درخشندگي
درخشندگي يك ستاره (يا هر چيز ديگري در آسمان) قدر ناميده مي‌شود. شما با اين اصطلاح زياد مواجه خواهيد شد. روش قدرسنجي حدود 2100 سال پيش آغاز شد، يعني زماني كه ستاره‌شناس يوناني، ابرخُس، ستاره‌ها را به‌رده‌هاي درخشندگي تقسيم كرد و پُرنورترين ستاره‌ها را «قدر اول» ناميد كه به‌سادگي، «بزرگترين» معني مي‌دهد. ستاره‌هايي را كه كمي كم‌نورتر بودند، «قدر دوم» ناميد، يعني دومين مرتبه بزرگي و به‌همين ترتيب تا كم‌نورترين ستاره‌هايي كه مي‌توانست ببيند و آنها را قدر ششم ناميد.
با اختراع تلسكوپ، رصدگران مي‌توانستند ستاره‌هاي حتي كم‌نورتر را هم ببينند. به‌اين‌گونه قدرهاي 7، 8، و 9 هم اضافه شدند. امروز دوربين‌هاي دوچشمي مي‌توانند ستاره‌هايي از قدر 9 و تلسكوپ‌هاي 6 اينچ آماتوري قدرهاي 12 و 13 را هم نشان دهند. تلسكوپ فضايي هابل ستارگاني از قدر 30 را هم ديده كه تقريباً 10 ميليارد بار كم‌نورتر از كم‌نورترين ستاره‌هايي هستند كه با چشم غيرمسلح قابل مشاهده‌اند.
در سوي ديگر اين مقياس، به‌نظر مي‌آيد كه بعضي از ستاره‌هاي قدر اول ابرخس، بسيار پُرنورتر از بقيه هستند. براي اصلاح اين موضوع، اين مقياس حالا اعداد منفي را هم دربر مي‌گيرد. وِگا (Vega) از قدر صفر و شباهنگ، پُرنورترين ستاره آسمان از قدر 4/1– مي‌درخشند. زهره حتي از اين هم درخشان‌تر است و معمولاً از قدر 4- مي‌درخشد. ماه كامل هم از قدر 13- و خورشيد هم از قدر 27- مي‌درخشد
منبع:http://zanyar6767.blogfa.com
تصاوير زيبا و مرتبط با اين مقاله