نياز به محبت و يا به عبارت كامل تر نياز به محبت متقابل (اينكه فرد هم بتواند مورد محبت واقع شود و هم بتواند به ديگران محبت نمايد) از نيازهاى اساسى انسان به شمار مى رود. بر اساس تحقيقات روانشناسى اين نياز در سراسر زندگى فرد, خصوصا در سالهاى اوليه زندگى نقشى موثر دارد. چنانكه رشد و سلامت شخصيت كودك همان اندازه كه به نيازهاى بدنى مبتنى است, نيازمند به محبت مى باشد.علاقه به فرزند يك امر طبيعى است, كمتر پدر و مادرى پيدا مى شود كه قلبا فرزند خود را دوست نداشته باشند, ولى دوست داشتن تمامى كودكان داراى ارزش است. انسانهاى رشد يافته كه درجاتى از كمال را طى نموده اند تمامى كودكان را دوست دارند, چون تمامى هستى را جلوه هاى خداوندى مى دانند و كودكان نيز يكى از جلوه هاى خداوندىاند.
((كودكان به محبتى نيازمندند كه آثار آن را در رفتار والدين (بزرگترها) مشاهده و لمس نمايند. محبتهاى قلبى والدين نسبت به كودكان بايد در نوازشها, بوسه ها, در آغوش گرفتنها, تبسمها و حتى آهنگ محبتآميز سخنان والدين مشاهده شود. ممكن است والدين فرزند خود را دوست داشته باشند, اما اين محبت را اظهار نكنند, اين نوع محبت تإثير چندانى ندارد و گاه اثر منفى دارد چون تفكر كودك در سطح عينيات مى باشد و هر چيزى را كه مشاهده و لمس كند برايش معنى و مفهوم پيدا مى كند.
بنابراين والدين بايد دوست داشتن و علاقه خويش را در رفتار نشان داده و ابراز نمايند, محبت را بايد از دل به زبان و عمل آورد تا كودك آن را با تمام وجود احساس و لمس كند.

پيامبر اكرم(ص) مى فرمايد:  هرگاه يكى از شما كسى را دوست دارد بايد او را آگاه گرداند.

امام صادق(ع) فرمود: حضرت موسى از خداى متعال سوال كرد افضل اعمال چيست؟ فرمود: ((دوست داشتن فرزندان بهترين اعمال است, زيرا آفرينش آنان بر توحيد است و اگر مرگشان فرا رسيد به رحمت من داخل بهشت خواهند شد

و نيز امام صادق(ع) فرمود:  خدا بنده اش را به واسطه شدت محبتى كه نسبت به فرزند خود دارد, مورد مرحمت قرار مى دهد.

فضل بن عمر مى گويد بر امام كاظم(ع) وارد شدم ديدم آن حضرت فرزند[ على بن موسى الرضا] را در دامان خود نشانده او را مى بوسد و زبانش را مى مكد و گاه بر شانه اش مى گذارد و گاه او را در آغوش مى گيرد و مى گويد: پدرم فداى تو باد. چه بوى خوشى دارى و چه اخلاق پاكيزه اى و چه روشن و آشكار است, فضل و دانشت.