عقاب ها ايستاده مي ميرند
 

امير آقا حسيني امروز 80 ساله است؛ عمرش دراز باد. آخرين بار در مراسم بزرگداشت پدر کاظم رحيمي رؤيت شد. امير آقا حسيني اولين عقاب فوتبال ماست، بزرگمردي که در نيمه نهايي بازي هاي آسيايي 1951 دهلي نو با مهار ضربه پنالتي ژاپني ها و درخشش فوق العاده برابر حريف، ايران را به فينال رقابت ها رساند. امير آقا حسيني اولين مصدوم جدي و معروف فوتبال ماست که به خاطر آسيب شديدي که ديد، متأسفانه 50 درصد از بينايي يک چشم خود را از دست داد. آقا حسيني زودتر از حد انتظار فوتبال را ترک کرد و عرصه را به محمد بياتي و علي جعفر زاده سپرد. اگر بخواهيم همه مصدومان تاريخ فوتبال ايران را بررسي کنيم مثنوي 70 من کاغذ خواهد شد. در اين باره قصد داريم به بررسي مصدوميت هايي بپردازيم که باعث شد فوتباليستي به پايان دوره فوتبالش برسد و يا سال هاي بسياري از دوران حرفه اي خود را از دست بدهد و يا اين که در تورنمنت مهمي غايب باشد.
1.امير آقا حيسني: درباره او مفصل بحث کرديم، آقا حسيني از ناحيه چشم دچار آسيب ديدگي فوق العاده شديدي شد به نحوي که قبل از رسيدن به 30 سالگي، فوتبال را به طور رسمي کنار گذاشت.
2.محراب شاهرخي: اميد ايران در آسيايي 1966 بانکوک قبل از شروع بازي ها چنان صدمه ديد که کل مسابقات را از دست داد و در همه بازي ها، به عنوان تماشاگر مسابقات را دنبال کرد. او در شست و شوي رخت چرک ياران تيم ملي در اين بازي ها به حسين مبشر رئيس وقت فدراسيون کمک مي کرد. محراب با معرفت ترين مصدوم در تاريخ فوتبال ملي ما محسوب مي شود.
3.حميد شيرزادگان: در همان بازي هاي آسيايي 1966 بانکوک و در بازي دوم به شدت مصدوم شد. او هر 3 گل ايران را در 2 بازي اول زد. صدمه ديدگي شيرزادگان آن قدر شديد بود که ديگر هيچ گاه تا سال 1352 در تيم ملي يا باشگاه شاهين بازي نکرد و براي ادامه تحصيل به کشور آمريکا رفت.
4.همايون بهزادي: در بازي هاي جام ملت هاي 1968 دچار مصدوميتي شديد شد. مصدوميت وحشتناک بهزادي باعث شد در بازي آخر برابر اسرائيل غاصب در نيمه دوم با مسکن وارد زمين شود. او گل ايران را در اين بازي زد و باعث قهرماني تيم ملي شد. بهزادي بعد از مسابقات يکسره به بيمارستان رفت و 6 ماه به مداواي زانويش پرداخت.
5.مهدي کشاورز: دروازه بان بسيار خوب تاج سابق، دوران فوتبال قهرماني را به علت مصدوميت شديد دست از دست داد.
6.علي پروين: هميشه در فهرست افتخارات پروين قهرماني جام ملت هاي 1972 را هم مي نويسيم اما جالب است بدانيد که پروين کل بازي هاي تيم ملي در آن رقابت ها را به علت صدمه ديدگي زانو از دست داد. پروين به خاطر مصدوميت کهنه اش بازي با استراليا در مقدماتي جام 1974 را هم از دست داد.
7.حسن روشن: روشن از سال 53 ملي پوش شد. او از سال 54 به بعد به صورت متناوب مصدوم بود و تقريباً در تمامي مسابقات مهم تيم ملي تا سال 59 به صورت نصفه و نيمه حضور داشت تا اين که بالاخره از دوران اوج فاصله گرفت. روشن تنها بازيکن فوتبال ماست که هم در جام جهاني و هم در مسابقات فوتبال المپيک موفق به گلزني شده است.
