تاريخچه شيرجه

مورخان بر اين باورند که تاريخ مسابقات شيرجه به کشور يونان باستان باز مي گردد ولي تنها اطّلاعاتي که در اين باره وجود دارد مربوط به نقوش مقبره اي در شهر ناپل در کشور ايتاليا مي باشد که قدمت آن به 2500 سال مي رسد . در روي سقف اين مقبره تصوير مردي مشاهده مي شود که در حال شيرجه زدن از روي سکوي مرتفعي مي باشد که احتمالا بايد صخره يا پرتگاهي بوده باشد. پيشگامان ورزش شيرجه افرادي بودند که با پرش از روي صخره ها و پرتگاه ها به درون آب هاي درياي آکاپولکو به شهرت رسيدند.
بعد ها در قرن 17 هنگامي که ژيمنا ست هاي آلماني و سوئدي براي ايمني بيشتر حرکات نمايشي خود را در ساحل دريا انجام مي دادند و عده ي کثيري را براي تماشا به ساحل دريا مي کشاندند ، آهسته آهسته اين رشته ي ورزشي تکميل شد. نهايتا تمرينات ژيمناستيك آنان به يك رشته ي ورزشي تبديل شد که به آن شيرجه ي آزاد گفته مي شود . واژه اي که حتي پس از ورود اين رشته به مسابقات المپيك سنت لويس آمريكا در سال1904 به صورت شيرجه و شنا در زير آب همچنان به آن اطلاق گرديد . در انگلستان و در قرن 17 ابتدا مسابقات شيرجه ي ساده در برکه ها و رودخانه ها و بندر ها و از روي رود خانه ها ، پل ها و صخره ها انجام مي شد در سال 1889 مسابقات شيرجه ي ساده براي اولين بار در اسکاتلند برگزار شد که ارتفاع سکوي شيرجه دو متر بود در سال 1895 جامعه غريق انگلستان اولين مسابقات شيرجه ي ساده را در لندن ترتيب داد که ارتفاع سکوي پرش در اين مسابقات 5 و 10 متربود و در سال 1908 شيرجه به عنوان يك ورزش حرفه اي وارد المپيك شد و داراي زيبايي و فرم و حرکات و امتياز بندي شد. بعد از المپيك 1924 پاريس مسابقات شيرجه به صورت مدرن برگزار گرديد . در سال 1929سيستم تقسيم بندي شيرجه ها با توجه به حالت شروع از روي سکو يا تخته ، حالت رو به آب يا پشت به آب و يا مسير چرخش در هوا به طرف جلو يا عقب و چرخش هاي حول محور عرضي يا طولي به شش گروه يا خانواده تقسيم شدند. در ابتدا شيرجه ها به ترتيب شماره از 1 تا 56 شماره گذاري شده بودند . اين روش تا زمان المپيك1956 ملبورن که نحوه ي شماره گذاري به صورت فعلي براي شيرجه ها ايجاد شد، ادامه داشت. کشور بريتانيا که جزء کشور هايي است که مدت 78 سال پيشگام شير جه ي انفرادي بوده است مي تواند هم چنان به عنوان معرفي کننده ي رشته ي شيرجه ي جديد از ساير کشورها پيشي گيرد.
تا سال 1996 آتلانتا ، شيرجه از تخته ي فنري 3 متر و سکوي 10 متر همچنان اجرا مي شد.
با اين تفاوت که مدل جديد يك تيم دو نفره ، همزمان و در يك ارتفاع از تخته 3متر يا سکوي 10متر به صورت همزمان شيرجه مي روند و هماهنگي و نظم حرکا ت آنها توسط داوران سنجيده مي شود. اين رشته از شيرجه به نام شيرجه هاي هماهنگ ناميده مي شود.
ورزشكاران رشته شيرجه چه از ارتفاع بلند شيرجه روند و چه از ارتفاع کوتاه جزوشجاع تر ين و هنرمندترين ورزشكاران به حساب مي آيند. آنها براي اجراي اين حرکت به هماهنگي زياد عصب و عضله نياز دارند چرا که جهش آنان از سکوي 10متري انرژي کافي براي رسيدن به سرعت 55 مايل در ساعت را در لحظه ي برخورد با سطح آ ب فراهم مي کند.
سرعتي که اگر در هنگام برخورد با آب، فرد دچار اشتباه شود و يا کاملا" عمود نباشد با خطر بسيار جدي رو برو خواهد بود.
بطور مثال در مسابقات 1988 المپيك سئول مشاهده گرديد که گرگ لگانيس قهرمان آمريكايي و ستاره ي مسابقات در حين اجراي حرکات 5/2 فرنگي از تخته ي 3متر به تخته برخورد نمود و آب استخر را خوني کرد. خوشبختانه جراحت وي با چند بخيه بهبود يافت و وي به مسابقات ادامه داد و قهرمان اين مسابقات شد. مثال ديگر آن که ديمتري سائوتين قهرمان روسي در المپيك گذشته و مسابقات جهاني در المپيك 2004آتن در مسابقات شيرجه هماهنگ از تخته 3متر با تخته برخورد کرد و باعث شد تيم روسيه از مقام اول به مقام يكي مانده به آخر تغيير مکان دهد که باعث حيرت همگان در اين رشته شد.
بزرگترين خطري که افراد را در زمان شيرجه رفتن تهديد مي کند اين است که از ناحيه ي سر با کف استخر يا اشياء زير آب در محل هايي که شناخته شده نمي باشند، برخورد نمايد.

