امروزه ما در دنيايي زندگي مي کنيم که ناگزير از ارتباط و برخورد با ديگران هستيم آنچه مسلم است که هيچ کس قادر نيست بدون کمک و مساعدت وارتباط با ديگران ، نيازهاي معمولي خود را برطرف سازد .حال سئوالي که اينجا مطرح مي شود اين است که چگونه بايد با ديگران ارتباط برقرار کنيم وجهت افزايش اين ارتباط چه کارهايي بايد انجام دهيم يا اينکه چه کارهايي نبايد انجام دهيم .
در معاشرت بايد با روي گشاده ونرمي ومهرباني با همه رفتار نمود وتند خويي با هرکس که باشد بد است .اگر خود را در سطح ديگران قرار دهيم واز زبان آنها براي انتقال نقطه نظرهاي خود استفاده کنيم ،اغلب به نتيجه دلخواه مي رسيم وبا ديگران در سطح خود آنها ظاهر شدن همان برقراري ارتباط موثرمي باشد .بعضي ها گمان مي کند که ارتباط فقط شامل حرف زدن ،نوشتن ويا بحث کردن است ، اينها از عناصر مهم ارتباطي هستند ولي در واقع ارتباط را رفتاري مي گوييم که پيامي در خود دارد که توسط طرف مقابل ما درک مي شود، خواه شفاهي باشد يا غير شفاهي ،آگاهانه يا ناآگاهانه ، عمدي و…. ولي اگر ادراک شود ،جنبه پيام ارتباطي پيدامي کندوهمين عدم درک پيام رابطه رامختل، ونارسامي سازد. ارتباطات عامل ومنشا بسياري از شاديها وغصه ها و رنجها ي زندگي است ، زندگي شاد ، زندگي سرشار از دوستي است . روشن است که با افراد متفاوت ، رفتارهاي متفاوتي خواهيم داشت تاکيد بر خصوصيات مشترک ارتباط را موثر مي کند ، ما انسانها با يکديگر مشترکات فراوان داريم ،با کمي تمرين مي توان خود را همراه ديگران بيابيم و با آنها دوست وهم راي شويم .
شيوه هاي افزايش ارتباط خود با ديگران :
1-صريح وصادق بودن :
سعي کنيم در روابط خود با ديگران صريح وصادق باشيم ، در گفته هاي خود صريح وصميمي باشيم واز هر نوع ابهامي اجتناب کنيم ، چون اگر منظور خود را با صراحت بيان نکنيم طرف مقابل ما به اشتباه مي افتد وبه حدس وگمان متوسل مي شود واز واقعيت دور مي گردد .
2- احساسات خود را بيان کردن :
بااحساس خود روراست باشيم ، سعي کنيم مشکلات زندگي واحساساتي که داريم،باهمسر وشريک وباطرف مقابل خود در ميان بگذاريم .حتي اگر گمان کنيم که باعث ناراحتي آنها ميشود اگر مي خواهيم با طرف مقابل خود ارتباطي معقول ومنطقي بر پايه تفاهم داشته باشيم ، بهترين روش روراست بودن است واحساس خود را باوي در ميان گذاشتن است .اگر مشکلي را حل نشده باقي بگذاريم ويا موضوعي را که مداقه وگفتگو در باره آن الزامي است به ميان نکشيم ، مثل اين است که دمل چرکين ودردناکي را سرجايش گذاشته وبه حال خود رها کرده باشيم .
3- زمينه مشترک ونکات مشابه را يافتن :
درجست وجوي زمينه هاي مشترک باشيم، سعي کنيم در ارتباطمان بيشتر ا نکات مشترک ومشابه را بيابيم . اهداف ونيازها ونگرانيها را از نظر او نگاه کنيم وبراي اينکه شرايط طرف مقابل را درک کنيم بايد اموراو را از ديد ونظر او ببينيم وبا پرس وجو ، از اموري که نگراني او باعث شده ، متوجه گرديم ،همين نکات مشترک زمينه هاي مساعدي هستند که شالوده همدلي ووحدت وتفاهم را برروي آن مي توان بنا کرد ، عبارتي مثل : ((من وتو هردو همين را مي خواهيم ))را مي توان بيان نمود .
4- همدلي وهمدردي کردن :
سعي کنيم با شخص احساس مشترک داشته باشيم . شادي وغم خود به حساب آوريم وموقعي که او احساس غم مي کند ما نيز با او همدرد وهم غم شويم وبالعکس مساعي ما اين باشد که سيستم حسي فردارتباط برقرار کنيم .
5- شنونده خوبي بودن :
شنونده خوبي باشيم وگوش کردن را ياد بگيريم .گوش کردن به سخن وکلام ديگري موجب مي شود تا او در نهايت آرامش خيال ، به طور واقع ، منويات قلبي واحساسات خود را با ما در ميان بگذارد وبرايمان احترام قائل شود وآماده شنيدن نظرات ما شود .
6- سيستم روحي افراد را شناختن وتقليد از آنها :
براي اين کار بايد به دقت به افراد چشم بدوزيم وبه سخنان آنها به دقت گوش فرا دهيم وببينيم غالبا" از چه نوع کلماتي استفاده مي کنند آنگاه با استفاده از همان نوع کلمات ، تقليد از لحن صدا،حالات وحرکات چشم ها به گونه اي با آنها نحوه فکر وعملکرد ذهني شان مطابق باشد .
