نويسنده: محمد علي رستميان
در سوره نور، خداوند بر محوريت پبامبر(ص) در امور اجتماعي تأکيد مي‏کند و مؤمنان را کساني قلمداد مي‏کند که در اين امور، تابع او هستند:
(انّما المؤمنون الّذين آمنوا باللّه و رسوله و اذا کانوا معه علي امر جامع لم يذهبوا حتي يستئذنوه اولئک الّذين يؤمنون باللّه و رسوله فان استئذنوک لبعض شأنهم فأذن لمن شئت منهم و استغفر لهم انّ الله غفور رحيم.)...
اين آيه شريفه، نقش رهبري مؤمنان را به پيامبر(ص) نسبت مي‏دهد و تقدم امور اجتماعي بر امور شخصي را بيان مي‏کند و تذکر مي‏دهد که در امور اجتماعي، هيچ کس حق تک‏روي و عمل بر اساس رأي و نظر خويش را ندارد و بايد همه امور با اجازه پيامبر(ص) انجام گيرد. البته به پيامبر نيز سفارش مي‏کند که اگر افرادي براي رفع گرفتاري‏هاي شخصي از تو اجازه خواستند، به آنان اجازه بده؛ ولي اين اجازه نيز به خواست آن حضرت بستگي دارد. در آيه بعد نيز به اين محوريت، به گونه‏اي ديگر توجه شده و دعوت پيامبر(ص) به عنوان رهبر، غير از دعوت ديگران تلقي گرديده و به آثار زيان‏بار مخالفت با دستورهاي ايشان، که تحقق فتنه يا نزول عذاب است، پرداخته شده است:
(لا تجعلوا دعاء الرسول بينکم کدعاء بعضکم بعضا قد يعلم اللّه الّذين يتسلَّلون منکم لو اذا فليخذر الّذين يخالفون عن امره ان تصيبهم فتنة او يصيبهم عذاب اليم)...
علامه طباطبائي در اين باره مي‏فرمايد:
خواندن رسول، عبارت از خواندن مردم به کاري از کارها است؛ مانند خواندن آنان به ايمان و عمل صالح و خواندن آنان براي مشورت در کارهاي اجتماعي و خواندن آنان به نماز جامعه و دستور به آنان در کارهاي دنيوي يا اخرويشان. پس همه اين‏ها خواندن از سوي پيامبر(ص) محسوب مي‏شود.تفسير الميزان،...
بدين ترتيب، با توجه به سياق آيات، اين احتمالات که مراد از خواندن رسول، صدا زدن‏مردم اسم رسول خدا را، مانند ديگر مردم باشد، يا مقصود از مخالفت از امر، در (فليحذرالذين يخالفون) دستور خداوند باشد، منتفي مي‏گردد، هر چند اگر اين احتمالات رادرست نيز فرض کنيم، صراحت آيات در محوريت پيامبر(ص) در امور اجتماعي، بر جاي خود باقي است.
متن کتاب "  حاکميت سياسي پيامبر و امامان از نگاه قرآن " 
/خ