اگرچه ممكن است زبان علائم در نگاه اول تا حدى عجيب به نظر آيد ولى نوزادان قبل از آن كه بتوانند سخن بگويند داراى استعدادى ويژه براى درك و دريافت مفاهيم هستند. در اين دوران آنان در مقايسه با لب هايشان كنترل بيشترى بر دست هايشان دارند و اگر بتوانند علائمى را براى بيان موضوعات و اشاره به اشيا بياموزند قادر خواهند بود به راحتى به جاى گريه كردن، در هنگام گرسنگى يا زمانى كه جايشان كثيف است از اين علائم براى بيان نيازهايشان استفاده كنند. «ليندا آكرى دولو»، استاد روانشناس دانشگاه كاليفرنيا در ديويس، اولين بار در سال 1985 به شناسايى و بررسى زبان علائم با كمك دختر كوچكش پرداخت. او بعد از سال ها تحقيقات آزمايشگاهى و تخصصى دريافته است كه اغلب بچه ها قادر به يادگيرى زبان علائم و به كارگيرى آن در حدود سن يك سالگى هستند، هر چند كه سن دقيق براى دستيابى به چنين توانايى اى بستگى به علاقه و استعداد فردى دارد. ولى معمولاً پس از ماه ها تمرين، كودكان قادر خواهند بود تا از اين نحوه ارتباطى بهره گرفته و به آن پاسخ بدهند. والدين اغلب نگران هستند كه استفاده از زبان علائم موجب طولانى تر شدن دوره رشد گويش و به سخن درآمدن نوزادان شود، اما براساس تحقيقات صورت گرفته توسط دكتر آكرى دولو آموزش زبان علائم در واقع مى تواند موجب ترقى و پيشروى هرچه بهتر روند آموزش زبان در بچه ها شود. طى يك تحقيق 140 خانواده به صورت تصادفى انتخاب شدند عده اى از آنها مى بايست از روش زبان علائم و عده اى ديگر از روش معمول بيانى براى ارتباط با بچه ها استفاده كنند. پس از انجام آزمايشات مكرر معلوم شد كودكانى كه با كمك زبان علائم آموزش ديده اند، در توانايى هاى مربوط به سخن گفتن امتيازات بيشترى كسب مى كنند و اين بچه ها در 8 سالگى در آزمون هوش به طور ميانگين 12 امتياز بيشتر از ساير همسالان خود به دست مى آورند. «ماريلين دانيالز» استاد دانشگاه پنسيلوانيا و نويسنده كتاب «هماهنگى با كلمات» مى گويد: حتى براى رشد سواد شنوايى بچه نيز استفاده از روش علائم مى تواند مفيد باشد. تحقيقات بر روى كودكانى كه والدين آنها ناشنوا بوده اند، نشان مى دهد كودكان تحت تعليم با اين روش، در تحصيلات آكادميك موفق تر هستند.