هر کودکي که اطاعت مي کند، رفتار بهنجار و قابل قبولي از خود بروز مي دهد و همواره مورد تشويق خانواده قرار مي گيرد؛ خود را خوب و شايسته مي بيند، اما زماني که نافرماني مي کند، رفتار معقولي ندارد و مورد نکوهش والدين قرار مي گيرد؛ خود را بد، نالايق و شايسته ي مجازات مي داند. اين ديو و فرشته ي دروني که کودک بر اساس موقعيت اطرافش از خود مي سازد، همان ديو و فرشته يي است که در نقاشي هاي خود منعکس مي کند. چهره هاي شاد و رنگين، همراه با يک زمينه ي مفرح، در واقع کنايه اي از فرشته ي درون و احساس رضايت خاطر کودک از خود است. آدمک هاي غمگين، اخمو و حتي ترسناک همراه با يک زمينه ي دلگير و استفاده از رنگ هاي تيره به نوعي اشاره بر ديو درون و عدم رضايت کودک از خود دارد.
الف)ميزان وابستگي شديد کودک به مادر کاملاً در اين نقاشي مشهود است. کودک دلبستگي خاصي به مادر خود داشته و از عشق به او لذت مي برد. ميل به محبوبيت و جلب توجه، تمايل به روابط اجتماعي و در عين حال گشاده دستي و داشتن مبادلات عاطفي از ديگر مفاهيم اين نقاشي هستند. کودک بسيار برون گرا بوده و از حس قدرتمندي برخوردار است. عشق و محبت مادر در کنار شخصيت پدر به عنوان جايگاه امنيت و قدرت، از بازتاب هاي ديگر نقاشي است.
ب)خورشيد در کنار ابر در آسمان، بازتابي از پدر و مادر در زندگي کودک است. هر ميزان اين خورشيد و ابر واضح تر و زيباتر کشيده شده باشند، همان قدر نشان دهنده رضايت کودک از روابط خود با والدينش است. در نقاشي کودکان هر ميزان خانه ي کشيده شده بزرگ تر و با رنگ هاي شادتري رنگ آميزي شده باشد، به همان اندازه کودک از محيط خانه و جو حاکم بر آن راضي تر است. اين کودک فردي اجتماعي، برون گرا، خوشبين به زندگي، علاقمند به مشارکت، با نظم و ترتيب و دقيق است.
منبع:نشريه 7 روز زندگي، شماره 105