در دوران بارداري، تارهاي پيوند ميان مادر و کودک درون رحمش تنيده مي شوند. با اين که اين تارها مبهم و پيچيده هستند، ولي تاثير عميقي روي رابطه ميان کودک و مادر، که آنها را پس از تولد به هم متصل مي کند، دارند.
1ـچگونه نخستين ارتباط ها بين مادر و فرزندي که در شکم دارد جلوه مي کنند؟
اين روابط پيش از تولد خيلي مبهم و عجيب هستند. مادر وقتي که يک موجود کوچک وتکان هايش را درخود حس مي کند، آگاهي بيشتري مي يابد. تبادل هاي عاطفي که بين والدين و کودک درون رحم انجام گيرد، کم کم به آنها خبر از آغاز ايجاد ارتباط با فرزندي که حتي هنوز به دنيا نيامده است مي دهند.
سونوگرافي نيز به اين آگاهي کمک مي کند. ارتباط هاي رواني اي هم ميان والدين و کودک وجود دارند که درپي آن به وجود مي آيند. به عنوان مثال، پدر و مادر فرزند خود را مجسم مي کنند، به بزرگ شدنش فکر مي کنند و... کودک در اين تصور و تجسم رشد مي کند و تغيير و تحول مي يابد.
اين پيوندها و روابط در هنگام تولد عينيت مي يابند. تارهاي پيوند به تدريج با تولد بچه، در اين ملاقات بين والدين و نوزاد، ساخته شده و شکل مي گيرند.
2ـ روابط کمابيش قوي بين کودک و مادر در دوران قبل از تولد، تاثيري در دوران پس از تولد هم دارند؟
زناني که در تمام دوران بارداريشان مدام با فرزند خود ارتباط برقرار مي کنند، کمتر غبطه زمان حاملگيشان را مي خورند. بين کودکي که درآب بوده و کودکي که براي تنفس هوا روي زمين مي آيد، يک پيوستگي عميق وجود دارد. مادر وفرزندش از قبل يکديگر را مي شناسند. معمولاً مادري که با بچه اش ارتباط عاطفي برقرار مي کند در دوران بارداري کاملا دوره پس از تولد کودک را تجربه کرده است. اين مادران آن قدر با تولد نوزاد مشغول مي شوند که خود را آماده و سرشار از حس مي کنند.
3ـآيا کودک ارتباط هايي را که پيش از تولد با والدينش داشته، حفظ مي کند؟
در دوران حاملگي، مادر از راه دروني ارتباط برقرار مي کند ولي ارتباط پدر از خارج است. بعد از تولد، وقتي کودک با حس کردن بو و آغوش مادر خود قوت قلب مي يابد و آرام مي گيرد، بدون شک به خاطر شناختي است که از قبل با او داشته است.
همين طور، وقتي که کودک درون شکم مادر خود جاي دارد، اين صدا و نوازش هاي پدر است که تمايل به دنيا آمدن و شناخت دنيا را در او به وجود مي آورد. در واقع، اين نقش پدر است که فرزندش را با نام خانوادگي خود به دنيا معرفي مي کنند و دنيا را به او
قابل ذکراست که در دوران بارداري، کودک هر چه بيشتر از نظر عاطفي آماده و تأمين گردد، در دنياي بيرون نيز بيشتر احساس آرامش، اطمينان و امنيت مي کند.
کودکي که قبل و بعد از تولد، از توجه و رسيدگي کافي برخوردار باشد آرامش و قوت قلب بيشتري کسب کرده و درنتيجه مستقل تر بار مي آيد.
منبع:نشريه موفقيت، شماره 190