يکي از لذت بخش ترين تجربيات زندگي مشترک اين است که حرف مبهمي را بزنيد و بدانيد که همسرتان دقيقاً منظور شما را مي فهمد. توانايي در صحبت خودماني، ايماء و اشاره، نکته پراني و چشمک زدن و نظاير آن، نشانه ي نزديکي و صميميت است. گفت و گويي که پايان خوش دارد نشانه صميميت است. طرفين مي دانند که ديگري چه مي گويد و تدريجاً از اين که مي توانند آزادانه حرف بزنند و منظور يکديگر را بفهمند لذت مي برند.
اما در ازدواج هاي ناموفق ، لذت گفت و گو در فضاي شکايت ها و گله مندي هاي خشمگينانه و سوءتفاهم ها گم مي شود و جاي اشارات دلنشين ابروها و چشمک هاي خوشايند را نگاه هاي خيره و اشارات انتقادي و بهانه گيري ها و تهديدها پر مي کند. چه اتفاقي مي افتد؟ چرا صحبت هاي دلنشين از دست مي روند؟ مسئله اينجاست که به مرور شيوه هاي متفاوت صحبت، منافع و چشم اندازهاي متفاوت و سوءتفاهم ها روي هم انباشته مي شوند و آهنگ دلپذير صحبت را تغيير مي دهند. برخي از اشخاص نسبت به وضع ظاهر خود حساس هستند و بعضي ديگر به طرز صحبت خود با ساير اعضاي خانواده حساسيت دارند. اگر با همسر خود صحبت مي کنيد، از توهين، تهمت و سرزنش بپرهيزيد. از زدن برچسب مانند «شلخته»، «خودخواه» يا «بي ملاحظه»، «لجباز» و غيره خودداري کنيد.زن و شوهر ممکن است هنگام صحبت علي رغم حُسن نيت به بيراهه بروند. به جاي صحبت نرم و ملايم ، با هم مشاجره کنند و چون يکي از آنها به قصد سبک کردن فضاي سنگين صحبت، به شوخي حرفي بزند، ديگري چنان واکنش نشان دهد که انگار در شوخي هم قصد و شري در کار بوده است. در اين شرايط هر اقدامي براي تلطيف فضاي صحبت، نتيجه معکوس مي دهد. هم صحبتي زن و شوهر با هم، براي رشد و بقاي احساس صميميت آنها نقش قطعي دارد. متأسفانه «بسياري از زوج ها» و شايد بتوان گفت «اغلب» آنها از مهارت هاي لازم براي گفت و گو با يکديگر برخوردار نيستند و بي آنکه بخواهند گرفتار سوءتفاهم و دلسردي و تکدر خاطر مي شوند.در اين جا به چند نمونه از مسائل و مشکلاتي که بر سر راه گفت و گوي مؤثر همسران وجود دارد اشاره مي کنيم:
1- مسئله: «نمي توانم با همسرم صادق باشم.»
2- مسئله: «نمي توانم خودم باشم» بسياري از اشخاص مدعي هستند که نمي توانند با همسرشان راحت صحبت کنند، بايد احتياط کنند مبادا حرفي بزنند و همسرشان را ناراحت کنند. زني شکايت مي کند که «وقتي به شوهرم حرفي مي زنم واکنش بسيار بدي نشان مي دهد. بايد مواظب باشم، بايد روي کلماتم فکر کنم.»
سؤال مي تواند آغازگر صحبت و ادامه آن ، و در نهايت اسباب توقف و ناتمام ماندن آن گردد. گاه يک سؤال دقيق و حساب شده مي تواند به گونه اي اعجاب انگيز همسر شما را به صحبت تشويق کند. اما يک پرسش نابهنگام، طعنه آميز يا بي تناسب مي تواند از ادامه صحبت جلوگيري کند. براي آموختن شيوه هاي جديد صحبت با همسر خود،کلمات را با سياست و با رعايت همه جوانب ادا کنيد، سعي کنيد لحن خوشايندي داشته باشيد. مي توانيد اگر خواستيد ياد صحبت هاي مؤدبانه روزگار قبل از ازدواج بيفتيد. استفاده از اين طرز صحبت در مناسبات زناشويي، به خصوص اگر در برخورد با همسر خود لحن انتقاد آميز داريد، ساده نيست. در اين صورت براي ايجاد تغيير بايد تلاش بيشتري کنيد. شکستن عادت ها ساده نيست، اما با ياد گرفتن الگوهاي جديد مي توانيد بدون کنترل و به طيب خاطر با همسرتان حرف بزنيد.
3- مسئله: «همسرم مرتب سر من داد مي کشد» به اعتقاد بعضي ها بلند صحبت کردن همسر، نشانه عصبانيت و حتي ضعف اخلاقي است. در اين مورد زن و شوهر مي توانند با گفت و گو، مسئله بلند صحبت کردن را حل کنند. زن يا مردي که از صداي بلند همسرش رنجيده ، بايد اين احتمال را در نظر بگيرد که ممکن است بلند صحبت کردن همسرش را اشتباه تفسير کرده باشد. از سوي ديگر همسر نيز مي تواند لحن صداي خود را ملايم تر کند. راه حل بهتر اين است که کسي که از صداي بلند همسرش ناراحت مي شود نسبت به آن حساسيت نشان ندهد. مي تواند به ملايمت اعتراض کند، اما رنجشي به دل نگيرد.
4- مسئله: «شوهرم فقط به خودش فکر مي کند و به صحبت هاي من گوش نمي دهد» بسياري از زن ها از شوهرانشان انتظار دارند که از احساسات خودشان حرف بزنند، اين موجب مي شود که آنها نسبت به شوهرانشان احساس صميميت بيشتري کنند. واکنش احساسي زن و مرد نسبت به فراز و نشيب هاي زندگي، به آنها احساسي از وحدت و انسجام مي بخشد. بسياري از نويسندگان، احتياط در ابراز احساسات از سوي مردها را يکي از اشکالات عمده آنها مي دانند. بسياري از زن ها هم درباره همسرشان همين نظر را دارند: «شوهرم مثل آهن سرد و خشک است. اگر احساساتش را بروز مي داد خيلي بهتر مي شد.» اما اغلب شوهرها، احتياط در ابراز احساسات را دليل نقص و ضعف نمي دانند. مردها در مقايسه با زن ها اغلب خويشتن نگري کمتري دارند و احتمالاً به قدر زن ها از احساسات خود، آگاه نيستند. مردي که به احساسات خانمش توجه مي کند، نسبت به احساسات خودش هم حساس مي شود.
5- مسئله: «با هم صحبت مي کنيم اما صحبت ما سرد و بي روح است» مسئله اين است که طرفين موضوعات مورد علاقه يکديگر را طرح نمي کنند. از آن گذشته طراوت و شادابي گفت و گوهاي اوايل آشنايي، ديگر وجود ندارد و طرفين اقدامي براي جلب نظر يکديگر صورت نمي دهند. دليل ديگر اين است که زن و شوهر نتوانسته اند گفت و گو براي حل مشکلات را از مکالمات خوشايند جدا کنند. بنابراين وقتي يکي از آنها با يک تعريف محبت آميز شروع مي کند، ديگري ممکن است فرصت را براي طرح يکي از گرفتاري هاي خود مناسب بپندارد، در نتيجه گفت و گوي محبت آميز و لذتبخش کمياب مي شود.

