عطارد يا تير نخستين و نزديکترين سياره منظومه شمسي به خورشيد است. از نظر اندازه نسبت به ديگر سيارات بعد از پلوتو کوچکترين آنها نيز به حساب مي آيد. قطر آن 4880 کيلومتر است. اين سياره در يک مدار بيضي شکل به دور خورشيد مي گردد که خروج از مرکز آن 0.2506 است. نزديکترين فاصله آن از خورشيد تنها 9/45 ميليون کيلومتر دورترين فاصله آن 7/69 ميليون کيلومتر فاصله دارد. لذا همواره در اطراف خورشيد حضور دارد و براي ما تنها در هنگام طلوع و غروب قابل رويت است. اين سياره بسيار گرم است و درجه حرارت سطح آن در هنگام روز به حدود 427 درجه سانتيگراد و در شب به 173 درجه زير صفر کاهش مي يابد. عطارد هر 88 روز يک بار يک دور به گرد خورشيد مي چرخد ( دوره تناوب نجومي ). در حالي که در مدت 5/58 روز يک دور به دور خود مي چرخد ( حرکت وضعي ). در عطارد هيچ گونه جوي وجود ندارد، ولي برخي مطالعات وجود مقدار کمي گاز هليوم را که گفته مي شود از طريق بادهاي خورشيد به گرد اين سياره قرار گرفته اند اثبات مي کند. شکل ظاهري اين سياره بسيار آبله گون است و چهره اي شبيه به کره ماه دارد.
حفره هاي کوچک ويا بزرگ بسياري در سطح آن ديده مي شود که حکايت از برخورد شهاب سنگهاي کوچک و بزرگ دارد البته قطر برخي از دهانه ها به ده ها کيلومتر مي رسد. برخي از اين دهانه ها محل خروج مواد مذاب است که امروزه با سنگهاي مذاب پر شده اند و مانند کوه هاي آتشفشاني هستند.
گرچه از گذشته نسبتاً دور، اين سياره با کمک تلسکوپ مورد مطالعه قرار مي گرفت، ولي از سال 1974 ميلادي با پرواز سفينه مارينر 10 از کنار عطارد چندين هزار عکس از دشتهاي مسطح و گودالهاي کم و بيش بزرگ، به ايستگاه هاي زميني مخابره شد. مارينر 10 ميدان مغناطيسي ضعيفي حدود 1 درصد ميدان مغناطيسي زمين را در اطراف اين سياره کشف کرد. اين سياره به علت گرماي زياد در روز و دماي بسيار پايين در شب و نبود جو و نداشتن آب به شکل مايع در سطح يا عمق آن هيچ گونه امکاني براي پيدايش شکلي از حيات ايجاد نکرده استدر عين حال عطارد هيچ قمر ي ندارد. در اين حالت سنگهاي اين سياره به شدت منبسط مي شوند و پس از غروب آفتاب و شب طولاني آن دما به شدت پايين مي رود. علت آن هم نبودن جو در اطراف اين سياره است که دما را تعديل نمي کند. سرد و گرم شدن سنگها در شب و روز و استمرار اين امر طي قرون و اعصار تنها يک نوع فرسايش مکانيکي در سطح اين سياره به وجود مي آورد. که به متلاشي شدن سنگها مي انجامد. اختلاف دما در دو سوي اين سياره در ميان سيارات منظومه شمسي منحصر به فرد است.
تنها طوفانهاي مغناطيسي از سوي خورشيد مقداري اتم هاي هليوم باردار را در اطراف ميدان مغناطيسي اين سياره به دام انداخته و فشار جوي ناچيزي (به ميزان کمتر از يک ميليارديم فشار جوي زمين) ايجاد کرده است. براي خنثي کردن جاذبه سطحي اين سياره در خارج شدن از سطح آن تنها به سرعتي به اندازه 4.25 کيلومتر بر ثانيه نياز است. در حالي که در مورد زمين اين مقدار حدود 11 کيلومتر بر ثانيه مي باشد که به اين سرعت سرعت گريز مي گويند.
نام کوئي پر، کاوشگر نامي سيارات نيز به يکي از گودالهاي بزرگ سياره عطارد به قطر 25 کيلومتر تعلق يافته است.
دانشمندان معتقدند بر اثر برخورد سهمگين يک شهاب سنگ با اين سياره در گذشته بسيار دور، امروزه در نقطه مقابل اين برخورد رشته کوه هايي ظاهر شده اند. در هر حال شهاب سنگها سطح اين سياره را در امان نگذاشته اند. محل اصابت اين برخورد عظيم که امروزه رشته کوههاي بلند و مدوري آن را احاطه کرده که به حوضه کالوريس به قطر 1300 کيلومتر شهرت يافته است. چگالي اين سياره به ميزان 4/5 گرم بر سانتيمتر مکعب تخمين زده شده که اندکي بيشتر از چگالي زمين است. اين حقيقت دانشمندان را بر آن داشته است که تصور کنند مرکز اين سياره از فلزات سنگيني مانند آهن تشکيل شده است که با توجه به حرکت آرام چرخشي اين سياره به دور خود ميدان ضعيف مغناطيسي در خود ايجاد کرده است. فشار بادهاي خورشيدي اين ميدان ضعيف را در جهت مقابل به خورشيد بسيار فشرده کرده و در پشت آن بسيار گسترانده است. گروهي ديگر از دانشمندان پيدايش ميدان مغناطيسي در عطارد را به وجود ميدان مغناطيسي سنگواره اي نسبت مي دهند که از روزگاران قديم حاصل شده و باقي مانده است. در هر حال علت واقعي اين ميدان معلوم نيست.

