اين جانور بي مهره، به خرس آبي معروف است و هشت پا دارد و با چشم غيرمسلح نيز قابل مشاهده است.
نوعي از جانداران بي مهره بنام خرس آبي با نام علمي Tardigrada، جان سخت ترين جانور کره زمين است که توانست از يک سفر فضايي جان به در ببرد. اين خرس هاي آبي که طولشان در بزرگترين سايز به يک و نيم ميليمتر مي رسد، يک سفر فضايي را چنان پشت سر گذاشتند که گويي فقط محيط بد آب و هوايي در محل زندگي خودشان بوده است و اين در حالي است که اکثر باکتري هاي شناخته شده در چنان شرايطي کاملاً از بين مي رفتند.
پترا رتبرگ ، ميکروبيولوژيست يک موسسه فضانوردي ميگويد: آنها چشم و چنگال دارند و مثل حيوانات واقعي هستند و اين بار اوليست که چنين حيواناتي در فضا آزمايش شده اند.
اين جانور بي مهره، به خرس آبي معروف است و هشت پا دارد و با چشم غيرمسلح نيز قابل مشاهده است، کشف اين موجودات در زيست شناسي طبقه بندي جديدي را براي تحقيقات بيشتر ايجاد نمود.
اين جانوران قادرند در هنگام بي غذايي سوخت و ساز بدنشان را متوقف کنند. آنها مي توانند آسيب وارده به DNA را که به دليل تابش غيرعادي تشعشعات محيطي بوجود آمده، اصلاح کنند و اين قابليت کنجکاوي دانشمندان را براي تحقيقات بيشتر برانگيخته است و به همين دليل به مدار خارج از زمين فرستاده شدند.
پترا رتبرگ سيستم خاصي را براي ماهواره اي که قرار بود اين موجودات کوچک را به فضا ببرد طراحي کرد و اعلام نمود، اصلاح صورت گرفته در ميان اين موجودات و کميت و کيفيت آن ، براي آسيب يکساني که به آنها وارد شد، متفاوت بود.
در جريان آزمايش، متابوليسم اين موجودات با ضريب ده هزار کاهش مي يافت و به آنها کمک مي کرد تا در برابر خلا، گرسنگي، بي آبي و خشکي و دماي بالاي سيصد درجه فارنهايت و زير دويست و چهل درجه فارنهايت زنده بمانند!
در مدار زمين، جعبه اين موجودات باز شد و بعضي از آنها در معرض درجه پاييني از تشعشعات کيهاني قرار گرفتند و بعضي ديگر هم در مقابل اين اشعه و هم در برابر اشعه بدون فيلتر خورشيد قرار گرفتند. هر دوي آنها در محيط خلا نورد دهي شدند.
وقتي به زمين برگشتند، آنها که در برابر اشعه ضعيف تري قرار گرفتند زنده شدند و خود را با سرعتي قابل مقايسه با گروه هاي نورنخورده ، تکثير کردند. آنها که در برابر خورشيد قرار داشتند، اکثرا از بين رفتند و تعداد کمي زنده شدند.
اينکه چطور اين فضانوردان بي مهره از خود محافظت کردند، بصورت يک راز باقي مانده است. قدم بعدي شناسايي ژن هاي عامل اين پديده خواهد بود. مرحله اساسي که ممکن است بتواند براي پيشرفت و بهبود ژن هاي بشر کارساز باشد.
خرس هاي آبي ممکن است بتوانند راهي براي سازگاري براي زندگي در خارج از زمين را در موقع ضرورت، به ما نشان بدهند. البته بايد دانست که آنها در محيط هاي بدون غذا و شرايط سخت مريخ و ماه، فعاليت چنداني نداشتند و فقط زنده بودند.
رتبرگ اضافه مي کند که مطالعه بر اين موجودات ادامه دارد و البته نبايد انتظار زيادي از اين موجودات ابتدايي داشت.
منبع: سايت فريا