نويسنده: ف.مصباحي
حضرت صاحب زمان، مشکوه انوار الهي
مالک کون و مکان، مرآت ذات لامکاني
مظهر قدرت، ولي عصر، سلطان دو عالم
قائم آل محمد، مهدي آخر زماني
انسان، جلوه اي از ظهور حق و داراي يک حقيقت است. روح و جسم او مراتب مختلف اين حقيقتند. انبياي الهي ـ وارثان بر حق خدا بر روي زمين ـ ظهور کردند تا انسان را به سرمنزل مقصود راهنمايي نمايند لکن مقاومت و مخالفت نااهلان به آنان مجال وصول به کمال موفقيت نداد. و گرفتاريها، مشکلات و معضلات انسان امروز نيز علي رغم تجهيز به علوم، فنون و تکنولوژي مدرن، ناشي از دور افتادن او از مکتب انبياست.
استمرار اهداف انبيا، فقط توسط مصلحان و انسانهاي کاملي امکان پذير است که بر حقايق عالم در ظاهر و باطن، آگاه و مظهر کامل اسما و صفات حق تعالي در عالمِ ممکنند؛ و به اين لحاظ در مکتب تشيع، امامت پس از نبوت و انتظار فرج آخرين امام معصوم معنا پيدا مي کند. نگرش امام نسبت به بعثت انبيا و ولايت اولياي معصوم، در انديشه و عمل، به مسلمين و دين اسلام جان تازه اي بخشيد.او تشيع را حقيقت اسلام و برافراشتن بيرق عدالت و مقابله با بتهاي زور و تزوير و ستم را شايسته منتظران امام عصر مي پنداشت، و انقلاب اسلامي ايران نتيجه اين تفکر است.
اي حضرت صاحب زمان، اي پادشاه انس وجن
لطفي نما بر شيعيان، تأييد کن دين مبين
توفيق تحصيلم عطا فرما و زهد بي ريا
تا گردم از لطف خدا از عالِمين عاملين
متن کتاب " امام زمان(عج) "