7- شخصيت افراد را در نظر گرفتن :
بايد ببينيم طرف مقابل ما چه شخصيتي دارد ، برون گراست يا درون گرا ، براي صميميت با درون گرايان بايد ببينيم چه ايده ها وارزشهاي براي آنها اهميت دارد و آنگاه بکوشيم تا با توجه به چارچوبهاي ذهني شان با آنها رفتار کنيم وصحبت کنيم وبالعکس ، براي همدلي با برون گرايان به آنها نشان دهيم که آنچه مي گويند وعمل مي کنند با انديشه ورفتار مردم هماهنگ است .
8- تقويت نمودن عزت نفس :
براي تقويت عزت نفس خودبايد با تعمق در ژرفاي وجود از دنياي پيچيده درون خود آگاه شويم ، به کاستي هايمان پي ببريم ، جهت گيري هايمان را در قبال رويدادهاي مردم وشرايط گوناگون بشناسيم وبه فکر اصلاحشان باشيم وبا کمک حرمت نفس وارزشي که براي خودمان قائل هستيم حق انتخابمان چندبرابرميشود وارتباطمان با ديگران به نحو چشمگيري بهبود مي يابد .
9- محترم شمردن احساس طرف مقابل :
همواره رفتاري احترام آميزداشته باشيم واحساس طرف مقابلمان رامحترم بشماريم،کوچک کردن همديگر،به خصوص درحضور ديگران درمناسبات وروابط ،اثرتخريبي دارد،رفتار توام باظرافت وملايمت نه فقط شامل رفتار مودبانه مي شود،بلکه صفا وصداقت واقعي واعتمادکامل نيز در بردارد .
10- سکوت نمودن :
سکوت پيامي اعجاز گر در امر ارتباط است ويکي از جنبه هاي مهم ارتباط است ، مشروط بر اينکه حاوي پيامي باشد، سکوت مي تواند در مناسبات انسان عشق ورضايت وخشنودي وتفاهم دوگانه واحساسها را منتقل سازد .
11- عدم افراط در موعظه :
منظورمان را به صورت سخنراني ونصيحت خشک تو خالي بيان نکنيم . موعظه مي تواند جنبه افراطي ومخرب درروابط داشته باشدومابايدسعي کنيم حداعتدال رانگاه داريم وبراي سخنانمان ارزش قائل شويم وجايي که ازمانظرمي خواهند ، نظر بدهيم .
12- وقت وموقعيت شناس بودن :
يادبگيريم که چه وقت شوخي وچه وقت جدي باشي،هيچگاه طرف مقابلمان رادست نيدازيم ،ازگفتن جملات وکلماتي که باراخلاقي وفرهنگي مناسبي ندارنددربيان منظورمان ، خوداري نماييم ،شوخي کردن بايدباتوجه به موقعيت وزمان خاصي باشد .
13- مخالفت نمودن به شيوه مناسب :
ياد بگيريم که چگونه بدون بحث وجدلهاي مخرب ، مخالفت خود را نشان دهيم ، جرو بحثها غالبا" بابلند کردن صدا ، دادوفرياد ، خشم وغضب ، همراه است . بحث وجدلها تا حدود زيادي تحت تاثير گرايشات وخلق وخوي افراد درگير مباحثه قرار مي گيرد .اکثريت مردم فاقد روحيه خود پسندانه افراطي هستند ، به اين علت با تسلطي که بر نفس خود دارند مي توانند از درگيري واهانت خود داري کنند .کسي که مي خواهد شمارا خشمگين کندتاازکوره در برويدبهترين راه مقابله باآن برگزيدن روشن سازنده به جاي عکس العمل وروش مخرب ومنفي است که اوبه آن توسل جسته است .
14- يکي بودن قول وعمل :
سعي کنيم قول وعملمان يکي باشد .هنگامي که خودمان براي گفته هاي خود ارزش قايل نيستيم ، چه انتظاري مي توان داشت که ديگران قولها وسخنان ما را محترم بشمارند .هنگامي که ما قول مي دهيم کاري را انجام دهيم سعي کنيم آن را به مرحله عمل برسانيم واگر ناتوان در انجام آن هستيم هرگز خود مکلف به وعده اي که از عهده آن بر نمي آييم ، نکنيم روراست وصادقانه بگوييم نمي توانيم .پس براي اينکه ديگران را به خوبي درک کنيم بايد بتوانيم اطلاعات را به خوبي از آنها کسب کنيم واين امر منوط به توانايي ما در دقيق گوش کردن ، دقت نظر ، همدلي ، طرح سئوالات مفيد وسودمند واحترام متقابل است . احترام با سيستم حسي فرد ديگر ، مشاهده همه چيز از نگاه او وسر در آوردن از نيازها وعلايقش به ما کمک مي کند که اطلاعات را به نحوي دريافت کنيم که به سهولت قايل فهم وهضم باشد . دو عامل اساسي ارتباط ، همان درک شدن ودرک کردن است . زندگي يک مسابقه صرف نيست،مي توانيدبا اشخاص به گونه اي رفتار کنيد که هرکس خودرا يک برنده در نظر بگيرد واحساس پيروزي کند. شرايط پيروز شدن يکي وباختن ديگري هرگز به نفع کل نيست. همگام شدن نه تنها روي ديگران ، بلکه روي ما نيز تاثير قابل ملاحظه اي بر جاي مي گذارد .وقتي با ديگران همگام مي شويم در واقع به دورن آنها مي رويم ودر ذهن آنهاجا مي گيريم ودر ارتباطمان بايد سعي مان در افزايش وارتفاء بيش ازبيش اين رفتارهاباشدودرنتيجه تجربه اي از آنها پيدا کنيم.همگام شدن موثربه ماامکان مي دهد با ديگران برخورد همدلانه وبه ياد ماندني داشته باشيم .