موقعيت عطارد نسبت به زمين
عطارد نزديکترين سياره به خورشيد و نيز کوچکترين سياره خاکي است. هر سال در حدود سه بار به عنوان ستاره درخشان شامگاهي در نزديکي افق غروب خورشيد و نيز به عنوان يک ستاره صبحگاهي ظاهر مي‌شود. بخاطر سرعت کم آن نسبت به زمين از لحاظ افسانه‌اي ، خداي روشني ناميده شده است. در مواقعي ، عطارد در درخشندگي شبيه زحل مي‌شود، اما معمولا بواسطه درخشندگي همسايه‌اش ، خورشيد ، ناپديد مي‌گردد.
حرکت عطارد
عطارد در يک مدار با ثابت خروج از مرکز (e=0.02056) و ميل زياد (7 درجه نسبت به دايرة ‌البروج) با نيم قطر اطول 0.03871Au و يک دوره تناوب مداري نجومي 87.96 روز به دور خورشيد مي‌گردد. بزرگترين زاويه کشيدگي اين سياره که از زمين مشاهده شده است، از ?18(قرين خورشيدي) تا ?28 (بعيد خورشيدي) ، با متوسط 23 قرار دارد. تصور مي‌شد که دوره تناوب چرخشي نجومي ‌عطارد يا (مانند زمين) 24 ساعت يا بطور همزمان 88 روز باشد. اما در اوايل سال 1960 ميلادي براي اولين بار تپشهاي راداري منعکس شده از سطح عطارد دريافت شدند و در سال 1965 ميلادي جي.اچ. پتنژيل (G.H.Pettengill) و آر.بي. وايس مستقيما با استفاده از فنهاي راداري دوپلري نشان داده‌اند که دوره تناوب چرخشي عطارد در حدود 59 روز است.

گرانش سياره
جاذبه سطحي عطارد به قدري ضعيف است که قادر به نگهداري ذرات اطراف خود نيست. در نتيجه عطارد تقريبا فاقد جو است. چگالي فضايي اطراف عطارد حدود 1000 ميليارد برابر کمتر از چگالي جو زمين است.

مشخصه‌هاي فيزيکي
شعاع عطارد 24400 کيلومتر است. جرم آن 33x1023kg مي‌باشد که از اختلالات گرانشي بر روي فضاپيما محاسبه شده است. عطارد هيچ قمر طبيعي ندارد. چگالي متوسط آن 5420 کيلوگرم بر متر مکعب مي‌باشد که نظير يک سياره خاکي است، اما براي اندازه عطارد زياد است. از آنجا که گرانش کلي عطارد کمتر از زمين است (فشردگي آن کمتر است)، اما چگالي حجمي ‌آن در حدود چگالي حجمي‌ زمين مي‌باشد، لذا بايد در برگيرنده مقدار بيشتري از فلزات باشد.
حدس مي‌زنيم که در داخل عطارد يک گوشته صخره‌اي و يک هسته بزرگ فلزي (شايد نيکل و آهن) وجود داشته باشد. عطارد هوا ندارد. در آن ، پس از سپري شدن روز بي‌درنگ شبي سرد فرا مي‌رسد. از اينرو ، سطح آن در نتيجه فرسايش تغيير نمي‌کند. طي هزاران ميليون سال ، سطح عطارد مورد اصابت خرده سنگهاي فضايي قرار گرفته است. به علت اين بمباران مداوم اکنون سطح سياره پر از گودال است. کف گودالها پوشيده از گرد و غباري است که از متلاشي شدن اين خرده سنگها به‌وجود آمده است.
فاصله متوسط از خورشيد 57.93 کيلومتر
قطر استوا 4879 کيلومتر
مدت حرکت وضعي 58.65 روز زميني
مدت حرکت انتقالي 87.97 روز زميني
سرعت مداري 47.89 کيلومتر در ثانيه
دماي سطحي 180- تا 430 درجه سانتيگراد
جرم (زمين=1) 0.06
چگالي متوسط (آب=1) 5.43
جاذبه (زمين=1) 0.38
تعداد قمر 0

