Glasses
به نظر مي رسد در زمان مصري ها، يوناني ها و رومي هاي باستان هيچ گونه وسيله ي کمک بينايي وجود نداشته است. اين نظر از روي نامه ي يک فرد رومي که صد سال پيش از ميلاد نوشته شده و در آن تاکيد دارد او به خاطر سن زيادش و اين که ديگر نمي تواند مطالعه کند و براي اين کار بايد به بردگانش متکي باشد استعفا مي دهد، تاييد مي گردد.
مشهور است که تراژدي نويس رومي، سنکا(Seneca)، که در سال چهارم پيش از ميلاد مي زيسته است کتاب ها را با نگاه کردن از طريق يک کره ي شيشه اي پُر آب که باعث بزرگنمايي مي شده مطالعه مي کرده است.
نرو(Nero) از يک زمرد که آن را نزديک چشمش نگه مي داشته است براي تماشاي جنگ گلادياتورها استفاده مي کرده است البته اين دليل کافي براي اين نيست که بگوييم رومي ها از خواص لنزها اطلاعي داشته اند زيرا اين احتمال وجود دارد که نرو از زمرد به خاطر رنگ سبز آن که باعث کاهش نور خورشيد مي شود استفاده مي کرده است .
Plomy اصول کلي بزرگنمايي را شرح داده ولي لنزهايي که در آن موقع وجود داشته است براي بزرگنمايي مناسب نبوده است. قديمي ترين لنز شناخته شده در خرابه هاي نينواي باستاني کشف شده که از کريستال هاي سنگي جلا داده شده ساخته شده است و قطر آن يک و نيم اينچ مي باشد.

در حدود سال صدم بعد از ميلاد سنگ مخصوص مطالعه يا آن چه که ما آن را به عنوان شيشه بزرگنمايي کننده مي شناسيم، پديدار شد. اين وسيله در واقع قطعه اي از يک کره ي شيشه اي بود که در مقابل متن مورد مطالعه قرار داده مي شد تا حروف را بزرگ نمايد اين وسيله راهبان پير را قادر به مطالعه مي ساخت و احتمالا اين نخستين وسيله ي کمک بينايي بوده است، ونيزي ها ياد گرفتند که شيشه را براي ساختن اين وسيله توليد نمايند و بعدها نيز لنزهايي که به جاي قرار گرفتن بر روي متن مورد مطالعه در يک فريم در مقابل چشم جاي مي گرفت را ساختند.
بعضي وقت ها گفته مي شود که چيني ها عينک را دو هزار سال قبل ساخته اند ولي ظاهرا آن ها تنها از اين وسيله براي مراقبت از چشم هاي شان در برابر نيروهاي شيطاني استفاده مي کرده اند در سال 1268، Roger Bacon فيلسوف انگليسي در کتاب Opus Majus نوشت:
اگر کسي حروف يا اشياء ريز را از طريق يک کريستال يا شيشه يا ماده شفاف ديگر نگاه کند و آن شيء شبيه قطعه تحتاني يک کره باشد در حالي که طرف محدب آن به طرف چشم باشد او خواهد توانست حروف را بهتر ببيند و حروف بزرگ تر به نظر خواهند آمد. بنابراين چنين وسيله اي مي تواند براي همه مفيد باشد و آن هايي که چشمان شان ضعيف تر مي باشد خواهند توانست حروف را بهتر ببينند حتي اگر حروف خيلي کوچک باشند.
درسال 1289 در يک کتاب با عنوانTrait de con uite de la famille نوشته شده که من به قدري در اثر کهولت ناتوان شده ام که بدون وسيله اي که به نام عينک معروف است نمي توانم بخوانم يا بنويسم. اين وسيله اخيرا براي افراد مُسن که دچار ضعف بينايي هستند اختراع شده است و او اظهار مي دارد که بيست سالي بيش نيست که هنر عينک سازي که از مفيد ترين هنرهاي روي زمين است کشف شده است. من خودم فردي را که آن را براي نخستين بار ساخته ديده و با او صحبت کرده ام. نام نخستين ابداع کننده ي عينک ناشناس باقي مانده است.
نخستين تابلوي هنري شناخته شده که در آن عينک به کار رفته است توسط Tommaso de modena در سال 1352 ترسيم شده است. او دو برادر را نشان مي دهد که در حال مطالعه هستند و يکي از آن ها يک شيشه ي بزرگ کننده را نگه داشته و ديگري عينکي بر روي بيني خود دارد. اگرچه Tommaso در اين کار پيشقدم شد ولي ساير نقاشان، عينک را بر روي بيني همه ي افراد قرار مي دادند که احتمالا نشانه اي از دانش و خرد واحترام بود.
از قرن چهاردهم به بعد نقاشان چهره هايي از St. lucy را رسم کرده اند که اغلب عينک مخصوص خودش را با خود دارد.
يکي از مهم ترين پيشرفت هايي که در ساخت عينک در قرن شانزدهم به وجود آمد معرفي عدسي هاي مقعر براي اصلاح نزديک بيني بود. Pope leox که خودش نزديک بين بود از عينک هاي مقعر در هنگام شکار استفاده مي کرد و ادعا نمود که اين عينک او را قادر ساخته تا از همراهانش بهتر ببيند.

