آرامش دل و روح در گرو اين است که آدمي ايمان قلبي خود را تقويت کرده باشد، آن باور، روح و دل آدم را آرام مي‌کند. "الذين آمنوا و تطمئن قلوبهم بذکر الله، الا بذکر اللاه تطمئن القلوب"
البته مي توان براي گشودن مفهوم (الا بذکر الله تطمئن القلوب) نخست به منشاء ناآرامي ها توجه نمود. منشاء ناآرامي در وجود انسان اظطراب از آيندة مجهول، نرسيدن پاسخ به نيازهاي واقعي روح ماند علم، قدرت، زندگي بي نقص و در اختيار داشتن آنچه آرزو دارد.
بخش ديگر ناآرامي ها ترس از مخاطرات، فقر، ناامني، مطرود شدن و غيره، بخشي هم مربوط به نفس لوامه(وجوان) که بخاطر لغزشها و گناهان، انسان را در بيم و هراس از عاقبت آن قرار مي دهد و سرزنش مي کند. چارة واقعي همة اين ناآرامي ها شناخت صحيح از دنيا و آخرت و مبدأ هستي بخش عالم است تحصيل عقائد صحيح و سپس تلاش در جهت تهذيب و اصلاح رذائل اخلاقي و ديگر اداي حقوق خدا و مردم در حقيقت اين اصلاحات ذکر و ياد خداست که برخي قلبي و برخي نيز علمي است در غير اين صورت انسان مبتلا به همة زشتي ها، که تصميم و تلاشي هم براي اصلاح خود ندارد آرامشي براي او نخواهد بود"
و اگر دل و نفس انسان از آن جهت که داراي تمايلات حيواني است چموشي نمايد راه رام کردن او را استاد مصباح يزدي در کتاب پند جاويد (ج1) ياد مرگ را به دل خود القاء کند، دل او آرام مي گيرد.آدمي هر چه بيشتر بتواند دل را متوجه مرگ کند، اين اسب چموش بيشتر رام مي گردد. يعني انسان به خود بفهماند که بالاخره مردن وجود دارد و هر چند الآن قوي و فعال است ولي اين قوت روزي تمام خواهد شد و به پايان مي رسد. (امروز در سختي و رنج بسر مي برد، بهر حال دنيا موقتي است و به زودي از اينجا مي رود) به هر ميزان که مرگ را براي خود مجسم نمايد و بيشتر به او توجه پيدا کند نفس بهتر زودتر رام مي شود لذا اميرالمؤمنين مي فرمايند "ذلله بذکر الموت" نفس را با ياد مرگ رام کن.
بنابراين آرامش روحي براي آدمي در پناه تقويت باور و اعتقاد قلبي بخداوند متعال ايجاد خواهد شد و اگر بخواهيم تمايلات حيواني را در او از بين برده و يا کنترل کنيم از طريق ياد مرگ ممکن خواهد شد.