DNA يکي از معروف‌ترين واحد‌هاي ساختماني در فناوري نانو بوده و به طور معمول براي ساخت ساختارهاي نانومقياس منظم با معماري کنترل شده به کار مي‌رود.
اين مولکول به عنوان يک واحد ساختماني تنويدبخش جهت ساخت مدارات ميکروالکترونيکي به روش پايين به بالا در نظر گرفته مي‌شود.
حال يک گروه از محققان در دانشگاه بريگام يونگ از خودآرايي DNA همراه با ابزارهاي ميکروساخت و ليتوگرافي معمول براي تشکيل ساختارهايي همچون نانوکانال‌ها، نانوسيم‌ها، و گودال‌هاي نانومقياس استفاده کرده‌اند.
آدام وولي و هکتور بسريل روشي براي استفاده از DNA به عنوان بستري براي تعريف الگوهايي روي سطح توسعه داده‌اند.
اين محققان يک فيلم فلزي را روي مولکول DNA که روي سطح به صورت منظم قرار گرفته است، مي‌نشانند. مولکول‌هاي DNA به صورت نانواستنسيل عمل کرده و الگوهايي با اندازه‌هاي زير 10 نانومتر روي سطح پديد مي‌آورند.
محققان اين فرايند را «نانوليتوگرافي سايه DNA» مي‌نامند، زيرا فيلم فلزي با يک زاويه خاصي روي سطح نشانده مي‌شود و سايه‌اي که توسط DNA ايجاد مي‌شود، تعيين‌کننده ابعاد ساختارهاي ايجاد شده روي سطح است.
حکاکي آنيزوتروپي سطوح الگويافته با استفاده از پلاسماي گازي فعال منجر به ايجاد مجراهاي نانومقياسي با نسبت وجهي بالا مي‌گردد. مي‌توان از طريق پوشاندن قسمت بالايي اين مجراها، نانوکانال‌هاي پيوسته‌اي توليد نمود.
همچنين مي‌توان از طريق عامل‌دار کردن شيميايي اين مجراها، از آنها به عنوان بسترهايي براي ترسيب نانوسيم‌هايي همچون نيکل، مس، يا نقره استفاده کرد. قطر اين مجراها و نانوسيم‌ها کمتر از 30 نانومتر بوده و مي‌توان تا کمتر از 10 نانومتر نيز آنها را کاهش داد. ابعاد دقيق اين مجراها را مي‌توان از طريق تغيير زاويه ترسيب فيلم فلزي و ضخامت اين فيلم کنترل کرد.
منبع:http://www.nanowerk.com
معرفي سايت مرتبط با اين مقاله