نخستين عدسي هاي عينک از جنس کوارتز بودند زيرا شيشه هنوز ابداع نشده بود. عدسي ها بر روي فريم هايي از جنس استخوان و فلز و حتي چرم سوار مي شدند. استفاده از عينک از ايتاليا به کشورهاي ديگر مانند فرانسه، آلمان و اسپانيا نيز گسترش يافت. در انگلستان در سال 1629 يک شرکت عينک سازي تاسيس شد که در آرم آن سه عدد عينک ديده مي شد و شعار آن اين بود؛ امکاني جديد براي افراد مُسن.
از لحظه اي که عينک اختراع شد مشکلي وجود داشت که تقريبا براي 350 سال حل نشده باقي ماند: 'چگونگي قرار گرفتن عينک بر روي صورت'. با تمام پيشرفت هايي که در طي سال ها صورت پذيرفت فرم عينک يکي از بهترين نمونه هاي ضعف مهندسي طراحي بود.
مرکز ثقل و مرکز چرخش خيلي از هم دور بودند و بنابراين امکان نگهداري عدسي ها در جايگاه دلخواه وجود نداشت. فريم ها تا حد زيادي به بيني اتکا داشتند که از نظر اندازه، شکل و سفتي در بين افراد مختلف متغير بود.
براي اين عينک لازم بود که صفحه ي عدسي ها بر محور بينايي، عمود باشد. اگر چه که اين امر از نظر هندسي تنها براي يک جهت نگاه امکان پذير است و در ساير جهات نگاه تغييراتي در قدرت اسفروسيلندر روي مي دهد.
همچنين لازم است تا مرکز اپتيکي هر عدسي دقيقا در مرکز هر مردمک قرار داده شود و ظاهرا اين امر غير ممکن است زيرا چشم ها دائما حرکت مي کنند و انواع حرکات مختلف را نشان مي دهند.
عينک سازان اسپانيايي در قرن هفدهم نوارهاي حريري را امتحان کردند که مي شد آن ها را به فريم متصل نمود و سپس آن را بدور گوش حلقه زد. ميسيونرهاي ايتاليايي واسپانيايي مدل هاي جديد عينک را به چين منتقل کردند. چيني ها قطعاتي از سراميک يا فلز را به جاي نوارهايي که به دور گوش حلقه مي شد، به کار بردند. اين ابداع بلافاصله در همه جا منتشر شد.

