گلي را در خدمت امام صادق(ع) تقديم کردند. امام (ع) گل را بوئيدند و بر هر دو ديده نهادند، آنگاه فرمودند: «هرکس گلي را بگيرد، ببويد، بر ديده بگذارد و صلوات بفرستد، هنوزآن را بر زمين نگذاشته، گناهانش آمرزيده مي شود» . (1)
گل در روي زمين مظهر زيبايي است و علاوه بر آن، خداوند متعال اثرات معنوي فوق العاده اي درآن قرار داده است، به طوري که به برکت وصلوات و درود بر ائمه معصومين (ع)، به اندازه ي ريگ هاي يک بيابان وسيع، براي او حسنه مي نويسند و به همين مقدار گناهان او را مي بخشند.
امام هادي(ع) نيز مي فرمايند: «هر کسي گلي را ببويد و در حالي که آن را بر ديده اش نهاده، صلوات بفرستد، خداوند براي او به اندازه ي يک بياباني که بين مکه و شام و عراق کشيده شده است، «حسنات» بنويسد و از گناهان او بگذرد» . (همان)
خداوند، در بيان نعمت هايش از گل به نيکي ياد مي کند و مي فرمايد: «و الحب و ذوالعصف و الريحان؛ و دانه ي سبوس دار و گل هاي خوشبو» . (سوره ي الرحمن، آيه ي 13) پس، اين نعمت بهشتي را قدر بدانيم و در تلاطم امواج زندگي آرامش الهي را در پناه اين موهبت آسماني با بوئيدن و ارج نهادن آن به دست آوريم؛ تا همواره نوازش دهنده ي روح و جان ما باشد.
دلت به وصل گل اي بلبل صبا خوش باد
که در چمن همه گلبانگ عاشقانه ي توست
(حافظ)

پي نوشت :

1- حليه المتقين، فصل 6، ص 204، علامه مجلسي، انتشارات هجرت.

منبع:کتاب بشارت 62
/س