آسيب ديدگي در شيرجه

ممکن است اين خطرات در هنگام شيرجه رفتن پيش آيد :
1 - ورود بد به آب
2 - برخورد به تخته يا سکوي پرش
3- فشار وارده به گوش
4- برخورد به کف استخر با عمق کم آب و يا اشياء زير آب
1-ورود بد به آب : معمولاً آسيب هايي که در اثر برخورد ناشيانه با آب پيش مي آيد جدي و خطرناک نيست و ممکن است چند لحظه سوزش در بدن ايجاد شود ولي در مدت کوتاهي بر طرف مي شود . اگر پاها هنگام ورود به آب بيش از حد برگردد و يا زودتر از زمان لازم شيرجه رو بدنش به طرف بالا قوس دهد يعني قبل از اين که بدنش کاملاٌ در آب فرو رود به سطح آب بيايد ممکن است ضربه ي شديدي به مهره ي کمرش وارد شود.
2-برخورد به تخته يا سکوي پرش : به طور کلي صدماتي که در اثر برخورد تخته يا سکوي پرش پيش مي آيد، به ناحيه ي سر محدود مي شود و اين مسئله اغلب شامل شيرجه هاي گروه مهتاب (تو) و فرنگي مي باشد که به علت خطاي جدا شدن از سکو يا تخته پرش ، پيش مي آيد و گاهي بسيار جدي مي باشد اما به ندرت اتفاق مي افتد . در هر حال جراحات وارده بر سر را بايد جدي گرفت و در صدد معالجه پزشكي بر آمد.
3-فشار وارده بر گوش ها : افرادي که به زکام يا نا راحتيهاي گوش يا سرماخوردگي مبتلا هستند نبايد به عمق سه متري آب بروند چون ممکن است که گوش داخلي دچار عفونت شده يا پرده صماخ گوش پاره شود فشار آب همراه با عمق آب افزايش مي يابد به طوري که سرعت افزايش آن براي هر فوت (3% متر) حرکت به طرف پايين مي باشد .
4- برخورد به کف استخر با عمق کم آب و يا اشياء زير آب: بزرگترين خطري که افراد را در زمان شيرجه رفتن تهديد مي کند اين است که از ناحيه سر با کف استخر يا اشياء زير آب در محل هايي که شناخته شده نمي باشند برخورد نمايد. اين مسئله در بسياري موارد موجب فلج نسبي به علت آسيب ديدگي نخاع و در موارد شديد منجر به مرگ خواهد شد. البته چنين اتفاقي به ندرت براي شيرجه روندگان مسابقات پيش مي آيد زيرا عمق آب با قوانين و مقررات رسمي مطابقت دارد .

ارتفاع قد و وزن شيرجه رونده و زاويه ي شيرجه نسبت به سطح آب

ارتفاع قد شيرجه رونده : براي جلوگيري از صدمات نبايد هيچ گونه شيرجه اي به طور عمودي (حتي در مورد لبه ي استخري) در استخرهايي اجرا گردد که عمق آن کمتر از قد شيرجه رو در حالت کشيده (يعني زماني که بازوها در بالاي سر قرار گرفته است) باشد. زماني که بدن به طرف کف استخر حرکت مي کند و در آب غوطه ور مي شود، با نيروي پرتاب آب به طرف سطح مواجه مي شود و به نيروي حرکتي زيادي براي رفتن بيشتر به عمق آب نيازمند خواهد بود.
-فاصله افت : اگر ارتفاع مشخص و معيني را در نظر بگيريم، همه ي شيرجه روندگان بدون توجه به وزن بدنشان با يك سرعت وارد آب خواهند شد. شتاب زمان ورود به آب فقط به فاصله ي افت بستگي دارد. از آنجا که نيروي حرکتي فرآيند حجم و شتاب بدن در زمان ورود به آب است شيرجه رفتن از ارتفاع زياد نيز شتاب لحظه ي ورود به آب را افزايش داده و آب براي خنثي نمودن نيروي حرکتي زياد به عمق بيشتري نيازمند خواهد بود.
زاويه ي ورود و عمق آب : زماني که از لبه ي استخر يا سکو هاي پرش کم ارتفاع به درون آب شيرجه زده مي شود مي توان از هر زاويه اي از زاويه نزديك به خط عمود گرفته تا زاويه نزديك به خط افق وارد آب شد . وظيفه شيرجه رونده اين است که قبل از هر اقدامي در جهت شيرجه رفتن به درون آب عمق آب را بررسي کند . پرش به طور عمودي با پا به درون آب سريعترين روش رسيدن به کف استخر است و اين کار بهترين امتحان براي سنجش عمق آب مي باشد . اگر عمق آب کم بود و امکان ورود عمودي به آب وجود نداشته باشد بايد زاويه ورود به آب را متناسب به عمق آب تغيير داد .
اگر شيرجه روندهاي با زاويه ي 60درجه نسبت به عمق آب شيرجه برود عمق آب بايد 5 فوت – 7 اينچ ( 70/1 متر) باشد و اگر با زاويه ي 30درجه وارد آب شود به عمق 4 فوت ( 20/1متر) نياز مي باشد و اگر با زاويه 15درجه شيرجه برود عمق 2فوت (61/0متر) کفايت مي کند .
منبع:www.sportive.blogfa.com
/س