ميدان مغناطيسي
درسال 1974 ميلادي (1353 شمسي) سفينه فضايي مارنير 10 از کنار عطارد گذشت. مارينر 10 يک ميدان مغناطيسي ضعيف سياره‌اي را با شدتي در حدود 220nT ، 1nT=10-9T آشکار کرد. اگر چه اين مقدار کوچک است. ولي براي قطع مغناطوسپهر در بادهاي خورشيدي کافي است. در اينجا ميدان مغناطيسي ، ذرات باردار (اکثرا پروتونها) را از باد خورشيدي اطراف سياره منحرف مي‌کند.
به نظر مي‌رسد که ميدان عطارد يک دوقطبي باشد که کم و بيش با محور چرخش سياره ، در يک امتداد قرار گرفته است. دراين صورت ، بطور کلي ميدان مغناطيسي عطارد شبيه ميدان مغناطيسي زمين ولي ضعيفتر از آن است. حضور يک ميدان مغناطيسي و همچنين چگالي زياد سياره دلالت بر آن دارد که عطارد مانند زمين داراي يک هسته فلزي است که عمدتا از آهن و نيکل تشکيل شده است. به نظر مي‌رسد که اين سياره همانند يک آهنرباي دائمي ‌است. ميدان مغناطيسي زمين صدبار شديدتر از ميدان مغناطيسي عطاد است.

حوزه کالريس
حوزه کالريس به وسعت 1300 کيلومتر (800 مايل) بزرگترين حوزه ناشي از برخورد شهابسنگها به سطح عطارد است. حلقه‌هاي کوهستاني هم مرکز ناشي از برخورد شهابسنگهاي عظيم ، اين حوزه را محصور کرده‌اند. کف اين حوزه پوشيده از گدازه سفت شده است، همچنين گودالهاي کوچک و جوان نيز در کف اين حوزه يافت مي‌شوند. کالريس واژه‌اي لاتيني و به معناي گرما مي‌باشد. اين اسم به اين دليل انتخاب شده است که اين حوزه هنگام نزديک شدن عطارد به خورشيد يک دور در ميان ، رو به خورشيد بوده و گرمترين نقطه سياره مي‌گردد.
گودالها

سطح سياره عطارد پوشيده از گودالهاي شهابسنگي است که حدود 3.5 ميليارد سال پبش بر اثر بمباران شهابسنگها بوجود آمده‌اند. اندازه گودالهاي موجود در عطارد از چند متر تا 1000 کيلومتر (600 مايل) متغير است. گودالهاي بزرگتر ، حوزه ناميده مي‌شوند. گودالها داراي مشخصاتي نظير قله‌ها و حلقه‌هاي کوهستاني ، ديوارهاي تراس دار و رگه‌هايي درخشان از توف (موادي که بر اثر برخورد شهابسنگ به بيرون پرتاب مي‌شوند) هستند. مشخصات يک گودال به اندازه ، سرعت و جهت شهابسنگي که آنرا بوجود آورده بستگي دارد.
ضربه شهابسنگي عظيمي که حوزه کالريس را بوجود آورد، باعث ايجاد تپه‌هايي در طرف ديگر عطارد شد.
تحول سطح
چون ماه و عطارد هر دو فاقد جوهاي قابل توجهي هستند، آب و هوا ، سطوحشان را فرسوده نمي‌کند. هر دو جهانهاي کوچکي با ناحيه داخلي سردتر از ناحيه داخلي زمين هستند. اکنون نه آتشفشانهاي فعال زيادي دارند و نه دستخوش تحول سطحي دائمي ‌مي‌شوند که زمين از انتقال يافتن صفحات پوسته‌اي تجربه کرده است. فقدان جو و کوتاه بودن زمان تحول پوسته‌‌اي هر دو به جرمهاي کوچک ماه و عطارد مربوط مي‌شود و جو آنها براي مدت طولاني حفظ نمي‌شود.
همچنين جرمهاي کوچک دلالت بر اين دارند که حرارت داخلي‌شان از تلاشي مواد راديواکتيو نسبت به مقدار مشابه براي زمين کمتر است و جريان گرمايي‌شان به طرف بيرون چنان سريع مي‌باشد که هر دو جسم به سرعت سرد خواهند شد. داخل زمين داغ است و شارش گرمايي به طرف بيرون آن ، جريانهايي در گوشته پلاستيکي ايجاد مي‌کند و اينها تحول پوسته زمين را نيرو مي‌بخشند. ماه و عطارد هر دو فاقد اين ترکيب دروني داغ و گوشته پلاستيکي هستند.
هلال عطارد

