نويسنده: سيد حسين شيخ الاسلامى
از آن جائى كه جامعه خصوصا جامعه مسلمين به گناهان بزرگ و كوچك، فردى و اجتماعى جوارحى و جوانحى، فعلى و قولى، و بالاخص به گناهان مهلك زبان آلوده بوده و كمتر كسى در فكر چاره آن برآمده، و خيلى كم به دنبال علاج آن رفته، و در مداواى آن بى تفاوت بوده اند و شايد متوجه اصل مرض نگشته و خويشتن را مريض به حساب نياورده، تا به فكر درمان باشند؛ و يا مايوس از علاج شده، راه مداوا را بر خود مسدود كرده،از بهبودى نااميد شده، غافل از آن كه هر دو راه، نادرست و هر دو تشخيص نابجاست، به علت اين كه مگر ممكن است به غير از پيمبران و ائمه هدى(ع)كسى خود را از آفات و اخلاق زشت و امراض روحى منزه دانسته، خويشتن را تبرئه كند، با اين حال اگر كسى خود را مريض ندانسته و خويشتن را از فساد و انحراف پاك و منزه داند، راه نادرستى رفته بايد به هوش آمده درباره خود مطالعه زايد كرده رفتار و كردارش را زير نظر آورد و اخلاقيات و اعمال خويشتن را محاسبه دقيق نموده بررسى كامل كند. آن گاه اگر خود را معيوب و ناقص و مريض تشخيص داده بايد بداند كه مرض هر چه باشد و از هر كه باشد قابل علاج و مداوا خواهد بود و در دنيا مرض و دردى از شرك و كفر بالاتر ديده نشده و تصور نخواهد گرديد، در عين حال خداوند بزرگ پيمبران را براى مداوا و بيدارى و هدايت مشركين و كفار فرستاده تا آنان را رهبرى كرده، دردهايشان را مداوا كنند.
كتابى كه از نظر مبارك خوانندگان محترم مى گذرد مناظره اى است ميان زبان و اندامها كه در آن زيانها و ضررهائى كه بشر از ناحيه آنها مى بيند باز گو شده و راستى انسان در ميانشان مظلوم بوده، اگر بر آنها پيروز گشته و آنها را اسير خود قرار داده و بر آنها امير شود به سعادت دنيا و آخرت نائل گشته و فلاح و رستگارى را به دست آورده، ولى اگر خداى نخواسته بر آنها امير نشود. بلكه اسير آنها گردد شقاوت دنيا و آخرت را تحصيل نموده، جايگاه خود را بايد در آتش ببيند و در انتظار آن، عمر را سپرى كند.
ناگفته نماند كه اين گونه مناظره فرضى و يا صحنه سازى نبوده بلكه چنين مناظره اى واقعيت داشته و از متن آيات و روايات استفاده مى شود، چنان كه از روايت اول كتاب به طور كامل روشن خواهد.
متن کتاب "  مناظره زبان و اندامها " 
/خ