مقررات و آداب گفت و گو

قانون شماره 1- با همسر خود هماهنگ شويد.

زن و شوهر براي اين که بتوانند با يکديگر ارتباط سازنده برقرار کنند بايد در مسير صحبت يکديگر قرار گيرند، زيرا در بسياري از مواقع زن و شوهر با آنکه درباره ي موضوع واحدي صحبت مي کنند اما روش صحبت آنها به قدري متفاوت است که نمي توانند با هم هماهنگ شوند. ممکن است زن يا شوهر قصد تسکين ناراحتي همسر خود را داشته باشد، اما بر شدت ناراحتي او بيفزايد. متأسفانه بسياري از زوج ها در مخابره افکار و احساسات خود به يکديگر با دشواري روبه رو هستند. بعضي خواسته هايشان را چنان طرح مي کنند که به درک طرف مقابل منجر نمي شود؛ عقايد خود را مبهم طرح مي کنند، از طرح موضوع اصلي طفره مي روند ، حاشيه مي روند و با اين حال خيال مي کنند که همسرشان موضوع را دقيقاً و آن طور که هست درک مي کند. يکي بيش از حد وارد جزئيات مي شود و ديگري به قدري در کلمات صرفه جويي مي کند که کلامش تفهيم نمي شود و هر دو بر اين باورند که به تفاهم ميان خود کمک مي کنند.
گاه به نظر مي رسد که اصولاً به دو زبان متفاوت حرف مي زنند. در اين شرايط، هرگز عجيب نيست که زن و شوهر، هر دو ناراحت شوند، زيرا هر کدام بي خبر از تفصير خويش، ديگري را به دير فهمي و سرسختي متهم مي کند.
(توجه داشته باشيد که همسر شما با گفت و گوي خود ، گاهي فقط به حمايت شما و گاهي نيز به راهنمايي هاي عملي شما نياز دارد، پس بايد نسبت به اشاره ها و احساسات همسرتان حساس باشيد تا راه هاي مناسب ارتباط با همسرتان را پيدا کنيد.)

