فرزند آن فيلسوف فقيد، عليرضا جعفري به خاطره‏اي از دوران کودکي خود اشاره و مي‏کند مي‏گويد: به ياد دارم روزي در منزل سوء تفاهم جزيي بين استاد و والده‏ام پيش آمد و عباراتي بين آنان رد و بدل شد. پس از گذشت مدت زماني، وقتي استاد عازم رفتن به بيرون منزل بود، با نهايت فروتني جلو آمد و دست مادرم را بوسيد و عذرخواهي کرد.
اساسا علامه جعفري در برخورد با همسر جايگاه علمي و اجتماعي خويش را فراموش مي‏کرد و هيچ‏گاه سختي و مشکلات مربوط به کارهاي خويش را با خود به خانه نمي‏آورد. اگر هم خسته بود، به سخنان همسرش نيکو گوش مي‏داد و اظهارات معقول و منطقي را مي‏پذيرفت. از کوشش‏هاي همسرش مدام در مناسبت‏هاي مقتضي قدرداني مي‏کرد.