پيرزن، قدخميده و نفس زنان، در حالي كه عصا به دست داشت و عرق بر پيشانيش نقش بسته بود، از كوچه‌ي تنگ و خالي مي‌گذشت. ناگاه چشمش به پيامبر(صلي الله عليه وآله)افتاد و چون به آن حضرت نزديك شد، سلام كرد. سپس با اميدواري از آن حضرت خواست دعا كند تا او وارد بهشت شود.
پيامبر(صلي الله عليه وآله)بر خلاف انتظار او فرمودند: پيرزنان داخل بهشت نمي‌شوند! پيرزن با شنيدن اين سخن به گريه افتاد، ولي پيامبر(صلي الله عليه وآله)خنديد و فرمود: آيا سخن خدا را نشنيده‌اي كه در قرآن درباره‌ي زنان بهشتي فرموده است:«ما آن‌ها را آفرينش نوين و جديدي بخشيديم و همه را «بكر» و شوهر ناديده گردانيده‌ايم.»1
هم‌چنين روزي پيامبر(صلي الله عليه وآله)به پيرزن ديگري از قبيله اَشجع برخورد كرد كه او آهسته آهسته قدم برمي‌داشت. حضرت فرمود: پيرزنان به بهشت نمي‌روند و از كنار او گذشت. پيرزن با شنيدن اين سخن سخت منقلب شد و به گريه افتاد.طولي نكشيد كه بلال؛ مؤذن سياه پوست پيامبر كه از آن‌جا مي‌گذشت، پيرزن را گريان ديد و ناراحت شد. آن گاه به حضور رسول خدا(صلي الله عليه وآله)رسيد و داستان نگراني و گريه‌ي پيرزن را براي ايشان شرح داد. آن حضرت فرمود: اتفاقاً سياه پوست هم داخل بهشت نمي‌شود! بلال سياه پوست وقتي اين سخن را شنيد و با پيرزن درميان گذاشت، خود و پيرزن هر دو به گريه و زاري پرداختند.
پيرزن و بلال هم‌چنان گريه مي‌كردند كه عبّاس، عموي پيامبر(ص)، وضع آنان را براي رسول خدا (صلي الله عليه و آله و سلم) شرح داد. پيامبر (صلي الله عليه و آله و سلم) به عباس فرمود: اتفاقاً پيرمردان هم به بهشت نمي‌روند. بدين ترتيب، عبّاس نيز ناراحت شد.
پس از چند لحظه، پيامبر(ص)، پيرزن و بلال و عبّاس را نزد خويش فراخواند و براي خوشحال كردن آنان فرمود:«خداوند، به افراد آفرينشي جديد مي‌بخشد و آنان را بهتر از آن چه بوده‌اند، مي‌گرداند. آنان داخل بهشت مي‌شوند، در حالي كه جوان و سفيد و نوراني هستند. افرادي كه وارد بهشت مي‌شوند، اندام و بدن‌هاي تميز و صورت‌هاي بي‌مو و چشم‌هاي سرمه كشيده دارند.»2
سرگذشت هاي بالا را بدين جهت آورديم كه وقتي سخن «زنان بهشتي» و امتيازها و ويژگي‌هاي فوق‌العاده‌ي آنان مطرح مي‌شود، مردان نپندارند كه تنها زنان داراي چنين امتيازها و برتري‌هايي هستند و «مردان بهشتي» از آن‌ها بي‌بهره‌اند. بايد دانست «مردان بهشتي» نيز امتيازهاي فوق‌العاده‌اي دارند. هم‌چنان كه زن و مرد، تكميل كننده‌ي نيازها و لذّت‌هاي يكديگرند اگر ويژگي‌هاي مثبت و لذّت‌بخشي در زنان،وجود داشته باشد، جز اين كه خود‌آنان از آن بهره مي‌برند، مردان نيز در اين بهره‌وري‌ها با زنان شريك هستند.
اكنون ويژگي‌ها و زيبايي‌هاي زنان بهشتي را با استناد به آيات قرآن كريم و احاديث ديني بيان مي‌كنيم:
1ـ جواني و شادابي
پيش از اين گفتيم كه پيامبر(صلي الله عليه و آله و سلم) از سوي خداوند متعال، درباره‌ي نعمت‌هاي بهشت فرموده است: «در آن‌جا چيزهايي فراهم شده است كه هيچ چشمي آن را نديده و هيچ گوشي آن را نشنيده و حتّي به قلب و فكر كسي خطور نكرده است»3 و از جمله نعمت‌ها، زنان جوان و زيباي بهشتي هستند.
قرآن كريم درباره‌ي جواني و شادابي زنان بهشتي كه بر خلاف جواني و زيبايي‌هاي دنيا، پژمردگي و فرسودگي در آن راه ندارد ( از جواني و شادابي هميشگي برخوردارند)، فرموده است:« افرادي كه نامه‌ي عمل آنان به دست راستشان داده شده و سعادتمندند، همسران گران‌قدري دارند كه به آنان ،آفرينش جديد (و جواني) بخشيده‌ايم و همه‌ي آنان را بكر و شوهر به خود نديده گردانيده‌ايم و آنان نسبت به شوهرهاي خويش، عشق مي‌ورزند و خوش سخن و فصيح‌اند و با آنان، هم سنّ و سال بوده و در خوبي و زيبايي ظاهر و باطن نيز همانند هستند.»4
پيامبر(صلي الله عليه و آله و سلم) درباره‌ي مردان و زنان بهشتي چنين فرموده است: « همه افرادي كه به بهشت وارد مي‌شوند، جواني پايدار و هميشگي دارند و سنّ و سال آنان هم، سي تا سي‌وسه سال است.»5
2ـ پاكي و پيراستگي
پاكي و پيراستگي از آلودگي‌هاي فكري ،اخلاقي و ظاهري و باطني، ارزش‌هاي لذّت بخش و دلنشيني هستند كه همه انسان‌ها براي دست يافتن به آن‌ها تلاش مي‌كنند و اگر بدان‌ها رسيدند،لذّت كام‌يابي و سعادت را به خوبي احساس مي‌كنند.