8.محمود خوردبين: تحريم تيم ملي توسط برخي از مهاجمان درجه اول تيم باعث شد تا در المپيک 1972 مونيخ خوردبين مهاجم اصلي تيم ملي شود اما يک مصدوميت شديد و بد موقع باعث افت خوردبين شد چنان چه او يک سال از تيم ملي دور ماند و وقتي هم برگشت ديگر از آن مهاجم خوب 1972 مونيخ خبري نبود.
9.محمد رضا عادل خاني: بازيکني که سال 1343 به تيم ملي دعوت شده بود به کشور آلمان رفت و بعد از 8 سال برگشت و صاحب پيراهن تيم ملي شد. عادلخاني در سال 57 و در آستانه جام جهاني به علت سقوط از پله دچار شکستگي شد و جام جهاني را از دست داد.
10.جواد ا...وردي: مصدوميت هاي متوالي و پارگي هر 4 مينيسک پاي چپ و راست او باعث شد که پزشک آلماني در سال 58 و در حالي که جواد تنها 27 سال داشت ادامه فوتبال را براي او ممنوع کند. ا...وردي به علت همين مصدوميت سخت، فوتبال را در اوج، خيلي زود کنار گذاشت.
11.ناصر محمدخاني: معروف ترين مصدوم سال هاي دهه 60 فوتبال ايران بود. او که تکنيکي ترين مهاجم اين دهه بود، اولين بار در مرداد سال 64 برابر پاس، دومين بار در جام بين المللي دهه فجر در بهمن 64 براي تيم ملي غنا با پيراهن تيم ملي ايران و سپس در جام حذفي در سال 65 با پيراهن پرسپوليس برابر استقلال بندر ترکمن 3 بار مصدوم شد چنان چه در 27 سالگي از سطح اول فوتبال ايران دور شد. او در بازي هاي آسيايي 1986 سئول با پاي بانداژ شده يک گل فوق العاده از روي يک ضربه کاشته به ژاپن زد.
12.حميد عليدوستي: در جام ملت هاي 1984 آسيا بعد از انجام 2 بازي خوب در بازي سوم آسيب ديد و ساير بازي ها را از دست داد. شايد اگر عليدوستي در اين رقابت ها مصدوم نمي شد و به کارش ادامه مي داد ايران در بازي هاي جام ملت هاي 1984 آسيا، صاحب عنوان قهرماني مي شد.
13.سعيد عزيزيان: يکي از سخت ترين مصدوميت هاي تمام ادوار فوتبال ايران مصدوميت سعيد عزيزيان بود و البته بازگشت او يکي از عجيب ترين وقايع فوتبال ملي است. سعيد عزيزيان در زمستان سال 70 آن قدر خوب کار مي کرد که در حال تبديل به مرد شماره يک تيم ملي و گرفتن موقعيت عابدزاده بود، اما در يک تمرين، فرامرز ميرزايي مهاجم پرسپوليس باعث شکستگي وحشتناک پايش شد. عزيزيان که در اين زمان 26 ساله بود شروع به معالجه و جراحي استخوان هاي پايش با پلاتين کرد و سرانجام در سال 1373 در حالي که 29 ساله بود ادامه فوتبالش را از تيم راه آهن شروع کرد، در سال 1374 به تيم ذوب آهن و در سال 1376 به تيم فجر سپاسي شيراز رفت. او در سال 77 و در سن 33 سالگي به تيم ملي برگشت و البته تا سن 40 سالگي به بازي ادامه داد و از بهترين دروازه بانان فوتبال ايران بود.
