کودکي را که مرتباً سعي در آزار و اذيت کودکان ديگر دارد، نبايد مورد تنبيه و يا سرزنش قرار داد، زيرا اين رفتارها برخشونت او خواهد افزود و در کودک اين تصور را که «کساني که هميشه او را دوست داشته اند، حالا همه بر عليه او بسيج شده اند » ايجاد خواهد نمود. اين کودکان در واقع احتياج به کمک دارند. اگر مادر و يا هر يک از اعضاي خانواده درست زماني که کودک در پي آزار کودک ديگري است، از راه مي رسد، بايد با ملايمت و مهرباني او را از اين کار برحذر داشته و به او بگويد که مثلاً « اين کار رو نکن چون علي دردش مياد » و يا « آخه آدم با دوستش که اين کار رو نمي کنه و...! » بايد حواس کودک را پرت کرده و با موضوع جديدي سرگرمش نمود تا مسئله قبلي را فراموش کند. البته مطمئن باشيد که او خيلي زود متوجه هم چيز خواهد شد و نتيجه آن بسيار بيشتر از پند و نصيحت کودک خواهد بود.
به تدريج بايد به کودک بفهمانيد که بعضي از کارها را نبايد انجام دهد، زيرا ديگران از آن کارها خوششان نمي آيد.

هرگز به کودک نگوييد که اگر فلان کار را بکند ديگر دوستش نخواهيد داشت و يا ديگران او را دو ست نخواهند داشت. بلکه بر عکس بايستي طوري برخورد کرد که کودک در همه شرايط به دوستي شما اطمينان داشته باشد.

بهتراست او را وادار به عذر خواهي نکنيد. کودک را به دليل رو دربايستي با دوستتان که فرزندش مورد آزار و اذيت فرزند شما قرار گرفته، کتک نزنيد. زيرا در پيش گرفتن چنين رفتارهايي تنها به کودک خواهد آموخت که دنيا مملو از ظلم و ستمي است که بر او نيز دائماً تحميل مي شود.

کودک را نگاه نداريد که کودک مورد تعدي واقع شده متقابلا ً او را بزند. اين رفتار نيز جز تشديد تمايلات پرخاشگرانه درکودک مشکل ديگري را حل نخواهد نمود. او خودش به خوبي مي دا ند که نبايد اذيت کند. چنين کودکاني بيش از ساير کودکان ديگر نيازمند مهر و محبت اند، بايد به او نشان داده شود که کسي هست که دوستش داشته باشد، مواظبش بوده و نگذارد ديگران را اذيت کند. درک و فهم اين که در هرکاري حد و مرزي است که بايد آن را رعايت نمود، اطمينان بيشتري به او مي بخشد.

هيچگاه به او لقب « بچه بد، بچه شيطون و يا مردم آزار » را ندهيد. زيرا تلفظ چنين کلماتي، احساس مجرم بودن را بيشتر درکودک برانگيخته و بدخلقي و مردم آزاريش را بيشتر مي کند.
راه حلهاي زير مي تواند تا حد زيادي درحل چنين مشکلاتي مؤثر واقع گردد:

به کودک اجازه بدهيد خودش را نشان دهد و به قولي ابراز وجود کند.

اگر از شما مي خواهد که چند دقيقه اي با او بازي کنيد، از اين کاردريغ نکنيد.

بگذاريد با سرگرميهايي که دلش مي خواهد و از طرفي براي او خطرناک نيست، بازي کند.

مانع فعاليت هاي او نشويد، بگذاريد بدود، بازي کند و سرو صدا کند. اگر منزلتان کوچک است و به دليل رعايت حال همسايگان نمي توانيد به کودک اجازه دويدن و يا توپ بازي کردن را بدهيد، به دفعات بيشتري او را پارک ببريد.

براي اصلاح او بهترين راه وارد شدن از راه تشويق و تحسين و به کار بردن جملات محبت آميز است. سعي کنيد انتقادتان نيز با چنين شيوه هايي همراه باشد.
منبع: کتاب کودک من