در سال 1752، James Ayscough در آخرين اختراع خودش عينکي با دسته هاي داراي لولاي دوگانه را تبليغ نمود. اين عينک به سرعت در همه جا انتشار يافت و در نقاشي ها، کتب و کاريکاتورهاي اين دوره به وفور يافت مي شود.عدسي ها از شيشه ي رنگي و يا شيشه ي ساده ساخته مي شدند.
Ayscough احساس نمود که شيشه ي سفيد اثرات خوبي بر روي چشم ندارد و به همين دليل شيشه هاي آبي و سبز را توصيه نمود. مردان و زنان اروپايي به ويژه فرانسوي ها در مورد استفاده از عينک خيلي خويشتن داري به خرج مي دادند. اشراف پاريس تنها عينک را در پنهان استفاده مي کردند. مردم انگلستان و فرانسه از عينک هايي که به راحتي پنهان مي شد استفاده مي کردند، اما در اسپانيا عينک در ميان همه ي اقشار رايج بود زيرا مردم فکر مي کردند که عينک باعث مي شود آن ها مهم تر و با وقارتر به نظر آيند.
آمريکايي هاي استعمار گري که مُسن و يا دوربين بودند عينک را از اروپا وارد نمودند. عينک اساسا مخصوص استعمارگران با سواد و صاحب نفوذي بود که نياز به يک وسيله ي با ارزش و گرانبها داشتند. در اوايل سده هجدهم قيمت عينک در حدود 200 دلار بود.
بنيامين فرانکلين در سال 1780عينک هاي دو کانوني را ابداع نمود. او بعدها نوشت: من دو عدد عينک قديمي داشتم که يکي را براي مطالعه و ديگري را براي ديدن مناظر دور به کار مي بردم وقتي که دريافتم که اين تغيير عينک ها برايم مشکل آفرين است من شيشه هاي هر دو عينک را نصف کردم و نيمي از هر کدام را در يک فريم جاي دادم بدين ترتيب من هميشه از يک عينک استفاده مي کنم و تنها کافيست که چشمانم را بالا يا پايين ببرم تا بتوانم هم دور و هم نزديک را ببينم. عدسي هاي عينک دو ديد در نيمه ي نخست قرن نوزدهم پيشرفت کمي پيدا نمودند. واژه ي دو کانوني و سه کانوني توسط Isaac Hawkins که عينک هاي سه کانوني را در 1827 معرفي نمود، ابداع شد. بين سال هاي1781 و 1789 عينک هاي نقره اي با دسته هاي لغزنده در فرانسه ساخته شد ولي گسترش عمومي آن تا قرن نوزدهم طول کشيد.
Monocle که در ابتدا eye ring ناميده مي شد در سال 1800 در انگلستان معرفي شد. يک جوان اتريشي به نام J.f.Voigtlander که اپتيک را در لندن فرا گرفته بود، ايده ي Monocle را با خود به آلمان برد. او در سال 1814 شروع به ساخت Monocle در وين نمود و آن را منتشر نمود. نخستين استفاده کنندگان از مردان طبقات بالاي جامعه بودند. بعد از جنگ جهاني اول از اعتبار آن کاسته شد که البته بي ارتباط با ارتش آلمان نبود.

Lorgnette دو عدسي در يک فريم بود که استفاده کننده، آن را با يک دسته طرفي نگه مي داشت و يکي ديگر از ابداعات قرن هجدهم بود(توسط يک انگليسي به نام Adams)
فريم و دسته اغلب به طرز هنرمندانه اي تزئين مي شد زيرا توسط خانم ها مورد استفاده قرار مي گرفت و بيشتر به عنوان يک وسيله ي تزئيني مورد استفاده قرار مي گرفت تا يک وسيله ي کمک بينايي و تا پايان قرن نوزدهم همچنان رايج بود.
عينک هاي پنسي يا Pince-nez در دهه 1840 پديدار گشتند، ولي اين در نيمه ي دوم قرن نوزدهم بود که تحول عمده اي در رواج اين عينک ها در ميان مردان و زنان به وجود آمد.
در قرن نوزدهم مسئوليت انتخاب لنز صحيح بر عهده ي مشتري بود حتي وقتي که از عينک ساز خواسته مي شد که لنز صحيح را براي آن ها انتخاب نمايد او اين کار را به صورت تصادفي و اتفاقي انجام مي داد.
در شروع قرن بيستم دکتر Norburne Jenkins در ژورنال اپتيک نوشت: استفاده از عينک در خاج از خانه يک ضرورت است. عينک براي خانم ها چندان جذاب نيست. در واقع بيشتر مردم آن را تحمل مي کنند زيرا به آن ها گفته مي شود که استفاده ي تمام وقت از آن، تنها راه جلوگيري از بروز مشکلات جدي براي چشم است.

عليرغم اين نوع اظهار نظرها انواع متعددي از عينک و لوازم اپتيکي در دسترس بودند و در محل هاي عمومي مورد استفاده قرار مي گرفتند .عينک هاي داراي شيشه هاي گرد بزرگ و با فريم هايي از لاک لاک پشت در سال 1914 رايج گشتند.
اکنون زماني فرا رسيده بود که انسان به جاي اين که از داشتن عينک خجالت زده باشد واقعا از داشتن آن احساس غرور کند. عينک هاي بزرگ مدور و عينک هاي پنسي در قرن بيستم نيز مورد استفاده قرار گرفتند. در دهه ي سي تاکيد زيادي بر روي مدل عينک مي شد و انواع مختلفي از فريم هاي عينک در دسترس بودند.
در 1938، Rosenthal نوشت که عينک هاي پنسي هنوز توسط پيرزنان و پيرمردان مورد استفاده قرار مي گيرد و توسط عده ي کمي در ايالات متحده به کار برده مي شود.
در دهه ي سي استفاده از عينک هاي آفتابي بسيار فراگير شد.

منبع:تبيان زنجان
ارسال توسط کاربر محترم سايت :mohamadaminsh