اين ويژگي‌ها نيز از آن زنان بهشتي است.خداوند در سه جاي قرآن، با عبارت:« لَهُمْ فيها أزْواجََُ مُطَّهَّرة»6 زنان پاك و پاكيزه از آلودگي‌ها و زشتي‌ها را پاداش افرادي قرار داده است كه ايمان و عمل صالح دارند.
خداوند در سوره‌ي بقره،اين زنان را هم‌چون خود بهشت و نعمت‌هاي آن جاويدان شمرده است. در سوره‌ي آل عمران، رضوان و رضايت خداوندي را همراه آنان آورده و در سوره‌ي نساء، زندگي با آن زنان را زير سايه‌هايي توصيف كرده است كه هميشه دوام دارد.
به هرحال،بر اساس روايت امام صادق(ع) «زنان بهشتي جسم و بدن و جان و روحي» پاك دارند و از حسد و ناپاكي هاي ديگر اخلاقي (كه زنان دنيا را ناراحت و گرفتار مي‌سازد) پيراسته‌اند .»7
3ـ دست‌نخوردگي و شيفتگي
دست‌نخوردگي و از هر نظر بكر و دوشيزه بودن، از ديگر ويژگي‌هاي زنان بهشتي است. قرآن كريم، اين موضوع را در دو جا مطرح كرده است و با اندكي تفاوت لفظي مي‌فرمايد:« در باغ‌هاي بهشتي، زناني هستند كه جز به همسران خود چشم نمي‌دوزند و عشق نمي‌ورزند و پيش از آن، هيچ انسان و جنّي با آنان تماس نگرفته است.»8 اين زنان دوشيزه و پاكند و شيفته‌و دلداده‌ي همسران خودند و طمع نگاه و لذّت‌جويي از هيچ مرد ديگري را ندارند.
بر اساس روايت ابوذر غفّاري، زن بهشتي به همسر خود مي‌گويد:« به عزّت پروردگارم سوگند! در بهشت چيزي را بهتر از تو سراغ ندارم. سپاس مخصوص خداوند است كه مرا همسر تو و تو را همسر من قرار داده است.»9
4ـ چشمان سياه و درشت
چشم، از نظر ساختار فيزيولوژيكي و حركت و نگاه،نوعي جاذبه و پيام دارد . بسياري از معاني و مفاهيم انساني و غير انساني در چشمان نمودار مي‌گردد و بدين وسيله بر مخاطبان،تأثير مي‌گذارد.
قرآن كريم،به جز پاكي چشم زنان بهشتي كه در بالا بيان شد،در آيات ديگر به ساختمان فيزيولوژيكي آن پرداخته و در چهار آيه با واژه‌ي حورعين از آن ياد كرده است.10
حُور كسي است كه سياهي چشم او كاملاً سياه و سفيدي آن كاملاً سفيد و شفّاف است. حورعين گروهي از زنان بهشتي درشت چشم هستند كه خداوند، آنان را براي مو?منان در بهشت آفريده است. پيامبر اسلام(صلي الله عليه و آله و سلم) فرموده است: «حورالعين در بهشت براي همسران خود آواز مي‌خوانند و مي‌گويند: ما حورالعين زيبا هستيم. خداوند اين زنان زيباي سيه چشم را براي مؤمنان و بزرگواران آفريده است.»11
نبايد فراموش كنيم كه هدف عالي انسان‌هاي بهشتي در اين جنبه‌ها خلاصه نمي‌شود، بلكه رضوان و رضايت مندي خداوند از بهشتيان، براي آنان نعمت و هدف بزرگي خواهد بود.بدين‌خاطر مي‌توان نغمه سرداد كه:
باغ بهشت و سايه‌ي طوبي و قصر حور
با خاك كوي دوست، برابر نمي‌كنم.12
پي نوشت:
1. سوره واقعه، 35و36.
2. منهج الصادقين، ج 9، ص 153؛ بحارالانوار، ج16، ص295.
3. بحارالانوار، ج8،ص191؛ كنزالعمال،ج 14،ص454.
4. سوره واقعه، 27ـ37.
5. كنزالعمال، ج 14 ،ص477 ؛ منهج الصادقين، ج9، ص153.
6. سوره بقره،25؛ آل عمران، 15و57.
7. بحارالانوار،ج8،ص139.
8. سوره الرحمن ،56ـ72.
9. مجمع‌البيان في تفسير القرآن،ج 9،ص208.
11. كنزالعمال،ج14،ص518.
10. سوره دخان،54؛ طور،20؛ الرحمن،72؛ واقعه،22.
12. ديوان حافظ،ص216.
منبع: فصل نامه بشارت/خ