به نام خدايي كه نام او مايه خشيت و خشوع دل‏هاي با ايمان است و قلب مؤمن با آيات او روشن و زنده مي‏شود. اگر دل، سنگ گردد، زندگي هم پر از ننگ گردد و اگر قلب، نرم و رام و فروتن شود، چشمه حكمت‏ها مي‏شود و بستر رحمت‏ها.

خشوع دل

از موهبت‏هاي الهي، داشتن دلي «خاشع» است، يعني قلبي پرسوز و گداز، پراشتياق و با حال، اثرپذير و نرم و متواضع. در چنين دلي هم «بذر حكمت» مي‏رويد، هم «خوف الهي» آشيانه مي‏كند.
از موعظه‏هاي حضرت عيسي عليه‏السلام اين بود كه:
«گياه در زمين هموار و نرم مي‏رويد، نه در سنگلاخ! حكمت هم در قلب متواضع، آباد مي‏گردد نه در قلب متكبر. آيا نمي‏بيند كه هر كس سر برافرازد تا سقف، سرش مي‏شكند. اما آن كه گردن را پايين بگيرد، در پناه و سايه سقف قرار مي‏گيرد؟»1