دوپينگ خوني تکنيک‌هاي افزايش سلول‌هاي قرمز حامل اکسيژن در خون و بهبود کارکرد ورزشکار است.
شايع‌ترين نوع دوپينگ خوني شامل تزريق اريتروپوئتين (EPO)، تزريق مواد شيميايي مصنوعي که مي‌توانند اکسيژن را حمل کنند، و انتقال خون است که همه آنها بر اساس فهرست مواد و روش‌هاي ممنوع سازمان جهاني ضددوپينگ (WADA) ممنوع شده‌اند.
EPO به طور طبيعي در بدن توليد مي‌شود. اين هورمون بوسيله کليه‌ها توليد مي‌شود و باعث مي‌شود که مغز استخوان براي توليد سلول‌هاي قرمز تحريک شود. سلول‌هاي قرمز خون اکسيژن را در خون حمل و نقل مي‌کنند، بنابراين هر افزايشي در شمار اين سلول‌ها ميزان اکسيژني که خون مي‌تواند به عضلات بدن حمل کند، تشديد مي‌کند. نتيجه نهايي استقامت بيشتر فرد خواهد بود.
دوپينگ خوني با افزايش فراهم‌آوري اکسيژن به عضلات در حال فعاليت، خستگي را کاهش مي‌دهد. اين کار حداکثر نيرويي را که عضلات توليد مي‌کنند، افزايش نخواهد داد، بلکه به عضلات اجازه خواهد داد که براي مدت درازتري کار بيشتري انجام دهند.
هنگامي که اريتروپوئيتين به دلايل مشروع پزشکي مورد استفاده قرار مي‌گيرد، به درمان کم‌خوني ناشي از سرطان يا بيماري کليوي کمک مي‌کند.
در روش دوپينگ با انتقال خون، خون فرد را مي‌کشند و آن را براي چند ماه ذخيره مي‌کنند تا زماني که بدن اين خون را جايگزين کند. بعد پيش از مسابقات، ورزشکار دوباره خون ذخيره‌شده را به خود تزريق مي‌کند. نتيجه کار مشابه تزريق اريتروپوئيتين است- افزايش سلول‌هاي قرمز خون.
WADA مي‌گويد با به کارگيري روش شناسايي اريتروپوئيتين در سال 2000 دوباره گرايش به تزريق خون براي انجام دوپينگ افزايش يافته است.
اين افزايش قدرت با دوپينگ خوني ممکن است به معناي تفاوت ميان مدال طلا و نقره باشد، يا شکستن يا نشکستن يک رکورد جهاني باشد.
ورزش‌هايي که بيش از همه در معرض دوپينگ خوني هستند، دو‌هاي استقامت از 800 متر به بالا،شناي در مسافات طولاني، دوچرخه‌‌سواري، و نيز شايد قايقراني يا سه‌گانه باشند.
دوپينگ خوني خطرات خودش را هم به همراه دارد. ممکن است مصرف اريتروپوئيتين يا دوپينگ خوني باعث شود که خون خيلي غليظ شود، و تلمبه‌کردن به سراسر بدن براي قلب بسيار سخت شود يا اينکه فرد دچار لخته‌شدن خون يا سکته مغزي شود. /س