زن در نزد اقوام هند و اروپايى باستان نيز موقعيت برترى دارد، به ويژه در زمان‏هايى كه اقتصاد كشاورزى بر آن جوامع حاكم است. جوامع هند و اروپايى هم، مادرسالار هستند و معتقدند كه نسل از طريق مادر بقا مى‏يابد. در آسياى غربى به آثارى از جوامع مادرسالار برمى‏خوريم. علاوه بر نجد ايران، تا حدود سند و همچنين تا آسياى صغير و در بخش‏هايى از مصر، نظام مادرسالارى، نظام مشتركِ حاكم بين همه جوامع نامبرده است. از مشخصات بارز فرهنگ هند و اروپاييان بسيار كهن در هزاره چهارم قبل از ميلاد مسيح كه در سرزمين گسترده‏اى كه بين رودخانه ينى‏سئى تا شمال غربى درياى سياه امتداد دارد، حتى نشان‏هايى از زن‏سالاربودن مى‏توان يافت. در گورهايى كه از آنها كشف شده، صورت زن‏ها به سمت مشرق و صورت مردها به سمت مغرب بوده است. واژه «زن» به معنى «زادن» و واژه مرد به معناى «مردن» بوده است. زن به عنوان عنصر زاينده، با طلوع خورشيد مناسبت پيدا مى‏كند و مرد به عنوان عنصرى كه نقش او در زادن نامعلوم است و با مرگ خود نابود مى‏شود، روى به سويى دارد كه خورشيد در آن غروب مى‏كند. پس در جوامع هند و اروپايى نيز در 4000 سال پيش از ميلاد مسيح، تبار از راه مادر حفظ مى‏شده است.