رصد کردن سياره عطارد دشوار است. نزديک بودن مدار آن به خورشيد سبب مي‌شود که هيچگاه ?27 دورتر از قرص خورشيد ديده نشود. در نتيجه ، تنها قبل از طلوع و غروب آفتاب مي‌توان آن را نزديکي افق ديد. حرکت مداري عطارد سريع است و به همين سبب ، در هر بار گردش به دور خورشيد امکان ديد آن به چند روز محدود مي‌شود. عطارد نيز مانند ماه ، دوره هلالي دارد. از آنجا که هلالهاي عطارد تنها به کمک تلسکوپ قابل روءيت است، اگر مي‌خواهيد عطارد را با تلسکوپ کاوش کنيد، مواظب باشيد که به طرف خورشيد نشانه نرويد.
اندازه
قطر عطارد 3032 مايل يا 4879 كيلومتر يعني حدود دو پنجم قطر زمين است. اين سياره بعد از پلوتون كوچك ترين سياره منظومه شمسي ست. عطارد فقط اندكي بزرگ تر از ماه است.
مدار
مدار عطارد بسيار بيضي ست. بنابراين در نزديك ترين مكان ممكن به خورشيد فاصله اش از خورشيد به 28 ميليون و 580 هزار مايل ( 46 ميليون كيلومتر) مي رسد و وقتي در اين مدار بيضي در دورترين مكانش از خورشيد قرار مي گيرد فاصله اش از خورشيد حدود 70 ميليون كيلومتر مي شود. فاصله عطارد از زمين، موقعي كه از هميشه به زمين نزديك تر است 48 ميليون مايل يا (77300 ميليون كيلومتر) است. اگر كسي مي توانست وقتي عطارد در نزديك ترين فاصله اش از خورشيد قرار دارد، روي سطح سوزان آن بايستد، خورشيد را سه برابر بزرگ تر از آنچه كه ما در زمين مي بينيم مي ديد.

طول روز و طول سال در عطارد
زمين هر 365 روز يك بار به دور خورشيد مي گردد. در حالي كه عطارد هر 88 روز يك بار به دور خورشيد مي گردد. سرعت گردش عطارد در فضا 30 مايل در ثانيه (48 كيلومتر در ثانيه) است كه از اين نظر هيچ سياره اي سرعتش به پاي آن نمي رسد.
دما
مقادير دما در عطارد بسيار متفاوت است. نزديكي زياد عطارد به خورشيد باعث مي شود دما در سطح آن به 450 درجه سلسيوس يا 840 درجه فارنهايت نيز برسد. از نظر دما فقط ناهيد از عطارد داغ تر است. اما به خاطر اين كه عطارد مقدار كافي گاز در جوش ندارد و تقريباً هيچ جوي ندارد كه گرما را نگه دارد, دماي آن در شب مي تواند به 170- درجه سلسيوس يا 275- درجه فارنهايت سقوط كند. به اين ترتيب دما در عطارد بسيار متغير است.
جرم و تراكم

