شايد شما هم شنيده باشيد که ستاره‌شناسان مي‌گويند کهکشان‌ها در حال دورشدن از هم هستند يا به اصطلاح جهان در حال انبساط است؛ اما دانشمندان چگونه به اين موضوع پي‌ برده‌اند؟
چند سال پس از آنکه آلبرت اينشتين نظريه مشهور "نسبيت عمومي" (GR) را در سال 1915 ارائه کرد، او اين نظريه را در مورد کل جهان به کار برد و به نتبجه‌اي قابل‌توجه دست يافت.
اين نظريه پيش‌بيني مي‌کند که کل جهان را يا در حال انبساط يا در حال انقباض است. در واقع حالت جايگزين ديگري غير از اين دو حالت وجود ندارد.
اينکه جهان در حالتي پايدار و ثابت قرار داشته باشد، مانند ايستادن يک مداد روي نوک آن وضعيتي ممکن، اما بسيار بسيار غير محتمل است و مدت زيادي به طول نخواهد انجاميد.
ادوين هابل ستاره‌شناس در سال 1929 سرعت‌هاي حرکت مجموعه بزرگي از کهکشان‌ها را اندازه گرفت. او انتظار داشت که شمار يکساني از آنها در حال حرکت به طرف ما و در حال دور شدن از ما باشند. به هر حال کره زمين مکان ويژه‌اي در جهان به حساب نمي‌آيد!
اما در عوض او کشف کرد که تقريبا همه کهکشان‌ها دارند از ما دور مي‌شوند!
از زمان هابل به بعد ما ميليون‌ها کهکشان با ابزارهاي نجومي قوي‌‌تر مشاهده کرده‌ايم و نتيجه‌گيري‌هاي او به اثبات رسيده‌اند.
به جز معدودي از کهکشان‌هاي نزديک ما، هر کهکشاني دارد از ما دور مي‌شود.
و در حقيقت هر چه يک کهکشان از ما فاصله بيشتري دارد، با سرعت بيشتري از ما دور مي‌شود.
اين مشاهد به خوبي با پيش‌بيني‌هاي اينشتين تطبيق مي‌کند. به اين خاطر به نظر مي‌رسد که کهکشان‌ها دارند از ما دور مي‌شوند که کل جان دارد بزرگتر مي‌شود.
فضاي بين کهکشان‌ها دارد کش مي‌آيد!
و هرچه کهکشان دورتر باشد، فضاي بيشتري وجود دارد که کش بيايد و بنابراين به نظر مي‌رسد که آن کهکشان با سرعت بيشتري دارد از ما دور مي‌شود.
ستاره‌شناسان در بيش از نيم‌قرن گذشته بسياري از حقايق ديگر درباره جهان را مشاهده کرده‌اند، که همگي به اين حقيقت اشاره مي‌کنند که جهان در حال گسترش‌يافتن است.
گرچه يک فرد مبدع ممکن است بتواند يک يا دست بالا دوتا از اين اکتشافات را توضيح دهد، گسترش يا انبساط جهان تنها نظريه‌اي است که مي‌تواند همه اين مشاهدات را يک جا توضيح دهد. و هر سال که مي‌گذرد شواهد مويد اين پديده بيشتر مي‌شود.