اين تحقيق با هدف بررسي رابطه و مقايسه احساس تنهايي و منبع کنترل دانشجويان پسر ورزشکار و غيرورزشکار دانشگاه رازي کرمانشاه انجام شد.
اين تحقيق با هدف بررسي رابطه و مقايسه احساس تنهايي و منبع کنترل دانشجويان پسر ورزشکار و غيرورزشکار دانشگاه رازي کرمانشاه انجام شد. به اين منظور 60 دانشجوي ورزشکار شرکت کننده در تمرين هاي تيم هاي ورزشي دانشگاه و 60 غيرورزشکار به عنوان آزمودني در نظر گرفته شدند. احساس تنهايي توسط پرسشنامه احساس تنهايي UCLA و منبع کنترل توسط پرسشنامه IPC لونسون اندازه گيري شد.
براي بررسي رابطه متغيرها در دو گروه از ضريب همبستگي پيرسون و براي مقايسه متغيرها بين دو گروه از آزمون t دو گروه مستقل استفاده شد. با بررسي روابط بين متغيرها، بين احساس تنهايي با منبع کنترل دروني و منبع کنترلي بيروني (گرايش به افراد قدرتمند) در دو گروه و احساس تنهايي و منبع کنترل بيروني (گرايش به شانس) در پسران ورزشکار رابطه معني داري مشاهده نشد. همچنين بين احساس تنهايي و منبع کنترل بيروني (گرايش به شانس) در پسران غيرورزشکار ارتباط معني داري مشاهده شد.
از مقايسه متغيرها نتيجه گرفته شد که بين احساس تنهايي و منبع کنترل دروني در دو گروه تفاوت معني داري وجود دارد اما بين منبع کنترل بيروني در دو گروه تفاوت معني داري وجود ندارد. باتوجه به وجود رابطه معني دار بين احساس تنهايي و منبع کنترل بيروني (گرايش به شانس) در غيرورزشکاران، مي توان گفت که غيرورزشکاران با منبع کنترل بيروني با اين بارو که کنترل کمي بر روي رويدادهاي زندگي خود دارند، بيشتر احساس تنهايي مي کنند. تفاوت معني دار بين احساس تنهايي در دو گروه اثر مفيد رواني – اجتماعي فعاليت هاي ورزشي را تاييد مي کند.
همچنين وجود تفاوت معني دار بين منبع کنترل دروني در دو گروه بيانگر آن است که ورزشکاران کنترل بيشتري روي زندگي خود دارند و خودشان را بيشتر مسوول موفقيت ها و شکست هاي خود مي دانند. /س