جرم عطارد 3/3 ضربدر 10 به توان 23 كيلوگرم است. اين ميزان يك بيستم جرم زمين است.
تراكم يا چگالي (نسبت جرم به حجم) عطارد كمتر از زمين است. يعني سنگيني يك تكه از عطارد كمتر از سنگيني حجم همان تكه از زمين است. عطارد كوچك تر از زمين است و بنابراين جرم خيلي كمتري هم نسبت به زمين دارد. تراكم كمتر عطارد نيروي جاذبه آن را نسبت به زمين كمتر كرده است. به طوري كه اين جاذبه فقط 38/0 جاذبه زمين است. به اين ترتيب وزن يك شيء 100 پوندي روي زمين بر روي عطارد فقط 38 پوند مي شود. براي اين كه بفهميد وزنتان در عطارد چقدر است آن را در عدد 38/0 ضرب كنيد.
سطح و جو
چاله هاي برخوردي عميق در قطب جنوب عطارد
سطح عطارد خيلي شبيه به سطح ماه است. سطح عطارد شش درصد نوري را كه از خورشيد به آن مي رسد, بازتاب مي دهد. يعني همان ميزاني را كه ماه بازتاب مي دهد. عطارد مثل ماه با يك لايه باريك از مواد معدني به نام سيليكات ها كه به شكل ذرات ريزند پوشيده شده. عطارد همچنين دشت هاي صاف و پهني دارد. صخره هاي بسيار شيب دار و چاله هاي عميق زيادي نيز دارد. همان طور كه ماه هم چنين است.
اين چاله ها موقعي شكل گرفته اند كه شهاب سنگ ها يا ستاره هاي دنباله دار كوچك به سياره برخورد كرده اند. جو عطارد آن قدر ضخيم نيست كه سرعت شهاب سنگ ها را كم كند و يا آنها را با اصطكاك بسوزاند. كالوريس بيسين بزرگ ترين چاله عطارد حدود 800 مايل يا 1300 كيلومتر قطر دارد.

بخش هاي داخلي عطارد مثل زمين است
عطارد خشك، بسيار گرم و تقريباً بدون هواست. قدرت پرتو خورشيد بر عطارد نزديك به هفت برابر ميزان پرتو آن بر روي زمين است.
اسكن از عطارد كه به وسيله رادارها از روي زمين انجا م شده نشان مي دهد كه چاله ها در قطب هاي عطارد حاوي يخ آب هستند. كف چاله ها به طور دايمي در مقابل نور خورشيد محافظت مي شوند. بنابراين دما در آنها هيچ وقت به آن حد نمي رسد كه يخ ها را آب كند.
عطارد به وسيله مقدار بسيار كمي هليوم، هيدروژن، اكسيژن و سديوم احاطه شده. اين گازها به قدري باريكند كه بزرگ ترين فشار جوي آنها (نيرويي كه از وزن گازها ناشي مي شود) حدود 000000000002/0 (دو ضربدر10 به توان 10-) كيلوگرم برهر سانتي متر مربع است. در حالي که فشار جو زمين حدود 03/1 كيلوگرم بر هر سانتي متر مربع است.
گياهان و جانوران به خاطر نبود اكسيژن و گرماي شديد نمي توانند روي عطارد زندگي كنند. دانشمندان مي گويند اين سياره فاقد هر شكلي از زندگي ست.

