آينه تصويرِ مجازيِ هر نقطه‌اي را درست مقابل خودِ نقطه تشکيل مي‌دهد. بنابراين اگر در شکل زير ، A صفحه‌ي جسم و B صفحه‌ي تصوير باشد (و آينه در بين اين دو صفحه واقع شده باشد) آنگاه تصوير دايره درست مقابل دايره و تصوير مربع درست مقابل مربع و تصوير انتهاي فلش درست مقابل انتهاي فلش و تصوير ابتداي فلش درست مقابل ابتداي فلش قرار دارد.
اما آنچه به چپ و راست شدگي يا بالا و پايين شدگيِ تصوير نسبت داده مي‌شود مربوط به قضاوت ناظر از جسم و تصوير نسبت به موقعيت حودش مي‌باشد. مثلاً اگر ناظر بين دو صفحه‌ي A و B و عمود بر صفحه‌ي P و رو به صفحه‌ي A ايستاده باشد دايره را سمت چپ و انتهاي فلش را در بالاي خود مي‌بيند و اگر در همين حال 180 درجه روي صفحه‌ي P دورِ خود بچرخد و براي ديدنِ تصوير به‌طرفِ B قرار گيرد دايره را سمت راست و انتهاي فلش را همچنان در بالاي خود مي‌بيند و مي‌گويد تصوير چپ و راست شده اما بالا و پايين نشده است. اما اگر پس از نظاره‌ي دايره در سمت چپ خود روي صفحه‌ي A، چرخشِ 180 درجه‌اي ناظر براي ديدنِ تصوير به موازات صفحه‌ي P نباشد بلکه به موازات صفحه‌ي Q باشد آنگاه باز مقابل صفحه‌ي B واقع مي‌شود اما اين‌بار دايره را همچنان در سمت چپ و انتهاي فلش را در پايين خود مي‌بيند و مي‌گويد تصوير بالا و پايين شده اما راست و چپ نشده است. (اگر امکان داشت ناظر از پشتِ صفحه‌ي B تصوير را ببيند آن‌را کاملاً مشابه شيئ مي‌ديد و با يک چرخش رو به تصوير (به موازات B) آن را کاملاً وارون (يعني هم چپ و راست و هم بالا و پايين) مي‌ديد.)
به عبارت ساده‌تر علت اينکه به‌نظرمان مي‌رسد که آينه تصوير را چپ و راست مي‌کند اما بالا و پايين نمي‌کند اين است که عادت داريم شيئ و تصوير را در صفحه‌ي افقي ديده و مقايسه کنيم نه در صفحه‌ي عمودي. اين عادت شايد مشابه عادتي است که ما پيدا کرده‌ايم به اينکه دنيا را وارونه ببينيم و آن‌را مستقيم بپنداريم. توضيح اينکه به‌ياد داريم که در کتب درسي قديم مي‌خوانديم که عدسي چشم انسان تصوير را وارونه بر شبکيه تشکيل مي‌دهد اما اينکه ما تصوير را مستقيم مي‌بينيم مربوط به مکانيسمي در مغز است که تصويرِ وارونه را مستقيم مي‌کند. کافي بود از نويسنده پرسيده شود از کجا مطمئن است که تصويري که مي‌بيند مستقيم است و او عادت نکرده است که دنيا را وارونه ببيند و مستقيم بپندارد!
/ن