14.فرشاد پيوس: پيوس در 2 مقطع مصدوم شد. مصدوميت هايي که به ضرر پرسپوليس و تيم ملي فوتبال تمام شدند. او ابتدا در مسابقات باشگاه هاي تهران در سال 66 به شدت مصدوم شد. اين مصدوميت منجر به معرفي مرتضي کرماني به عنوان مهاجمي جوان و يک پديده فوق العاده در فوتبال ايران شد. پيوس بار دوم در پاييز سال 70 و در مسابقات جام بين قاره اي آسيا ــ آفريقا در بازي ايران برابر الجزاير مصدوم شد.
15.مجيد نامجو مطلق: مصدوميت بسيار سخت نامجو مطلق در سال 1370 و در بهترين روزهاي عمر فوتبالش رخ داد. نامجو مطلق بهترين نمايش تاريخ فوتبالش را در مهرماه سال 1370 در ديدار تيم ملي فوتبال ايران برابر تيم ملي الجزاير انجام داد اما يک هفته بعد در ديدار 2 تيم استقلال و پاس به علت ضربه اي که اکبر يوسفي به پاي او وارد آورد مصدوم شد. نامجو مطلق به رغم بازگشت به فوتبال در سال 72 ناکام بود و معالجه خود را در سال 73 ادامه داد تا اين که به پرسپوليس آمد اما باز هم نتوانست نامجو مطلق سابق شود. او 3 سال معمولي را در پرسپوليس پشت سر گذاشت و سپس به رغم بازگشت به تيم ملي در سال 76 فقط خاطرات گذشته را در ذهن اهالي فوتبال به ياد آورد و فاصله اي زيادي با مجيد نامجو مطلق سابق داشت.
16.احمد رضا عابدزاده: او داستان اولين مصدوميت خود را اين گونه تعريف مي کند. که در سال 1372، محمد مايلي کهن مربي وقت دروازه بان هاي تيم ملي در دوران سرمربيگري علي پروين، قصد داشت بهزاد غلامپور را دروازه بان اول تيم ملي کند. عابدزاده به اندازه غلامپور در سال 72 درخشش نداشت و در بازي اول مقدماتي جام جهاني 94 آمريکا غلامپور دروازه بان تيم ملي در بازي اول بود. عابدزاده براي آن که خودش را نشان دهد، در بازي دوم به شدت به سمت مهاجم تايوان رفت و برخورد با او باعث خرد شدن استخوان پايش شد. به رغم عدم بهبود کامل، صعود و حضور در جام جهاني 98 فرانسه مهم ترين افتخارات او در اين سال ها بود. عابدزاده در اين مدت 3 دروه معالجه جدي روي زانويش داشت، زانوهايي که هيچ گاه مثل قبل از تير ماه سال 72 نشد.
17.جواد منافي: مصدوميت منافي در ميدان فوتبال رخ نداد و جواد، به علت تصادفي هولناک فوتبال را رسماً کنار گذاشت. جواد، تا بازي هاي آسيايي 1994 هيروشيما در تيم ملي بود. او که در اين زمان 23 ساله بود ستاره تيم ملي لقب گرفت و بهترين بازيکن پرسپوليس در ليگ چهام آزادگان هم بود اما آن تصادف باعث وارد شدن آسيب جدي به اندام هاي تعادلي و حرکتي او شد که باعث شد منافي، با استعداد ترين فوتباليست نيمه اول دهه هفتاد، رسماً فوتبال را کنار بگذارد.
18.علي دايي: دايي در سال 73 به پرسپوليس آمد و گلزني را شروع کرد اما در بازي هاي آسيايي 1994 هيروشيما مقابل تيم فوتبال بحرين دچار پارگي طحال شد و 3 ماه از ميادين دور بود. در ليگ 74 او بار ديگر دچار مصدوميت شد و اين بار به مدت 4 ماه. با اين حال دايي بازگشت موفقيت آميزي داشت و توانست در ليگ سال 74 از عوامل قهرماني پرسپوليس در واپسين روزهاي مسابقات باشد.
منبع: تماشاگر، شماره 34