چرخش به دور محور خود
هنگامي كه عطارد به دور خورشيد مي گردد، به دور محور خودش- يك خط فرضي كه از مركزش مي گذرد- هم مي چرخد. سياره حدود هر 59 روز زميني يك بار به دور خودش مي چرخد. اين چرخش از چرخش همه سيارات ديگر به جز ناهيد آهسته تر است. در نتيجه آهستگي چرخش سياره به دور محورش و سريع بودن حركتش به دور خورشيد باعث شده كه يك روز يا فاصله طلوع خورشيد تا طلوع بعدي خورشيد 176 روز زميني به طول انجامد.
تا ميانه دهه 1960 ستاره شناسان باور داشتند كه عطارد هر 88 روز زميني يك بار به دور خودش مي چرخد. يعني همان مقدار زماني كه طول مي كشد تا عطارد دور خورشيد بگردد. اگر اين چنين بود يك طرف سياره هميشه رو به خورشيد بود و طرف ديگر هميشه در تاريكي قرار داشت. در سال 1965 مطالعاتي كه از طريق رادار انجام شد، نشان داد كه سياره هر 59 روز يك بار دور خودش مي چرخد.
ماه
عطارد ماه ندارد.
پرواز به سوي عطارد
تصويري از مرينر10 تنها فضاپيمايي که تاکنون به عطارد رسيده
فضاپيماي مرينرده ) اولين و تنها فضاپيمايي ست كه به عطارد رسيده. اين فضاپيما درسال 1973 و 1974 از عطارد بازديد كرد. كمتر از نيمي از سطح عطارد به وسيله اين فضاپيما نقشه برداري شد. در سال 2004 ايالات متحده سفينه Mariner10) مسنجر (Messenger)را به سوي عطارد فرستاد. اين سفينه قرار است در سال هاي 2008، 2009 و 2011 در اطراف عطارد پرواز كند، ازسطح آن نقشه برداري كند و تركيباتش، ساختمان داخليش و حوزه مغناطيسيش را مطالعه كند.
حوزه کالريس
حوزه کالريس به وسعت 1300 کيلومتر (800 مايل) بزرگترين حوزه ناشي از برخورد شهابسنگها به سطح عطارد است. حلقه‌هاي کوهستاني هم مرکز ناشي از برخورد شهابسنگهاي عظيم ، اين حوزه را محصور کرده‌اند. کف اين حوزه پوشيده از گدازه سفت شده است، همچنين گودالهاي کوچک و جوان نيز در کف اين حوزه يافت مي‌شوند. کالريس واژه‌اي لاتيني و به معناي گرما مي‌باشد. اين اسم به اين دليل انتخاب شده است که اين حوزه هنگام نزديک شدن عطارد به خورشيد يک دور در ميان ، رو به خورشيد بوده و گرمترين نقطه سياره مي‌گردد.
طول روز و طول سال در عطارد
زمين هر 365 روز يک بار به دور خورشيد مي گردد. در حالي که عطارد هر 88 روز يک بار به دور خورشيد مي گردد. سرعت گردش عطارد در فضا 30 مايل در ثانيه (48 کيلومتر در ثانيه) است که از اين نظر هيچ سياره اي سرعتش به پاي آن نمي رسد.

سطح و جو
سطح عطارد خيلي شبيه به سطح ماه است. سطح عطارد شش درصد نوري را که از خورشيد به آن مي رسد, بازتاب مي دهد. يعني همان ميزاني را که ماه بازتاب مي دهد. عطارد مثل ماه با يک لايه باريک از مواد معدني به نام سيليکات ها که به شکل ذرات ريزند پوشيده شده. عطارد همچنين دشت هاي صاف و پهني دارد. صخره هاي بسيار شيب دار و چاله هاي عميق زيادي نيز دارد. همان طور که ماه هم چنين است. اين چاله ها موقعي شکل گرفته اند که شهاب سنگ ها يا ستاره هاي دنباله دار کوچک به سياره برخورد کرده اند. جو عطارد آن قدر ضخيم نيست که سرعت شهاب سنگ ها را کم کند و يا آنها را با اصطکاک بسوزاند. کالوريس بيسين Caloris Basin بزرگ ترين چاله عطارد حدود 800 مايل يا 1300 کيلومتر قطر دارد.
بخش هاي داخلي عطارد مثل زمين است!!!
عطارد خشک، بسيار گرم و تقريباً بدون هواست. قدرت پرتو خورشيد بر عطارد نزديک به هفت برابر ميزان پرتو آن بر روي

زمين است.
اسکن از عطارد که به وسيله رادارها از روي زمين انجا م شده نشان مي دهد که چاله ها در قطب هاي عطارد حاوي يخ آب هستند. کف چاله ها به طور دايمي در مقابل نور خورشيد محافظت مي شوند. بنابراين دما در آنها هيچ وقت به آن حد نمي رسد که يخ ها را آب کند.
عطارد به وسيله مقدار بسيار کمي هليوم، هيدروژن، اکسيژن و سديوم احاطه شده. اين گازها به قدري باريکند که بزرگ ترين فشار جوي آنها (نيرويي که از وزن گازها ناشي مي شود) حدود 000000000002/0 (دو ضربدر10 به توان 10-) کيلوگرم برهر سانتي متر مربع است. در حالي که فشار جو زمين حدود 03/1 کيلوگرم بر هر سانتي متر مربع است. گياهان و جانوران به خاطر نبود اکسيژن و گرماي شديد نمي توانند روي عطارد زندگي کنند. دانشمندان مي گويند اين سياره فاقد هر شکلي از زندگي است.

منابع :
عطارد http://daneshnameh.roshd.ir
سياره عطارد http://daneshnameh.roshd.ir
عطارد http://ulduzlarda.blogspot.com
عطارد http://020.ir
تير يا عطارد، خداي روشني http://www.persianstar.com