قانون شماره2 - با علاقه گوش بدهيد.

گاهي اوقات زن شکايت مي کند که شوهرش به حرف هاي او گوش نمي دهد و حال آنکه شوهر در مقام اعتراض مدعي است که همه حرف هاي او را شنيده است. بررسي هاي به عمل آمده نشان مي دهد که در اين زمينه اختلاف جنسي مشهودي وجود دارد. زن ها هنگام گوش کردن با ابراز کلماتي نظير «آره»، «عجب» و تکان دادن سر، به گوينده مي فهمانند که به حرف هاي او گوش مي دهند و حال آن که مردها هنگام گوش دادن بيشتر سکوت مي کنند.
گاه شما فراموش مي کنيد که گفت و گو مبادله اطلاعات و نقطه نظرهاست. صحبت کردن و جواب نگرفتن در حکم صحبت با ديوار است. اگر شما هنگام گوش دادن سکوت اختيار مي کنيد احتمالاً مي توانيد به اشاره کردن و تکان دادن سر، عادت کنيد و نشان دهيد که به راستي گوش مي دهيد و همسرتان را از ترديد بيرون آوريد.

قانون شماره 3: از قطع صحبت اجتناب کنيد.

قطع صحبت براي کسي که اين کار را مي کند احتمالاً طبيعي به نظر مي رسد اما ممکن است در کسي که صحبت او قطع مي شود ايجاد نارضايتي و افکار منفي کند. «او به حرف هايم گوش نمي دهد، تنها مي خواهد خودش حرف بزند.»
قطع صحبت هم مانند ساير عادات ممکن است بخشي از طرز مکالمه اشخاص باشد و برخلاف برداشت احتمالي کسي که صحبتش قطع مي شود ارتباطي با خود محوري و مخالفت و غيره ندارد. در اينجا نيز زن و مرد رفتار متفاوتي نشان مي دهند. مردها بيش از زن ها صحبت را قطع مي کنند، اما قطع صحبت آنها مشمول زن ها نيست، يعني با مردهاي ديگر هم که صحبت مي کنند همين سياست را دارند. بنابراين زني که براي قطع صحبت از سوي همسرش دلايل منفي مي تراشد بايد به خاطر داشته باشد که اين رفتار ممکن است مربوط به طرز صحبت او باشد. اما با اين حال کسي که صحبت را قطع مي کند بايد به انتظار پايان صحبت بپرد و صبر کند. ممکن است مردي با تأني و با جملات فاصله دار حرف بزند و زنش که حاضر جواب و بي قرار است مرتب به ميان صحبت پريده، رشته کلام را قطع کند. در اين شرايط ممکن است مرد عصباني شود و زن را مورد انتقاد قرار دهد. غافل از اين که رفتار خانم او دلايل عميق تري دارد. مردها در مقايسه با زن ها اغلب خويشتن نگري کمتري دارند و احتمالاً به قدر زن ها از احساسات خود، آگاه نيستند. مردي که به احساسات خانمش توجه مي کند، نسبت به احساسات خودش هم حساس مي شود.

قانون شماره4: ماهرانه سؤال کنيد.

سؤال مي تواند آغازگر صحبت و ادامه آن ، و در نهايت اسباب توقف و ناتمام ماندن آن گردد. بعضي ها طبيعتاً کم حرف هستند، در برخورد با اين اشخاص مي بايد زمينه صحبت را فراهم نمود. گاه يک سؤال دقيق و حساب شده مي تواند به گونه اي اعجاب انگيز همسر شما را به صحبت تشويق کند. اما يک پرسش نابهنگام، طعنه آميز يا بي تناسب مي تواند از ادامه صحبت جلوگيري کند. در برخي از مواقع، لحن عتاب انگيز و يا پرخاشگرانه سؤالات مسئله ساز مي شود: «چرا ديشب دير آمدي؟»، «چرا اين همه به خودت رسيده اي؟ » در بسياري از موارد سؤالاتي که با «چرا» شروع مي شوند توليد اشکال مي کنند، علتش اين است که اين قبيل سؤالات اغلب مخاطب را در موضع دفاعي قرار مي دهد. با آنکه ممکن است سؤال کننده صرفاً براي کسب اطلاع سؤال کرده و منظور ديگري هم نداشته باشد، استفاده از کلمه «چرا» در شروع يک جمله سؤالي احتمالاً شما نت ها و خطاب هاي پدر و مادر در دوران کودکي را تداعي مي کند: «چرا دير کردي؟»
از آن گذشته سؤالاتي که با «چرا» شروع مي شوند، اغلب بي اعتمادي و يا حتي سوء ظن را تداعي مي کند. مي توان براي اجتناب از اين مشکل ، سؤالات را به شکل ديگري مطرح کرد مثلاً به جاي «چرا دير کردي؟» مي توان پرسيد «مشکلي پيش آمده که دير به منزل برگشتي؟» در اين صورت همسرتان از اين که شما نگران او هستيد و يا دوست داريد در جريان مشکلات او قرار گيريد خوشحال خواهد شد.

