بيشتر ناکامي‏ها و انحرافات نسل جوان، ناشي از دوستي‏هاي نادرست است که ريشه در انتخاب شتابزده و بي‏معيار و يا احساسيِ دوستان دارد. گاه آتش احساسات سبب دوستي فرد با کسي مي‏شود که شعله‏هاي آن، تمام عمر دامنگير اوست.
قرآن مجيد از زبان آناني که در دوست گزيني به بيراهه رفته‏اند، مي‏گويد:
«اي کاش با پيامبر دوست و همراه مي‏شدم، واي بر من! کاش فلان شخص گمراه را به دوستي نمي‏گرفتم، او مرا از ياد و راه حق منحرف و گمراه کرد». (فرقان 27 ـ 29)
امام علي عليه‏السلام نيز هشدار مي‏دهد:
«با انسان شرور رفاقت مکن؛ زيرا طبع تو از شرارت‏هاي او الگو مي‏گيرد، بدون آنکه خودت بفهمي».
ايشان در جاي ديگر مي‏فرمايد:
«از همراهي با افراد کج انديش و سست رأي و صاحب اعمال ناپسند دوري کن؛ زيرا آدمي به طرز تفکر و روش رفيقش خو مي‏گيرد».
از افرادي که داراي خلق و خوي مناسبي نيستند و به دين و دنياي انسان ضربه مي‏زنند، بايد بنا به فرموده امام صادق عليه‏السلام دوري گزيد:
نگاه کن تا هر کس مفيد به حال دين تو نيست، به او اعتنا مکن و علاقه‏اي به رفاقت با او نشان مده که هرآنچه غير خداست، فاني و نابود شدني است و هر علاقه‏اي که به غير خدا باشد، عاقبت زشت و پايان ناخوشايندي خواهد داشت.
با رعايت اين‏گونه دقت و اهميت در انتخاب دوستان، تصميم‏ها و رفتارهاي آدمي نيز از روي عقل و تدبير و آينده‏نگري خواهد بود. ازاين‏رو لازم است همواره با تأمل بر رفتار و کردارمان، حد اعتدال را در دوستي نگاه داريم و به تمام کارهاي دوستان‏مان به چشم رضايت‏مندي ننگريم.