موم انداختن روشي موقت براي برداشتن موهاست که سبب کندن آن ها از ريشه مي شود. موهاي جديد بعد از گذشت دو تا هشت هفته شروع به رويش مجدد مي کنند. مي گويند اگر از موم انداختن براي چند سال متمادي استفاده شود، موهاي ضخيم به تدريج نازک تر شده و تراکم شان کمتر مي شود. موم انداختن به اين صورت انجام مي شود که يک لايه نازک از موم گرم روي پوست ماليده شده، سپس يک پارچه، کاغذ يا زرورق روي آن قرار مي گيرد و بعد از مالش در جهت خلاف رويش موها از سطح پوست برداشته مي شود. به اين روش «استريپ واکس» گفته مي شود و در مقابلش «هارد واکس» قرار دارد. در اين روش از لايه ي ضخيم تري از موم استفاده مي شود (نه از پارچه) و براي افرادي که پوست حساسي دارند مناسب تر است.

انواع موم
 

-موم گرم
استفاده از «موم گرم» شايع ترين روش مورد استفاده است. اين موم بلافاصله بعد از استعمال در سطح پوست با پارچه برداشته مي شود و از رزين، موم پارافين، شربت گلوکز و عسل ساخته مي شود. اين روش سريع بوده و براي مناطق وسيع در يک مرتبه استفاده مي شود. روش مناسبي براي انواع موهاي ظريف و خشن است و مي تواند موهايي با ريشه هاي محکم و عميق را بردارد. با استفاده از موم گرم، رويش مجدد موها به صورت ظريف تر رخ مي دهد. از مضرات اين روش مي توان به باقي ماندن موم در سطح بدن، حساسيت پوستي بيشتر و فرو رفتن مو به داخل پوست اشاره کرد.
-موم داغ
اي روش قديمي تر است و امروزه کمتر از آن استفاده مي شود. در اين روش موم در سطح پوست سرد شده سپس برداشته مي شود. اين روش بهتر از روش قبلي سبب به دام انداختن موها مي شود و براي مناطق کوچک با موهاي ضخيم نيز مناسب تر است.
-موم سرد
در اين روش، موم به طور آماده روي صفحات پارچه يي يا کاغذي قرار دارد. برخي از پزشکان موم انداختن را در افراد ديابتيک، منبتلايان به وريدهاي واريسي يا آن هايي که گردش خون محيطي ضعيفي دارند، توصيه نمي کنند؛ زيرا در اين افراد احتمال عفونت بيشتر است.

چه کساني نبايد از مومک استفاده کنند؟
 

کساني که تحت درمان با داروهايي لايه بردار مثل ترتينوئين و ايزوترتينوئين هستند، به دليل اين که پوست شان راحت تر دچار پارگي و شکنندگي مي شود، بهتر است از موم استفاده نکنند و مخصوصاً از موم انداختن در مناطق مبتلا به زگيل، مولوسکوم، عفونت هاي قارچي و باکتريال، خال يا پوست تحريک شده، شکاف دار و آفتاب سوخته اجتناب کنند.

کدام بخش هاي بدن را موم بيندازيم؟
 

معمولا اندام هاي فوقاني، زير بغل، کشاله ران، اندام تحتاني، تنه و ناحيه ي تناسلي را موم مي اندازند. توصيه مي شود موم در مناطق زير بغل، کشاله ران، ناحيه تناسلي به دليل اين که موهاي ضخيم و پرپشتي دارند و به دليل عوارض احتمالي بعدي و تحريک غدد لنفاوي منطقه يي، استفاده نشود. در داخل گوش و بيني، مژه، پلک، ناحيه تناسلي آقايان و نوک پستان نيز نبايد از موم استفاده شود. جديداً انواع خاصي از موم به بازار آمده که مي توان بين آن ها به موم جلبک دريايي اشاره کرد. اگرچه اين نوع موم پايه اي دريايي دارد، ولي به هر حال عوارضي مشابه با روش مرسوم موم انداختن و احتمال انتقال عوامل بيماري زاي جلبکي را دارد.
خيلي از خانم ها براي موم انداختن از آرايشگاه ها وقت مي گيرند ولي آيا اين کار هيچ ضرري براي پوست ندارد؟

عوارض
 

درد، سوختگي با موم داغ، حساسيت تماسي با موم يا پارچه، انتقال عوامل بيماري زا، فوليکوليت و سودوفوليکوليت، خون ريزي و کبودي، کهير، پارگي پوست، برآمدگي هاي قرمز در سطح پوست، فرو رفتن موها به داخل پوست و تغيير رنگ قهوه اي در محل رويش موها از عوارض موم انداختن است. براي کم کردن اين عوارض بايد قبل از انجام کار به جهت رويش موها توجه کنيد تا احتمال فرو رفتن مو به داخل پوست و التهاب و چرکي شدن (فوليکوليت) به حداقل برسد. گاهي به دنبال اين فوليکوليت ها، فرد موهاي فرورفته را دستکاري کرده و سعي مي کند آن ها را بيرون بياورد؛ همين امر به التهاب بيشتر منجر شده و در نهايت به قهوه يي شدن محل مي انجامد که ممکن است مدت هاي طولاني باقي بماند. حتما حرارت موم قبل از تماس با بدن کنترل شود. احتمال حساسيت به پارچه، کاغذ و خود موم نيز ممکن است وجود داشته باشد که به صورت قرمزي، خارش، تورم و حتي ايجاد تاول بروز مي کند.

استفاده از موم، کاردک و وسايل مشترک در آزمايشگاه
 

استفاده از موم، کاردک و وسايل مشترک در آزمايشگاه توصيه نمي شود. چرا که مکررا ديده شده است که زگيل، بخصوص در ناحيه تناسلي به دليل استفاده از کاردک موم يا ظرف مشترک انتقال پيدا مي کند. ويروسي نيز وجود دارد که مي تواند در اثر استفاده از وسايل مشترک منتقل شود. انتقال قارچ هاي سطحي پوست، عفونت هاي باکتريال و هپاتيت هاي ويروسي و ايدز نيز امکان پذير است. پس حتماً بايد توجه شود که از ظرف هاي يک بار مصرف موم جدا، کاردک و پارچه مجزا براي هر فرد استفاده کرد. بهتر است در مناطقي که موهاي ضخيم و پوست حساس دارند (ناحيه تناسلي و زير بغل) به جاي پارچه يا زرورق يا کاغذ از پدهاي مخصوص استفاده شود. پارچه هاي مصرفي بهتر است از انواع هيپوآلرژيک بوده و جنس خشن نداشته باشند.
منبع:نشريه 7 روز زندگي، شماره 105