قانون شماره 5: سياست و نزاکت به خرج دهيد.

شايد در ظاهر رعايت اين قانون در روابط زناشويي عجيب به نظر برسد اما در عمل، هر کس حساسيت هايي دارد و حتي نزديک ترين اشخاص ممکن است احساسات ما را جريحه دار کنند. برخي از اشخاص نسبت به وضع ظاهر خود حساس هستند و بعضي ديگر به طرز صحبت خود با ساير اعضاي خانواده حساسيت دارند. اگر با همسر خود صحبت مي کنيد، از توهين، تهمت و سرزنش بپرهيزيد. از زدن برچسب مانند «شلخته»، «خودخواه» يا «بي ملاحظه»، «لجباز» و غيره خودداري کنيد. اين برچسب ها با ايجاد تکدر خاطر، فضاي حاکم بر گفت و گوي شما را تيره مي کند. از مطلق گويي و استفاده از کلماتي مانند «هرگز» يا «هميشه» خودداري کنيد. اين واژه ها معمولاً اشتباه هستند. چون به ندرت همسري پيدا مي شود که «هرگز» کارش را درست انجام ندهد و يا «هميشه» در انجام کاري کوتاهي کند.
- حرفتان را بزنيد و از انتقاد خودداري کنيد . مثلاً به جاي اين که بگوييد «تو هرگز به من کمک نمي کني» بگوييد «اگر در شستن ظرف ها به من کمک کني بسيار ممنون مي شوم».
- ذهن خواني نکنيد، احتمال اين که ذهن خواني اشتباه باشد، زياد است و در نتيجه زمينه عصبانيت همسرتان را فراهم مي سازيد. اگر فکر مي کنيد که همسرتان از شما دلگير است بهتر است به او بگوييد «احساس مي کنم از من دلگير هستي» تا او براي شما توضيح دهد.
صحبت با همسر خود، کلمات را با سياست و با رعايت همه جوانب ادا کنيد، سعي کنيد لحن خوشايندي داشته باشيد. مي توانيد اگر خواستيد ياد صحبت هاي مؤدبانه روزگار قبل از ازدواج بيفتيد. استفاده از اين طرز صحبت در مناسبات زناشويي، به خصوص اگر در برخورد با همسر خود لحن انتقاد آميز داريد.

اگر شنونده صحبت هاي همسرتان هستيد اين اصول را رعايت کنيد

- زمينه هاي توافق را پيدا کنيد. ببينيد با کدام يک از نکات مورد اشاره همسرتان موافق هستيد تا در نقش مخالف او ظاهر نشويد« بله قبول دارم که اخيراً سرم خيلي شلوغ بوده است.»
- مضامين منفي صحبت هاي همسرتان را ناشنيده بگيريد، بعيد نيست که همسر شما در حالت دلخوري يا عصبانيت در بيان مسئله مبالغه کند. به «علت» عصبانيت توجه کنيد و انتقادها و سرزنش ها را ناديده بگيريد.
- مطمئن شويد که منظور همسرتان را درک کرده ايد، در غير اين صورت از او سؤال کنيد . مثلاً: «فکر مي کنم منظور تو اين است که حاضر نيستي دخالت هاي مادرم را تحمل کني. درست است؟»
از گفتن «متأسفم» ترسي به دل راه ندهيد. روابط زناشويي ايجاب مي کند که اگر خواسته و ناخواسته اسباب تکدر خاطر همسرتان را فراهم کرده ايد در مقام پوزش برآييد و تأسف خود را به او اطلاع بدهيد.
منبع:http://motaharfamily.com  /
/س