در روايات از چهار زن به عنوان بهترين زنان بهشتي ياد شده است. از جمله پيامبر (ص) فرمود: "خير نساءالجنّهْْ ، مريم بنت عمران و خديجه بنت خويلد و فاطمه بنت محمد و آسيه بنت مزاحم امرأهْْ فرعون".[1]
در روايت ديگر به اين تعبير امده است: " افضل نساء الجنهْْ أربع: خديجه بنت خويلد و فاطمه بنت محمّد و مريم بنت عمران و آسيه بنت مزاحم امرأهْْ فرعون".[2]
بهترين يا برترين زنان بهشتي: مريم دختر عمران، خديجه دختر خويلد، فاطمه دختر محمد(ص) و آسيه دختر مزاحم (زن فرعون) مي باشند.
فاطمة زهرا (س) دختر پيامبر (ص) و همسر اميرالمؤمنين و مادر امام حسن و امام حسين و حضرت زينب و ام کلثوم مي باشد.
نام هاي ديگر آن حضرت: صديقه، مبارکه، طاهره، زکيّهْْ، راضيه، مرضيهْْ ، محدّثه و زهرا مي باشد. او پنج سال پس از بعثت در مکه متولد شد و هيجده سال و هفتادو پنج روز زيست.
پيامبر (ص) فرمود : "فاطمه پارة تن من است. آن که او را بيآزارد، مرا آزرده و دشمني با او دشمني با من است".
نيز فرمود: "فاطمه سرور زنان اهل بهشت است". هم چنين فرمود: "خداوند به خشنودي فاطمه خشنود مي‌گردد و به خشم او خشم مي گيرد". [3]
مريم، مادر حضرت عيسي(ع) و دختر عمران از پيامبران بني اسرائيل مي باشد. قرآن کريم مريم را در حدّ اعلاي ستايش ياد کرده و به پاکي او شهادت داده و نامش را سي و چهار بار ذکر کرده است. از امام باقر (ع) در تفسير آية "يا مريم انّ الله اصطفاک و طهرّک و اصطفاک علي نساء العالمين" آمده : " يعني تو را از نسل پيامبران انتخاب نمود و از تهمت زنا پاک گردانيد و به زادن عيسي بدون همسر برگزيد".[4]
حضرت خديجه، دختر خويلد از نسل عامر بن لؤي است. در جاهليت خديجه را طاهره مي گفتند و پيامبر او را کُبريََ لقب داد.وي اولين زني است که اسلام آورد و با ثروت و مالي که داشت، پيامبر را ياري کرد. او زني عاقله بود. در سنّ چهل سالگي با پيامبر (ص) که در 25 سالگي بود، ازدواج کرد و در شصت و پنج سالگي، سه سال پيش از هجرت در مکّه درگذشت. پيامبر بعد از فوت خديجه بسيار محزون شد و همواره او را به خوبي ياد مي کرد. حضرت خديجه مادر حضرت فاطمة زهرا (س) مي باشد.[5]
آسيه دختر مزاحم(همسر فرمون) از زنان شايستة تاريخ است. وي از بني اسرائيل و از نسل پيامبران بود. قرآن وي را از زنان نمونه ياد کرده است. در حديثي از پيامبر (ص) آمده است: "سه نفر حتي يک چشم به هم زدن به خدا و وحي الهي کفر نورزيدند:
1ـ مؤمن آل ياسين،
2ـ علي بن ابي طالب(ع)،
3ـ آسيه زن فرعون".
آسيه به حضرت موسي ايمان آورد. فرعون او را از اين کار منع کرد، ولي آسيه نپذيرفت. فرعون او را به شکنجه کشيد و دست ها و پاهايش را با ميخ به زمين در ميان آفتاب کوبيد تا او به شهادت رسيد. [6]

پي نوشتها:

[1] بحارالانوار، ج 13، ص 162.
[2] همان.
[3] معارف و معاريف، ج 7، ص 676، با تلخيص ، به نقل از کنز العمال.
[4] همان، ج 9، ص 306، با تلخيص.
[5] همان، ج 5، ص 101، با تلخيص و اضافات.
[6] همان، ج 1، ص 90، با تلخيص.