همان طور که آزادي بيش از حد سبب لوس شدن و پرتوقع شدن کودک مي گردد، محدوديت هاي بيشمار و امر و نهي هاي مکرر نيز زيان هاي روحي جبران ناپذيري را متوجه او مي گرداند. اغلب پدر و مادرها آرزو دارند که فرزندشان با ادب، مرتب و بسيار منظم باشد و به محض ديدن چنين کودکاني شروع به تعريف و تمجيد آنها مي کنند. حال آن که چنين اطفالي معمولاً در اثر امر و نهي هاي بيش از حد والدين خود حس کنجکاوي و خلاقيت خود را از دست مي دهند و تنها دست به کارهايي مي زنند که والدين شان معمولاً از آنها انتظار دارند. آنها در سن يادگيري دروس و دبستان، اغلب دچار اشکال مي گردند، زيرا بيشتر آنچه را که معلم مي گويد به تقليد از پدر و مادرشان، ياد مي گيرند و قبول دارند، نه آنچه را که درکتاب نوشته شده است.
چنين کودکاني حس اتکاء به نفس شان ضعيف است و به خود اطمينان
ندارند و اينها همه در حالي است که والدين آنها، از رفتار فرزندانشان بسيار راضي و خشنودند و از اين که بچه آنها چنين تابع پدر و مادر است احساس غرور مي کنند. انضباط دادن به کودکان بايستي به تدريج و با رشد تدريجي سن آنها صورت گيرد. پدر و مادر نبايد دائما به کودک خود خط بدهند و جمله « نه اين کار را نکن » و يا «« نه نه بايد اونجوري باشي » را به دفعات زياد تکرارکنند. بايستي به آنها آزادي نسبي بدهند و از اين که گاه فرزندشان برخلاف ميل آنها رفتار مي کند، با خشونت برخورد نکنند.
بهترين و مؤثرترين راه آموزش انضباط به کودک، رفتار خود والدين است. اگر مي خواهيد براي مثال فرزندتان مرتب و منظم باشد، لباس هايش را در کمدش بگذارد، مسلماً خود بايد چنين باشيد. تنها کافي است به او بگوييد «چقدر خوبه که همه مون، من، تو، بابا اين قدر مرتب ايم و همه چيزمون سر جاشه. » او طي گذشت زمان چنين خواهد شد.
منبع: کتاب کودک من