما شرم دارم با او از خانه خارج شوم.
(تاگور)
دومين شخصي كه در وجود هر يك از ماست «روح» نام دارد. كمتر توجهي، نشان مي دهد كه چيزي را به دست آورد، هيچ گاه خود را با ديگري مقايسه نمي كند. روح تنها و تنها آرامش را مي طلبد. اين دو (نفس و روح) حضور دارند، اين ها همراه دروني جدانشدني اند.
لازم است كه هر انساني براي بيشتر به آرامش رسيدن خود و براي اين كه بتواند آرزوهايش را به عمل درآورد، نفس را رام گرداند و گوش بسپارد به نداي قلب خويش. ببينيد آيا مي توانيد همه روزه حداقل يك بار به نفس خود، نه بگوييد و آن را رام گردانيد.

* تصميم بگيريد مهربان و دوست داشتني باشيد و توجه داشته باشيد كه در صحبت هاي روزانه خود چند بار كلمه «من» را به كار مي بريد و سعي كنيد، تمرين كنيد، اين كلام «من» را به «شما» تبديل كنيد و از لاف زدن بپرهيزيد. مي دانيد كه نفس به عنوان پايه اي براي هدايت زمين توصيف مي شود، مادي است و در عالم صورت است، تمامي جلوه هاي او.
 

براي به عمل آوردن روياهايتان بايد از بند نفس تان آزاد شويد. نفس، همان عقيده اي است كه با خود به همه جا مي بريد. و به شما نشان مي دهد كه، شما جدا و مجزا از ديگران هستيد. و اين جدا ساختن خود از مبدأ هستي و ديگران، شما را ضعيف نابود مي سازد.

* راز دار باشيد، سكوت اختيار كنيد، قبل از سخن گفتن خوب فكر كنيد و بدانيد آن جمله را براي چه ادا مي كنيد!
 

لحظه هايي را كه با ديگران به گفت و گو مي پردازيد، از آرزوهايتان مي گوييد و از نحوه نوع زندگي تان، يعني اين كه از نفس دعوت كرده ايد تا خود را به همگان نشان دهد.
وقتي نفس دخالت مي كند، شما عملاً توانايي خلق آن چه قلب تان مي گويد اين سرنوشت شماست، را از دست مي دهيد. شما به تأييد ديگران براي رسيدن به روياهايتان، نياز نداريد. نخواهيد كه تعداد بيشتري را در اين آرزو سهيم كنيد. «ترس» روياهايتان را متجلي نمي كند، بلكه روياهايتان را به ناكامي مي رساند.
شهامت، «شكوه تنهايي جنگيدن» را بيابيد. يعني اين كه: روياهايتان را براي خودتان نگه داريد و تنها و تنها با خداوندگار و آن منبع انرژي و اصل كائنات سهيم شويد.

* هرچه كمتر نياز به در ميان گذاشتن روياهايتان را با ديگران داشته باشيد، زودتر روياهايتان به تحقق مي پيوندد.
 

و چه زيباست...
اگر بتواني شكيبا باشي و در شكيبايي ات پايداري كني.
و يا در روزگار دورويي ها و رياها، دورويي نوروزي و از ريا بپرهيزي يا منفور باشي و نفرت نيافريني و نكوهش خردمندانه تر سخن بگويي.
اگر بتواني بيانديشي، ما فقط انديشيدن را هدف زندگي نداني.
اگر بتواني در برابر كاميابي و ناكامي ها اين دو شياد فريبكار زندگي، بي اعتنا باقي بماني.
اگر بتواني تحمل كني يا نظاره گر ويراني همه آن چيزهايي باشي كه عمري براي ساختن آن ها كوشيده اي و آن گاه با همان شكسته بسته ها، آن ها را بازسازي كني.
اگر بتواني قلب و روح خويش را پس از آن كه ديرزماني از تو گسسته اند به فرمان آوري و همچنان به فرمان داشته باشي.
اگر بتواني با فرودستان با فروتني سخن بگويي، با پادشاهان همگام شوي بي آن كه زيردستان را از ياد ببري.
اگر بتواني نه از دوستان و نه از دشمنان رنجش پيدا كني.
اگر بتواني متكاي همگان باشي و به كسي اتكا نكني.
آن گاه ... همه دنيا و هر آن چه در آن است از آن تو خواهد بود و فراتر اين كه فرزنم تو را «انسان» مي توان ناميد.(رويارد كيپلينگ)
منبع:راه کمال شماره 36