از روزي که ما به دنيا مي آييم تا روزي که از دنيا مي رويم، در عرصه اي قدم مي زنيم که از اميدها ساخته شده است. منظور من از اين سخن چيست؟
از زمان تولد تا ده سالگي به طور طبيعي متولد مي شويم.
با اميدواري توسط خواهران و برادرانمان پذيرفته مي شويم.
با اميدواري در يک کشور امن و مساعد به دنيا مي آييم.
با اميدواري به يادگيري کارهايي که نمي توانيم انجام دهيم، نمي پردازيم.
با اميدواري ساختار مناسبي براي رشد آينده‏ى ما داير مي شود.
اين چالش هايي است که هر آدمي در ده ساله‏ى اول زندگي خود با آن مواجه است.
از سن ده تا بيست سالگي، با اميدواري تدريجا به جواناني تن درست تبديل مي شويم.
با اميدواري، روابط خوبي با هم قطاران خود برقرار مي کنيم.
با اميدواري ياد مي گيريم که با ديگران خوب ارتباط برقرار کنيم.
با اميدواري، ياد مي گيري که چگونه عشق بورزيم.
با اميدواري از دبيرستان فارغ التحصيل مي شويم و تحصيلات عالي تري را ادامه مي دهيم يا حرفه‏ى مفيدي را مي آموزيم.
از سن بيست تا سي سالگي با اميدواري از دانشکده فارغ التحصيل مي شويم، يا در حرفه اي استاد هستيم.
با اميدواري با کسي که برايمان مناسب است، ديدار و ازدواج مي کنيم.
با اميدواري شغل مناسبي به دست مي آوريم.
با اميدواري، خودمان بچه هاي تن درستي داريم.
با اميدواري ياد مي گيريم که چگونه خودمان را از نظر مالي تقويت کنيم.
با اميدواري ياد مي گيريم که به وراي خودمان بينديشيم.
با اميدواري، اجازه نمي دهيم کينه و نفرت به قلبمان راه يابد.
از سن سي تا چهل سالگي با اميدواري، فرزندانمان به مدارس مناسبي مي روند.
با اميدواري آنها نيز ياد مي گيرند که چگونه عشق بورزند.
با اميدواري، سربار والدين خود نشديم.
با اميدواري مي توانيم بر پنجاه درصد از وقايع ناخوشايند غلبه کنيم و در برابر آنها از پا در نياييم.
با اميدواري، هنوز همان شغل مناسب را داريم.
با اميدواري مي توانيم اندکي پول، پس انداز کنيم.
از سن چهل تا پنجاه سالگي با اميدواري مي توانيم بر بحران ميان سالي فايق آييم.
با اميدواري فرزندانمان ارتباطات اجتماعي خوبي برقرار کرده اند.
با اميدواري آنها نيز شغل مناسبي دارند.
با اميدواري ياد مي گيريم با اين واقعيت که ممکن نيست مشهور شويم، کنار آييم.
با اميدواري شروع به فهميدن موضوعات واقعي زندگي مي کنيم.
با اميدواري مي توانيم از والدين خود درسال هاي آخر عمرشان مراقبت کنيم.
از سن پنجاه سالگي به بعد با اميدواري هنوز شغل مناسب را داريم.
با اميدواري ما و خانواده مان در سلامت هستيم.
با اميدواري پول کافي براي دوران آخر عمر خود ذخيره کرده ايم.
با اميدواري مي توانيم به محدوديت هاي ناشي از سن، با خرسندي کنار آييم.
با اميدواري مي توانيم به زندگي گذشته‏ى خود بر گرديم و از آن احساس غرور کنيم.
با اميدواري مي توانيم عقلانيت ساليان زندگي خود را به فرزندان و نوه هاي خود انتقال دهيم.
با اميدواري، وقتي از دنيا مي رويم و دروازه هاي بهشت را مي بينيم، آنها به روي ما باز مي شوند، و [وعده اي در بهشت] با لبخند به ما سلام مي کنند.
اين يک سناريوي تأثرآور نيست... اين واقعيت است، زندگي است. چه موقعيت هاي غير منتظره اي ما را دقيقا به اميدها واصل مي کند و همه چيز را در مسيرمان قرار مي دهد؟ تقريبا چنين چيزي غير ممکن است؛ اما ما انسانيم، مرتکب اشتباه مي شويم و زيبايي کار اين است که مي توانيم از اشتباهات درس بگيريم و ادامه دهيم. آيا اين عجيب است که انسان ها به دليل آن که چيزي را از دست مي دهند، احساس گرفتاري مي کنند و اميد خود را از دست رفته مي بينند. وقتي يکي از اميدها به نااميدي بينجامد، هر قدر هم طول بکشد، دست آويزي است که ما را بالا مي کشد، ناخالصي ها را از ما مي زدايد و ما را به جلو مي راند. وقتي اين وقايع در جريان است، خدا ناظر است که به کمک او نيازمنديم و مي بيند که ما با مسائل، چگونه دست و پنجه نرم مي کنيم.
بياييد در مورد خودمان اين قدر سخت نگيريم. در طول زندگي، ما در ميان يک منطقه‏ى مين گذاري شده از اميدها قدم مي زنيم، وقتي به پايان اين عرصه مي رسيم برايمان مسلم مي شود که عشق، همه‏ى زخم ها را درمان مي کند.
منبع: مجله ي حديث زندگي شماره 5
/س